ابوالقاسم دلفی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: پس از سفر پرحاشیه جو بایدن به سرزمین های اشغالی و عربستان و تلاش در جهت تحقق راهبرد ایالات متحده برای دوران کمرنگ شدن حضور فیزیکی در منطقه، بسیاری از سران منطقه که با رئیس جمهوری امریکا در سفر به این منطقه دیدار و ملاقات کرده بودند راهی پاریس شدند.
ادامه مطلب
علی بمان اقبالی زارچ در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: پروفسور فرانسوی هانری کوربن یک بیان زیبا و دقیقی دارد با این مضمون که همه ادیان با مرگ پیامبران خود ، یهودیت با مرگ موسی ، مسیحیت با مرگ عیسی و... مردند و فقط شیعیان در فرایند مرگ قرار نگرفتند؛ چون آنها حسین را در ابتدای راه و مهدی را در انتهای راه سرلوحه خود قرار دادند بدین شکل که امام حسین(ع) از عمق تاریخ آنها را ترغیب کرده و در آینده امام مهدی (عج) آنها را دعوت خواهد کرد و چنین جامعه‌ای نمی‌تواند بمیرد ، چرا که رهبری و آرمان‌های آن همیشه حاضر و همواره در حال تجدید شدن است.
ادامه مطلب
حسین ملائک در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: منشور ادیبانه و انسان دوستی "غیرمتعهدها" اگرچه برای بشریت نوشته شده اما دیگر برای اجرا ساختاری تاریخ مصرف گذشته است. این جنبش در نظامی دو قطبی شاید پاسخی بود برای فاصله گرفتن از آنها اما بعد از فروپاشی شوروی بیشتر مبدل شده است به یک مجمع تشریفاتی و نمایشی و به مراتب کم اثرتر از سازمان ملل. ایجاد ائتلافی از کشورهای علاقمند به استقلال چه سیاسی و چه اقتصادی، مخالف با تحریم ها و نظام مالی تحت حاکمیت دلار، اگر با سماجتی دیپلماتیک دنبال شود می تواند به ساختار جدیدی منجر شود که این بار رهبری آن را ایران داشته باشد.
ادامه مطلب
جلال خوشچهره در یادداشتی می نویسد: مقتدی صدر مدعی انقلاب اصلاحاتی در عراق شده است؛ اما او یا معنی «انقلاب» را نمی‌داند و یا مفهوم «اصلاح» را. توپ، تشر، بلوا و آشوب، منطق اوست. این منطق نمی‌تواند نسل نو ناراضیان را فریب داده و در صف خود قرار دهد.
ادامه مطلب
علی بمان اقبالی زارچ در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: بطور کلی اشتیاق امریکا برای حضور در شرق اروپا و خصوصا منطقه بالکان راهبردی حساب شده در راستای جهانی شدن و تسلط بر شاهراه مراسلاتی و ترانزیتی انرژی و کالا ارزیابی می شود چرا که یک نظریه سیاسی از دیرباز مطرح بود که اروپای شرقی قلب مهمترین نقطه حساس جهان است و کشوری که بر آن حاکم شود، بر جهان نیز تسلط خواهد یافت.
ادامه مطلب
ماندانا تیشه یار در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: در جهان بینی تمدنی ایرانی – هندی که از هزاران سال پیش تاکنون منطق ویژه خود را در تعریف نوع روابط میان این دو کشور با یکدیگر، با همسایگانشان و با دیگر قدرت های بزرگ جهان داشته است، و همواره در تاثیر و تاثر از یکدیگر بوده اند، نیز شاهد تحولاتی هستیم.
ادامه مطلب
شهره پولاب در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: سه روز پس از بازگشت بایدن از سفر جنجالی به خاورمیانه، ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه نیز با اهدافی مشابه با همتای آمریکایی خود و به دنبال تقویت روابط با کشورهای منطقه وارد خاورمیانه شد. سفر بلافاصله پوتین به منطقه که تحت الشعاع تمایل روسیه برای مقابله با تلاش‌های بایدن در جهت کسب رهبری دوباره در خاورمیانه قرار داشت، دلالت بر نوعی اعلام حمایت از شرکای خاورمیانه‌ای مسکو و در تقابل با طرح‌های منطقه‌ای دولت بایدن داشت. نکته این که سفر پوتین به تهران چند روز پس از اجرای طرح پدافند هوایی خاورمیانه توسط ایالات متحده صورت گرفت که با هدف همکاری نزدیک بین اسرائیل و کشورهای عربی در برابر تهدیدات منطقه ای ایران انجام شد.
ادامه مطلب
عابد اکبری در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: درحال‌حاضر، اروپا نظاره‌گر خاموش اردوغانی است که خود را وارث عثمانی می‌نامد و پوتینی که آشکارا خود را با پتر کبیر مقایسه کرده است و هر دو با عزمی راسخ، برای نزاع قدرت و قربانی کردن اروپا در این میدان آماده هستند.
ادامه مطلب
نعمت اله مظفرپور، در یاداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: اشتباه است که فکر کنیم با تصویر سازی و روایت پردازی می توانیم کاستیهای خود را در سیاست خارجی و دیپلماسی جبران کنیم. دیپلماسی عمومی، قدرت نرم و الهام بخشی مدیون کارآمدی یک نظام سیاسی در سه عرصه امنیت، حقوق بشر و اقتصاد است.
ادامه مطلب
بهاء الدین بازرگانی گیلانی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: تهاجم غیرمنتظرۀ روسیه به اوکراین که در بزنگاه این تحولات صورت گرفت، عینا به معنای شکسته شدن چندین دهه سیاست مدارا، سازش و تفاهم عمومی دنیاهای اول و دوم بر سر تقسیم حوزه های نفوذ در دنیا، حتی در دوران جنگ سرد بوده و باعث ایجاد آرایش های سیاسی و امنیتی تازه ای در دنیا شده است. جنگ گسترده کنونی در اورآسیا حاصل فرایندی بود که نشان داد دنیای غرب به رهبری ایالات متحده، برخلاف مدیریت پس از جنگ دوم که توانست آلمان و ژاپن شکست خورده را با مدیریت سیاسی بینظیر، در درون یک اردوگاه قوی و بالنده متشکل از بزرگترین اقتصادها و دموکراسی های غربی، جای دهد و دنیا را به مدت چندین دهه تحت استیلا بگیرد، اکنون با اشتباهات راهبردی مکرر در حداقل در سه دهه گذشته، کار را به این مقطع مخاطره آمیز کشانده است.
ادامه مطلب