اکبر قاسمی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: قبل از سفر دکترروحانی به ایروان، خبر از طرحی نو از تحرک درچهارچوب ۱+۵ در نشست هئیت دولت روز چهارشنبه اعلام شد؛ این اقدام هوشمندانه، همچون اکسیژنی جدید، موجد تحولات متوالی وچند لایه شد.
ادامه مطلب
علی ربیعی در یادداشتی می نویسد: امروز در پرتو دیپلماسی پویا و تهاجمی ایران دیگر آن حنای شبیه سازی صهیونیستی که می گفت ایران "غیرعادی" یعنی "شبیه آلمان نازی" است خریداری ندارد. قدرت گفتمانی ایران در سطح جهانی یک بار دیگر ودر ترازی تکاملی در حال بازگشت به آن نقطه اوج نوفل لوشاتویی است که امام خمینی می گفت: "آقایان نترسید از این ابرقدرت ها. اگر یک ملتی قیام کرد برای مصالح خودش ... یک وقت می‌خواهیم جنگ خارجی بکنیم، [در] جنگ خارجی ما هیچ هستیم و آنها همه چیز دارند؛ یک وقت یک ملتی یک حرفی دارد که همه عالم می‌پذیرند... و هیچ قدرتی با افکار عمومی دنیا نمی‌تواند مقابله بکند. ما الآن متوجه کردیم تمام افکار عمومی دنیا را به ایران."
ادامه مطلب
سید احمد حسینی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: برخی از کشورهای منطقه که در توهم ثروت و پشت گرمی به غرب و رژیم صهیونیستی هستند از همه ظرفیت های خود در جهت کشاندن منطقه به تقابل با جمهوری اسلامی ایران بهره گرفته و تصورشان بر این است که ایجاد جنگی محدود بین ایالات متحده با ایران با هدف از بین بردن زیر ساخت ها و توانمندی های صنعتی و اقتصادی جمهوری اسلامی ایران، بهترین گزینه است تا از این طریق امکان رشد و توسعه را از ایران گرفته و جامعه را از دستیابی به هر امکانی برای بالفعل ساختن ظرفیت های بالقوه خود محروم کنند.
ادامه مطلب
محمد حسین ملائک در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: نا متناسب و نا همگن بودن تحلیل های سیاسی با نظرات و پیشنهادها. عدم وجود سازمان و تشکیلات فکری سازمان یافته در کشور حتی در سطح مدیریت یک جلسه. خود عرضه کردن افراد و این که هر کس می خواهد خودش را جلو انداخته و کار خود را پیش ببرد و توجهی به سایر بخش ها ندارد. بالاخره اولویت های موجود در روابط ایران و چین با توجه محدودیت های موجود چیست؟
ادامه مطلب
محمد حسین ادیب در یادداشتی می‌نویسد: اصفهانی ها اصطلاحی دارند اگر کسی را سرکار بگذارند البته خیلی خیلی محترمانه می گویند که او را فرستادند وردست دائی اش. عربستان در اصطلاح اصفهانی ها وردست دائی است، یعنی ترامپ او را وردست دائی گذاشته است.
ادامه مطلب
پدرام سلطانی در یادداشتی می‌نویسد: بزرگان و بالادستان بخش خصوصی، خواه در ایران و خواه در دیگر کشورها، با دولت و حاکمان کمتر بی‌پیرایه و آشکار سخن می‌گویند. آنان همواره نگران هستند که بی‌پرده از آسیب‌ها و کاستی‌ها گفتن برایشان دردسرآفرین شود و آنها را از کارشان بیاندازد. من در گفت وگوهای دوستانه و از نزدیک که با مدیران و کارآفرینان بخش‌های گوناگون کسب وکار داشتم.
ادامه مطلب
صادق خرازی در یادداشتی می‌نویسد: به سختی می توان فردی را جایگزین شخصیت سیاسی و جهان شمول ژاک شیراک کرد و او را با معاصرینش تمثیل و مقایسه کرد. شیراک در میان اردوگاه سیاسیون، در دوستی، فردی کم نظیر و با معرفت بود و قدردان خدمتی بود که هر کس به وی می کرد و سعی می کرد تا آن را جبران کند.
ادامه مطلب
علی ربیعی در یادداشتی می نویسد: ترامپ اگر از یک مذاکره حقیقی و منطبق با قواعد جهانی مذاکره نمی‌هراسد باید به دعوت رهبری لبیک بگوید و به همان صحنه جهانی مذاکرات ۵ به علاوه یک بازگردد که به غلط و به توهم شکست دادن ایران و «جبران برجام» آن را ترک کرده بود.
ادامه مطلب
حمیدرضا جلایی‌پور در یادداشتی می‌نویسد: خوشبختانه روحانی بر موضع اصولی خود و حاکمیت (یعنی اول برداشتن تحریم و بعد مذاکره) ایستادگی کرد و درعین‌حال، در سخنرانی رسمی‌اش و همچنین در فعالیت تیم دیپلماسی‌اش راه را برای دیپلماسی و مذاکره با کشورهای۵+۱ باز گذاشت.
ادامه مطلب
محمد جواد غلامرضاکاشی در یادداشتی می نویسد: به نطق ترامپ در سازمان ملل توجه کنید. او رئیس جمهور قدرتمندترین کشور جهان است. ضمن نطق خود به کشورهای زیادی حمله کرد. همه را به چالش کشید. آنها مغلوبان شیء نشده بودند. اما چه بسا هستی شان برای اظهار قدرقدرتی آمریکا برکتی به شمار رود. او نطق خود را با هیچ کدام از آنها آغاز نکرد. با مغلوبی شروع کرد که میدان تازه گشوده است. با چین آغاز کرد. سهم اصلی سخنان خود را به چین اختصاص داد. از کلامش عجز و نفرت می‌بارید. چین کشوری است که در میدان میلیتاریسم جهانی آمریکا، راه دیگری را در پیش گرفته است. به قول ترامپ دهه‌هاست آمریکا را فریب داده است. هزاران شرکت آمریکایی را از رده اقتصاد جهان حذف کرده است. ترامپ وقتی از چین سخن می‌گفت، مثل یک کشور کتک خورده و آسیب دیده حرف می‌زد.
ادامه مطلب