نگاه ایرانی - آرشیو

چالش های پیش رو روابط ایران و چین

چهار راهکاری که می تواند در دستورکار توسعه روابط تهران و پکن باشد

عادل خانی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: با شیوع کرونا در چین، ایران به عنوان اولین کشور خارجی کمک های بهداشتی خود را از طریق هلال احمر جمهوری اسلامی ایران به آن کشور ارسال کرد. اما از آنجایی که همکاری تنگاتنگ دو کشور در  زمینه های گوناگون خوشایند برخی کشورها به ویژه کشورهای غربی نیست، از این رو، آنها حادثه کرونا را فرصت مناسبی برای تخریب روابط ایران و چین و تبلیغ علیه نظام سیاسی آن دو دیدند و اقدامات ناخوشایندی را در فضای رسانه ای به ویژه فضای مجازی انجام دادند.

ادامه مطلب

تغییر مفاهیم مشارکت و استراتژیک در پی شیوع کووید – ۱۹

چقدر برای دنیای پساکرونایی آماده ایم؟

سید محمد صادق خرازی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: به این ترتیب در روزگاری که مناسبات جهانی می رود تا شدیدترین تلاطمات را به روی خود ببیند و تعریف مشارکت و همکاری دگرگونی بی سابقه ای را تجربه کند، جایگاه ما کجاست؟ آیا به فکر دنیای پساکرونا هستیم؟ آیا درک کرده ایم دنیای فردا به هیچ وجه دیگر شباهتی به دنیای سه ماه پیش ما ندارد؟ برای دنیای جدید چقدر آماده ایم و برای ورود به مناسبات جدید آن که می رود موازنه های قدرت در تمامی مناطق را جابه جا کند، چقدر آماده ایم؟  

ادامه مطلب

خطر جدی از کنترل خارج شدن تنش ها بر حسب یک اتفاق

تنش میان تهران و واشنگتن وارد دور تازه ای شده است

جلال خوشچهره در یادداشتی می نویسد: زورآزمایی تهران و واشنگتن ممکن است همچنان کشدار باقی بماند اما خطر هنگامی است که در بزنگاهی غیرمنتظره، تنش جاری برحسب یک اتفاق از کنترل خارج شود. در این صورت پیش‌بینی پیامد ارتقاء تنش به منازعه برای هر دو طرف بسیار سخت خواهد بود.

ادامه مطلب

در کوتاه مدت روایت و مشارکت چینی در خاورمیانه توسعه خواهد یافت

رونق روایت چینی در خاورمیانه

نعمت اله مظفرپور، پژوهشگر حوزه اندیشه سیاسی و دیپلماسی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد بنا به شرایط امنیتی- اقتصادی خاورمیانه، رویکرد تاریخی مخرب غربیها و اقدامات هوشمندانه چین، حداقل درکوتاه مدت؛ روایت و مشارکت چین در خاورمیانه، نشو و نما خواهد یافت.

ادامه مطلب

پاندمی کرونا و مجادلات نخبگانی داخلی: غرب گرایی و شرق گرایی

در این برهه پرآشوب ما ایرانیان کجا ایستاده ایم؟

بهاء الدین بازرگانی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: واقعا در دوران جنگ های بی پایان دهه پنجاه و شصت در شرق دور و در هندوچین که همه جا صحنه جنگ و کشمکش و رویارویی میان بلوک‏ های متخاصم بود، به جز ژاپن تسلیم شده، کدام کشور به فکر توسعه و اقتصاد بود و اصلا می‎توانست باشد؟ وقتی که منطقه ما قریب شش دهه پس از جنگ دوم، گرفتار این همه جنگ و دعوا و مرافعه است آیا واقعا توسعه پایدار مجال بروز پیدا می کند؟ ایران در کنار افغانستان و عراق و یمن؛ مصر در جوار اسرائیل و ناکجاآباد لیبی؛ سوریه در جوار ترکیه و اسرائیل، پاکستان با مسئله کشمیر و هند و دیگران و دیگران. امارات و قطر با آنهمه شکنندگی های نفوسی و تنگناهای زیست‎محیطی و آبی و میزبانی‎های مخاطره‎آمیز نظامی و تسلیحاتی بیگانه، واقعا از مولفه‎های واقعی توسعه برخوردارند؟ حالا که دوباره دارند طالبان را می آورند و شاید دوباره القاعده و داعش را هم. واقعا باید پرسید که آینده به کدامین سو جریان دارد؟ ما در کجای تاریخ قرار‎گرفته ایم؟ راه کدام است و تکلیف چیست؟

ادامه مطلب

آینده سختی که اروپایی ها را نگران کرده است

ناتو در بزنگاه تاریخی

ابوالقاسم دلفی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: فقدان مشروعیت ضروری برای ادامه حیات در جهان باقی مانده از فروپاشی نظام دوقطبی و ظهور پدیده های نوظهور این دوران که لازمه پاسخگویی منطبق بر نیازهای روز را ایجاب کرده، ناتو  را با شرایطی روبه رو ساخته که امانوئل ماکرون، رییس جمهوری فرانسه وضعیت آن را به مرگ مغزی تشبیه کرد. لذا هفتادمین اجلاس سران این سازمان در "وات فورد " بریتانیا ناچار به تصمیم‌گیری برای تشکیل  "کارگروه تفکر برای آینده " ناتو  را، که پاسخی دیپلماتیک به مطالبات رئیس جمهوری فرانسه و بخش اعظم ناراضیان از تداوم حیات کلاسیک این سازمان بود، تلقی شد.

ادامه مطلب

فردای بعد از کووید - ۱۹

کرونا می میرد، با دولتمردان خرافی و مستبد چه کنیم؟

محمد مهدی مظاهری در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: در حالی که دولت ایران که طی سالهای اخیر همواره با بحرانهای ساختگی پشت سر هم مواجه بوده، سریع  توانست برای مقابله با بحران کرونا نیز آماده شود و بخشهای مختلف بهداشت و درمان، آموزشی، نظامی و امنیتی را برای کنترل این اپیدمی زیر یک چتر درآورد و از بروز فاجعه جلوگیری کند، دولتهای پر مدعایی چون آمریکا و بسیاری از کشورهای اروپایی در مقابله با این بحران اوج ناکارامدی خود را نشان دادند. آمار بالای  تلفات کرونا، در کنار صحنه های دردناکی همچون گزینش بیماران برای معالجه، درمان مبتلایان در راهروی بیمارستانها و پیاده روی خیابانها، کمبود مواد غذایی و لوازم بهداشتی در آغازین روزهای این بحران و بالا رفتن نا امنی اجتماعی در این کشورها به همه جهان ثابت کرد هر چند در کنار گود ایستادن، شعار دادن و بقیه را باد انتقاد گرفتن کار راحتی است، اما اثبات کارامدی در عمل و مدیریت واقعی و به موقع بحران کار چندان آسانی هم نیست. 

ادامه مطلب