آسیا و آفریقا

صلح آمریکا و کره شمالی یک قاب عکس خالی است

درک اشتباه ترامپ و بایدن از خلع سلاح هسته ای شبه جزیره کره

در مناظره انتخاباتی هفته گذشته دو دیدگاه کاملا واگرا درباره چگونگی رسیدگی به زرادخانه هسته ای در حال گسترش کره شمالی به مردم آمریکا ارائه شد: تعامل با رهبر کره شمالی «مشروع دانستن» یک «اوباش» یا اعمال تحریم ها و فشارهای بیشتر برای «تحت کنترل درآوردن» کره شمالی. اما این یک دوگانگی کاذب است. شکست سیاست ایالات متحده در قبال کره شمالی هیچ ارتباطی با دیدار کردن یا نکردن با رهبر این کشور نداشته و ندارد. و فشارها و تحریم های بیشتر هم کره شمالی را به دست کشیدن از زرادخانه هسته ای خود وا نمی دارد. برای دستیابی به هرگونه پیشرفت قابل توجه، دولت بعدی آمریکا باید یک رویکرد کاملا جدید برای عاری سازی شبه جزیره کره از سلاح های هسته ای در پیش بگیرد.

ادامه مطلب

مشکلات قفقاز باید از ریشه حل شوند

یک آتش بس دوام نیاوردنی دیگر بین ارمنستان و جمهوری آذربایجان

ارمنستان و جمهوری آذربایجان بر سر سومین آتش بس در طی تنها چند هفته، توافق کردند و با توجه به اینکه دو آتش بس قبلی در بازداری از دو طرف در جنگ موفق نبودند، بعید است که این یکی هم چندان موثر واقع شود. آتش بس جدید در ۲۵ اکتبر با میانجیگری ایالات متحده و در دیدار وزرای خارجه  دو کشور متخاصم با مایک پومپئو، وزیر امور خارجه، و دیگر مقامات آمریکایی حاصل شد. اما دقایقی پس از اجرای آتش بس در ساعت ۸ صبح در قفقاز در ۲۶ اکتبر، هر دو طرف یکدیگر را به نقض آن متهم کردند.

ادامه مطلب

چگونه تعامل با جهان ممکن می شود؟!

پایان یک ایدئولوژی دیگر

محمود سریع القلم در یادداشتی می نویسد: تنها راهِ اثبات شدۀ تولیدِ ثروت به معنای توانایی و مازاد (Surplus)، ارتباط و یادگیری جهانی است. در این رابطه، متونِ بسیار غنی مربوط به مبادله (Trade)، ادلۀ فراوان تاریخی عرضه می کند. منابعِ قدرت و ثروت در جهانِ امروز بسیار متکثر شده اند و کشورهای کوچک و بزرگ فرصت دارند تا در این بازار متنوع و بزرگ، توانایی های خود را به نمایش بگذارند. بدون ثروت و مازاد نه فرهنگِ بومی حفظ می شود و نه امنیت ملی تأمین می گردد. ایدئولوژی عدمِ تعامل مجبور می شود امنیت الیگارشی را بر تولید ثروت اولویت دهد. ثروت و مازاد، ثبات سیاسی نیز به همراه می آورد. در مقابل، ایدئولوژی عدمِ تعامل، سیاست و زندگی را سینوسی و بی ثبات می کند.

ادامه مطلب

چرا رفتار ما در تعامل با چین پخته نیست؟

سند همکاری ایران و چین و نقدی بر یک انتخاب

سید محمد حسین ملائک در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: وقتی موضوع همکاری ۲۵ ساله دو کشور مطرح شد این گونه به نظر می رسید که سیستم سیاسی موجود با احساس بلوغ کافی در خود وارد یک همکاری بلند مدت با کشوری مهم چون چین شده است. اگرچه محتوای منتشر شده پیش نویس "تفاهم نامه" و تنوع موضوعات "همکاری" نشان می داد که دیدگاه طرف ایرانی از یک انسجام مشخص برخوردار نیست و هدفمندی خاصی را غیر از فروش نفت دنبال نمی کند، این امید می رود که این نقیصه در این ۸ ماه گذشته بر طرف و در سفر مهرماه آقای ظریف به چین متن متوازن تری با طرف چینی رد و بدل شده باشد. 

ادامه مطلب

کاری که باید همزمان با پیشبرد گفت وگوهای صلح انجام داد

چهار درس برای اصلاح بخش امنیت در افغانستان

با ادامه گفت وگوهای صلح افغان، تلاش ها برای ساخت یک بخش امنیت برای دوره پس از گفتگوهای صلح افغان می بایست از همین حالا آغاز شود.

ادامه مطلب

در پاسخ به آنچه پیدا و آنچه پنهان است

نقدی بر یادداشت «ناگفته های جنگ قره باغ»

آرسن نظریان در یادداشتی که برای دیپلماسی ایرانی از هلند نوشته است، می نویسد: مقاله مورد نقد ما باوجود نگاشته شدن توسط روزنامه نگار مجرب و سردبیر تارنمایی که ظاهرا باید بر امور دیپلماسی اشراف و احاطه داشته باشد، دارای اشتباهات فاحشی از لحاظ اطلاعات مورد استفاده است که نشان می دهد نویسنده، مثل اکثریت اصحاب رسانه ای ایران، از اخبار و اطلاعات فقط یک طرف مناقشه، یعنی جمهوری آذربایجان، استفاده کرده و هیچ توجهی به آنچه طرف دیگر می گوید نداشته است.

ادامه مطلب

جنگ قره باغ؛ تعارض ایده ئولوژیک یا جنگ منافع

ترکیه در جنگ آذربایجان و ارمنستان چه می کند؟

امیر سجادی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: جنگ فعلی میان آذربایجان و ارمنستان عرصه خوبی را برای راستی آزمایی دو دیدگاه مزبور فراهم کرده است. قرار گرفتن ترکیه، کشوری سنی مذهب با زمامدارانی دارای تمایلات اسلام سَلَفی و از جنس قرائت اخوان المسلمین در کنار آذربایجان، کشوری شیعی مذهب با رهبرانی به لحاظ فکری لائیک، گویاترین دلیل بر ابطال دیدگاه «سیاست بسط ایده ئولوژیک اسلام اخوانی» توسط زمامداران آنکارا است.

ادامه مطلب

جمهوری اسلامی ایران باید تکلیف خود را در رابطه با چین معلوم کند

روابط پکن با تل آویو و اعراب و لزوم سیاست ورزی راهبردی تهران

حسام الدین حجت زاده در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: تهران تاکنون سیاست سکوت را در برابر گرم شدن کم سابقه روابط دولت «شی» با رژیم صهیونیستی و دولت های عرب منطقه در حوزه های اقتصادی، سیاسی و نظامی در پیش گرفته است. پرسش اساسی این است که جمهوری اسلامی ایران از چه منطق استراتژیک یا سیاستی راهبردی در این زمینه پیروی می کند؟ در پاسخ باید گفت که به نظر می رسد سیاست ایران در قبال روابط چین با رقبای تهران در غرب آسیا نه راهبردی بلکه تاکتیکی است.

ادامه مطلب

در قمار ترامپ برای در هم شکستن ایران

چین برد، هند باخت

هند دریافته که دارد در قمار دولت دونالد ترامپ در آسیا و سیاست «اعمال فشار حداکثری» آن در قبال ایران می بازد. خسارت ها ممکن است از برخی جهات قابل جبران نباشد چرا که چین در حال افزایش حضور و گسترش نفوذ خود در ایران برای پر کردن خلاء ناشی از تحریم های ایالات متحده است. بندر چابهار ایران در امتداد دریای عمان ابتدا قرار بود توسط هند توسعه یابد و به «موتور رشد» هر دو کشور تبدیل شود. اکنون ۴ سال از امضای توافق اولیه گذشته و مشکلات هند در برقراری تعادل در روابط با ایران و ایالات متحده و همچنین نزدیکی فزاینده ایران با چین، این توافق را به خطر انداخته است. سوال این است که آیا هند هنوز فرصتی برای بازگشایی «دروازه طلایی خود به افغانستان و منطقه آسیای میانه» دارد یا خیر؟

ادامه مطلب

تاملی بر پیچیدگی‌های حقوقی و اجرایی

اصل «حق تعیین سرنوشت» در مناقشه ناگورنو- قره باغ

ولی کوزه گر کالجی در یادداشتی می نویسد: رجوع به  اصل «حق تعیین سرنوشت»  از جمله مطرح ترین راه حل‌های حقوقی برای حل و فصل مسالمت آمیز مناقشه ناگورنو- قره باغ در سه دهه گذشته به شمار می‌رود تا ارامنه قره باغ درباره آینده سرنوشت سیاسی خود از جمله ادامه وضعیت خودمختاری در جمهوری آذربایجان (همانند دوران حاکمیت اتحاد جماهیر شوروی)، استقلال در قالب جمهوری آرتساخ (وضعیت دوفاکتو سه دهه گذشته) و یا الحاق به ارمنستان تصمیم بگیرند.

ادامه مطلب