آسیا و آفریقا

داستان واشنگتن و پکن

چین، آمریکا و انتخابات نوامبر

محمود سریع القلم در یادداشتی می نویسد: آمریکایی ها به صورت تدریجی و آرام از ۲۰۰۵ به بعد شکایت های خود را از روش و منش چینی ها در تجارت، نقش آفرینی جهانی، استفاده از فناوری و مقررات بین المللی به خصوص در سازمان تجارت جهانی (WTO) مطرح می کردند ولی با واکنش های دیپلماتیک و به آینده موکول کردن (Procrastination) چینی ها رو به رو می شدند، تا اینکه دولت ترامپ اعتراضاتِ بدنۀ سیاست گذاری آمریکا را به استراتژی تقابل با چین تبدیل کرد.

ادامه مطلب

نگاه رادیکال نزد هر دو طیف موافقان و مخالفان سندی راهبردی ایران با چین و روسیه وجود دارد

لزوم گسترش روابط با شرق و غرب به جای گسترش صرف روابط با شرق

فریدون مجلسی در گفت و گو با دیپلماسی ایرانی بر این باور است که اگر چه چین در حال تبدیل شدن به یک ابرقدرت اقتصادی است. از آن طرف هم نمی توان توانایی‌های نظامی و امنیتی روسیه، همکاری های پکن و مسکو با تهران را در بسیاری از پرونده‌های امنیتی، نظامی و دیپلماتیک منطقه ای و نیز حمایت سیاسی مسکو و پکن با رای وتوی خود در شورای امنیت را نادیده گرفت. اما نباید ذیل این شرایط و همچنین برای عبور و برون رفت از چالش ها و مشکلات کنونی کشور به سمت توسعه مناسبات یک طرفه پیش رویم که عملاً ایران تنها مجبور به دادن امتیاز به روسیه و چین در سایه این قراردادها شود.

ادامه مطلب

به موفقیت سند همکاری ایران و چین کمک کنیم

سرگردانی سیاستگذاری ایرانی: از افسانه برجام تا توافق چینی!

اسلام ذوالقدرپور در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: بر خلاف بسیاری اظهارنظرها پیرامون معایب و مزایای مطلق و بی‌سابقه توافق راهبردی ایران و چین که حتی برخی به اشتباه آن را ترکمنچای دوم نام نهاده‌اند، شاید این توافق را بتوان یک تاکتیک سیاستگذاران خارجی ایران برای کاهش فشار تحریم‌های آمریکا برشمرد، اما به صراحت باید گفت که توافق راهبردی ایران و چین تنها گزینه و سیاست مناسب برای خروج از بحران کنونی ایران نیست و سیاستگذاران ارشد ایرانی باید از سیاستگذاری خیر و شر دست بردارند و یک سیاستگذاری همه‌جانبه و متعامل در نظام جهانی را تدوین و اجرایی کنند تا در کنار بهره‌برداری از مزایای روابط راهبردی با چین، منافع روابط با غرب و به‌خصوص آمریکا را نیز برای ایران جذب کنند.  

ادامه مطلب

وقتی امریکا تهران را به دامن مسکو و پکن می اندازد

چین، پل از «نه شرقی نه غربی» به «هم شرقی هم غربی»

صلاح الدین خدیو در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: همزمان با بحث درباره پیمان استراتژیک با چین، مساله تمدید توافق همکاری بیست ساله با روسیه هم مطرح شده است. امری که بیانگر ارزیابی مجدد ایران از موقعیت بین المللی خود و تعیین اولویت های تازه است. ترجمان این سخن این است که سیاست فشار حداکثری، نتوانسته ایران را به زانو درآورد، اما موفق شده آن را بیش از گذشته به سمت مسکو و پکن براند. 

ادامه مطلب

داستان برنامه همکاری ۲۵ سال با چین چیست؟ (قسمت سوم)

نگاه بدبینانه به سند همکاری ایران و چین

محمد فاضلی در یادداشتی می نویسد: چین به دلیل فاش شدن برنامه و خسارتی که به روابط تجاری‌اش با کشورهای حوزه خلیج فارس، آمریکا یا روسیه وارد می‌کند، اصلاً زیر بار امضای برنامه نرود. بقیه موارد به شرط امضای برنامه توسط چین قابل بررسی است.

ادامه مطلب

شکست قطعی کارزار «اعمال فشار حداکثری» علیه ایران

فرصتی که واشنگتن برای پکن فراهم کرد

کارزار «اعمال فشار حداکثری» علیه ایران آشکارا نتوانسته است به اهداف اعلام شده یا اعلام نشده خود دست یابد: ایالت متحده نتوانسته ایران را به مذاکرات مجدد بر سر توافق هسته ای که دونالد ترامپ به شیوه نابخردانه ای از آن خارج شد، وا بدارد؛ این کارزار همچنین هیچ تاثیری در کاهش فعالیت های ایران در خاورمیانه نداشته یا نتوانسته است به فروپاشی نظام جمهوری اسلامی بینجامد. اکنون این کارزار احتمالا یک ضربه سهمگین دیگر نیز به منافع آمریکا به شکل مشارکت ایرانی با چین وارد خواهد کرد؛ مشارکتی که می تواند اقتصاد ایران را نجات دهد و در عین حال، چین را به جایگاهی جدید و قدرتمند در منطقه می رساند که این یک ضربه جدی جدید به منافع ایالات متحده است.

ادامه مطلب

در نشستی با حضور کارشناسان ایرانی و افغانستانی بررسی شد

نقش رسانه‌ها در تصویرسازی و تولید انگاره‌های متعارض در روابط ایران و افغانستان

شفیق شرق، رایزن فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی افغانستان در تهران، دکتر هاشم عصمت‌اللهی، مشاور ریاست جمهوری افغانستان در دوره حامد کرزی، محمدرضا بهرامی، سفیر پیشین جمهوری اسلامی ایران در افغانستان، عابد اکبری ریاست مؤسسه مطالعات و تحقیقات بین‌المللی ابرار معاصر تهران، محمد سرور رجایی، نویسنده و فعال فرهنگی،  حمید عزیزی استاد دانشگاه و سخنگوی سابق حزب اسلامی افغانستان،  رضا عطایی پژوهشگر، حامد حیدری، خبرنگار سابق طلوع، سید عباس حسینی، خبرنگار خبرگزاری صدای افغان، محمدحسین محمدی، مدیر تعاملات بین‌المللی سازمان تنظیم مقررات رسانه‌ها، قاسم روح‌الله‌زاده مدیر گروه آسیا و اقیانوسیه خبر برون‌مرزی صداوسیما جمهوری اسلامی ایران سید سعید حسینی، مدیر دفتر ایرنا در افغانستان، سمیه مروتی مدیر گروه مطالعات جنوب و شرق آسیا مؤسسه ابرار معاصر تهران از سخنرانان این نشست بودند.

ادامه مطلب

بررسی سند همکاری تهران و پکن

قرارداد ایران و چین؛ از کدام موضع؟

علی دینی ترکمانی در یادداشتی می نویسد: چین، در حال حاضر، در نقش ابرقدرت اقتصادی جهان، در کنار آمریکا و اروپا، در حال ایفای نقش خود است. در کشورهای مختلف جهان دست به سرمایه‌گذاری مستقیم می‌زند تا همان مسیر نئواستعماری قدرت‌های بزرگ پیشین در دوره‌ بعد از جنگ جهانی دوم را تکرار و کشورهایی را به خود وابسته کند. 

ادامه مطلب

امریکا نقشش را واگذار کرده است

به دنیای پسارهبر خوش آمدید!

آمریکا مدت‌ها پیش از همه‌‌گیری کووید – ۱۹، شانه خالی کردن از مسئولیت و تعهدات هژمونیکش را شروع کرده بود و در نبود رهبری جهانی آمریکا، این پرسش مطرح است که آیا چین، پرکننده‌ خلاء رهبری جهانی خواهد بود؟

ادامه مطلب

چرا عده ای برای همکاری های تهران و پکن ساز مخالف می زنند؟!

توافق استراتژیک ایران و چین؛ از متن تا حاشیه

محمد مهدی مظاهری در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: متأسفانه در فضای سیاسی ایران بسیاری مواقع منافع ملی فدای رقابت های جناحی می شود؛ کسانی که تا پیش از این وزارت امور خارجه را به خاطر برخورد واکنشی با بحران های بین المللی و نداشتن ایده های ابتکاری برای تغییر شرایط به نفع کشور به باد انتقاد می گرفتند، حال که مقامات دیپلماتیک کشورمان تلاش کرده اند با دور زدن آمریکا و کشورهای اروپایی، به سیاست خارجی کشور تنوع ببخشند، غول خوش آتیه آسیایی را به همکاری و سرمایه گذاری در کشورمان متقاعد کنند و به دوستان بد عهد نشان دهند که اگر آنها در شرایط بحرانی ایران را تنها گذاشتند، کشورمان راه های دیگری نیز پیش رو دارد، این گروه باز هم عَلَم اعتراض برافراشته اند که توافق با چین یعنی فروش و واگذاری منابع کشور! اگر دغدغه این گروه به راستی منافع ملی و منابع کشور است، باید مطمئن باشند چنین توافقاتی بدون موافقت مجلس امکانپذیر نیست و بنابراین باید تا زمان بررسی قرار داد در مجلس صبور باشند.

ادامه مطلب