محمد مهدی مظاهری در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: ایفای نقش به عنوان یک ستاد پشتیبانی برنامه ای و اطلاعاتی و همچنین ارائه مشورت به افراد منتخب از دیگر کارکردهای مطلوب احزاب است که می تواند عدم برخورداری فرد منتخب از همه تخصص های لازم و کافی در زمینه های مختلف حکومتی را پوشش دهد و جبران کند.
ادامه مطلب
علی بمان اقبال زارچ در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: حضور گستردۀ زنان در روند جریانات انقلابی بویژه مشارکت فعالانه در انواع انتخابات کشوری؛ گویای این واقعیت بود که توانایی عینی و ذهنی جامعه در فهم و پذیرش مشارکت زنان در عرصه های مختلف افزایش یافته است؛ که مهمترین وجه مشخصۀ را می توان در احقاق حقوق زن، تقویت کیان خانواده و افزایش مشارکت زنان در فعّالیتهای اجتماعی-سیاسی و حمایت از حرکتهای زنان در جهان و ایجاد ارتباط با تشکیلات مربوط به زنان در سطح جهان دید. واقعیت این است که مشارکت سیاسی و اجتماعی زنان ایران وارد مرحلۀ جدیدی شده است که واقع نگری؛ حرکت به سوی نیازهای جامعه و تصریح ضرورت تصویرسازی واقعی از حضور زنان در ابعاد مختلف حیات سیاسی؛ اقتصادی؛ فرهنگی و اجتماعی در نزد افکار عمومی بین المللی بویژه اروپا از ویژگی های آن به شمار می آید.
ادامه مطلب
حسین ملائک در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: بنظر نگارنده در جامعه عقب مانده سیاسی ایران که هنوز نمی تواند تعریف نوشته شده ای از منافع ملی در بر گیرنده ساکنین ایران زمین داشته باشد شخص وزیر خارجه با قدرت اجماع سازی داخلی و خارجی و داشتن تحلیل قابل اجماعی که مسئولین از جهان و برنامه پیش رو دارند یک بسته غیر قابل تفکیک است. هر کسی را که رئیس جمهور انتخاب می کند یا خود چنین بلند پروازی دارد باید بتواند این خصوصیات را داشته باشد والا هم خود و هم کشور را دچار بحران خواهد کرد.
ادامه مطلب
عابد اکبری در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: درحال‌حاضر، نتیجه دور نخست انتخابات منطقه‌ای در ۲۰ ژوئن ۲۰۲۱، موجب تقویت این دیدگاه برای ناظران شده است که محتمل‌ترین سناریو برای انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۲۲، دوئلی بین مکرون و لوپن رهبر حزب راست افراطی فرانسه خواهد بود. اگرچه به‌طور کلی، حزب راست میانۀ «جمهوری‌خواهان» جایگاهی پیشتاز دارد.
ادامه مطلب
جلال خوشچهره در یادداشتی می نویسد: قدرت گرفتن دوباره طالبان در افغانستان، بدترین اتفاقی است که نه تنها برای افغانستانی ها بلکه همسایگان و جامعه جهانی می تواند باشد.
ادامه مطلب
شهره پولاب در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: معاملات تجاری و همکاری های نظامی میان روسیه و چین را می توان انگیزه قوی جهت عدم تغییر همگرایی فزاینده دوجانبه در نظر گرفت. روابط مسکو و پکن از سال ۲۰۱۴ همزمان با توقف بخش قابل توجهی از سرمایه گذاری مستقیم خارجی در روسیه در نتیجه تحریم های غرب به دنبال الحاق کریمه توسط روسیه تقویت شده است. چین مهمترین مقصد صادرات انرژی روسیه بوده که برای اقتصاد بزرگ و رو به رشد پکن ضروری است.
ادامه مطلب
جلال خوشچهره در یادداشتی می نویسد: ظرفیت افغانستانى ها اعم از تاجیک، ازبک، هزاره و... براى تحمل آنچه پیشترو به تلخى تجربه شده آیا اجازه تکرار تاریخ را خواهد داد؟ آیا این بار افغانستان مى خواهد عرصه تازه ترى براى جنگ هاى نیابتى میان قدرت هاى رقیب در غرب آسیا شود؟ این بار افغانستان چه جایگاهى از حیث سوق الجیشى در بازى قدرت هاى بزرگ از جمله آمریکا، روسیه و چین دارد و هزینه اى که مردم این کشور در این باره باید از جان، مال و اندوخته هاى ملى خود بپردازند، چه میزان بیش از آنچه تاکنون پرداخته اند، خواهد بود؟
ادامه مطلب
نعمت اله مظفرپور، پژوهشگر اندیشه سیاسی و دیپلماسی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد که تحریمهای اقتصادی و اقدامات قهری یکجانبه بیش از نقض حقوق اقتصادی؛ حقوق مدنی و سیاسی را نقض می کنند و شایسته است کشورهای تحت تحریم ادبیات نوینی در این باره خلق کنند.
ادامه مطلب
محمود سریع القلم در یادداشتی می نویسد: اگر حاکمیت چین، اندیشه‌های خود را تغییر نمی‌داد، منطقِ قدرت در نظامِ بین‌الملل را نمی‌پذیرفت و در داخل خود به انسجام نمی‌رسید، چین به قطبِ دوم اقتصاد و سیاست جهانی تبدیل نمی‌شد. در امتداد درک واقع‌بینی، «مسئولیت حکمرانی» است که از قدیم در راهروهای قدرت و بوروکراسی متمرکز چینی‌ها رایج بوده است. مسئولیت در مکتب کنفوسیوس جایگاه ویژه‌ای دارد. دنگ شائوپینگ در داد و ستدهای سیاسی درون حزبی نیز بارها یادآور شده بود که حکمرانی بر یک میلیارد نفر فقیر هیچ افتخاری ندارد. آنچه زمینه را در حاکمیت چین به سوی اجماع سازی سوق داد، «درک مشترک از شرایط و واقعیت‌های درون و برون» بود زیرا که حکمرانی تنها یک تعریف معقول دارد: نهایت بهره‌برداری از آنچه امکان و واقعیت دارد.
ادامه مطلب
علی بمان اقبالی زارچ در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: در مورد نقش و تاثیرگذاری روسای جمهور پسا انقلاب اسلامی باید اذعان کرد که تا اواخر دوره ریاست جمهوری حجه الاسلام رفسنجانی، اختیارات و نقش رئیس جمهور در مدیریت تحولات و روابط خارجی و بویژه اروپا برجسته و قابل توجه بود ولی در ۲۴ سال اخیر بنا بدلایل مختلف به مرور از این نقش و تاثیرگذاری کاسته شده که نشانه عینی آن روند نزولی مبادله هیات های عالی رتبه سیاسی است.
ادامه مطلب