صادق ملکی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: ما به عنوان ایران باید این نکته را فهم و به درک راهبردی تبدیل کنیم که در عرصه سیاست و در نظام بین‌الملل متکی بر قدرت، یک با یک مساوی نیست. بازنده کشوری است که این واقعیت حاصل از قدرت و ثروت را درک نکرده باشد.
ادامه مطلب
سید وحید کریمی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: چه بسا وقت کشی به نفع ایران باشد اما علمی اجرا می شود. اینکه سطح مذاکرات را پایین بیاوریم و در سطح سفرا و کارشناسان باشد را می توان در دستورکار قرار داد. اینکه در داخل پوشش خبری کمتری داده شود تا با روان و اقتصاد داخلی بازی نکند؛ عالی خواهد بود. اینکه برای یک توافق خوب عجله نکنیم حتی خسارت مالی داشته باشد؛ عقلانی به نظر می رسد. توافق خوب با خسارت مالی بر توافق بد برای تحصیل مالی ارجحیت دارد.
ادامه مطلب
محمد صادق امینی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: اینکه زبان و ادبیات فارسی، رکن مهمی از هویت ایرانی است و این هویت حضور وسیعی در بخش های مهمی از جهان داشته است جای بحث و بررسی در اینجا ندارد، اما جای این بحث و سوال هست که گستره پیام های جهانی ادبیات فارسی تا چه اندازه از سوی اهل ادب شکافته و استخراج شده تا به نظر جهانیان رسانده شود؟
ادامه مطلب
غلامرضا مصدق در یادداشتی می نویسد: وضعیت استخوان لای زخم روابط ایران و غرب و استمرار تحریم ها کاملاً مطلوب این دو کشور است. خط قرمز همراهی تاکتیکی اینها با ایران تا نقطه ای است که روابط آنها با آمریکا آسیب جدی نبیند، چین هیچ وقت صادرات ۴۵۰ میلیارد دلاری به آمریکا را با ۲۰ میلیارد دلار صادرات به ایران دچار مخاطره نخواهد کرد. ایران قوی و باثبات که روابط عادی و عاری از تحریم با همه دنیا داشته باشد، تضاد معناداری با منافع اقتصادی روسیه و چین دارد.
ادامه مطلب
شهره پولاب در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: جای تعجب است که بایدن در ژوئن گذشته در ژنو در یک نشست سه ساعته با همتای روسی خود، ولادیمیر پوتین، تایید کرده بود که روسیه خواهان جنگ سرد جدیدی نیست و پوتین نیز با تحسین تجربیات بایدن موافقت کرد که دو کشور برای تشکیل گروه های کاری برای کنترل تسلیحات استراتژیک اقدام کنند. اما در اثنایی که سازوکار تنش زدایی با غرب در حال شکل گیری بود، پوتین با دستور استقرار گسترده نیروها در مرز با اوکراین یک چرخش ناگهانی در رویکرد از سازش به تقویت نظامی تهاجمی را به نمایش گذاشته است.
ادامه مطلب
جاوید قربان اوغلی در یادداشتی می نویسد: به وین رفتیم، آن هم با تیمی پر و پیمان که تعجب حتی دوستان ما را نیز برانگیخت. انتظار اولیه این بود که باقری‌کنی با این لشکر برای شکستن بن‌بست مذاکرات شش دور قبل رفته و حتما با دست پر باز‌خواهد گشت. در آن طرف هم که آمریکا صحنه‌گردان اصلی است، به‌صراحت آمادگی خود را برای توافق از طریق «بازگشت متقابل و هم‌زمان هر دو طرف به توافق ۲۰۱۵» اعلام کرده بود. باقری در مصاحبه با الجزیره گفته است: «هر دو طرف درمورد مبانی مذاکرات که همان مفاد توافق هسته‌ای سال ۲۰۱۵ است، توافق کردند».
ادامه مطلب
جلال خوشچهره در یادداشتی می نویسد: مشوقان تغییر سیاست واشنگتن با استفاده از فرصت بروز سکته در دور تازه گفت‌گو‌ها، بایدن را در برزخ دو راهی تصمیم قرار دهند. آنان با هشدار خطر دیر شدن فرصت‌ها و برجسته‌کردن تهدید افزایش توانمندی هسته‌ای ایران تا نزدیکی ساخت بمب هسته‌ای، می‌خواهند به زعم خود «رئیس‌جمهور خواب آلود» را به اقدامی متفاوت از آنچه هنوز در وین جریان دارد، تشویق کنند.
ادامه مطلب
محمد صادق امینی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: مقایسه یک جریان مذهب گرای معتدل در افغانستان، که چه با دولت مارکسیستی محمد نجیب الله و چه با شریعت گرایان انحصارگرا هیچ گاه سازش نداشته است را با حرکت کور چند مارکسیست در سال ۱۳۴۹ در نقطه ای در ایران تشبیه کردن و نوع تاثیر و سرنوشت سیاسی و اجتماعی شان را همسان انگاشتن به واقع دور از عدل و انصاف بوده و بعید از یک تحلیل گر پخته سیاسی که چنین می نگرد. دو عنصر متفاوت را در یک ترازو گذاشتن ناشی از نگاه غیر تاریخی، سیاست زدگی و در نتیجه ضعف تحلیل است.
ادامه مطلب
بهاء الدین بازرگانی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: دولت جدید آقای رئیسی سیاست نزدیکی و حتی اتحاد با چین و روسیه و نگاه تا حد زیادی یکسویه به شرق و تنافر هرچه بیشتر از غرب را در پیش گرفته و با این روند، اخیرا با چراغ سبز چین و روسیه ی تحت فشار غرب، به عضویت کامل ایران در پیمان شانگهای درآمده است. در حالی که متحدان سنتیِ دور و نزدیک غربی ها در مناطق مختلف دنیا، با نظاره دقیق تغییراتِ عمیق ژئوپولیتیکی دنیا و شکل گیری مناسبات کاملا نوظهور، به انتظار روشن تر شدن دورنمای کارزار میان غرب با چین و روسیه نشسته و سیاست کج دار و مریز با هر دو قطب در پیش گرفته اند (از جمله پاکستان، ترکیه، مصر و حتی عربها و سعودی ها)، خیز آشکار کشورمان به سوی جناح شرقی این قطب بندی می تواند شتاب زده باشد.
ادامه مطلب
محسن پاک آیین در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: تُرکیه سعی دارد بطور نانوشته، رهبری و هدایت کشورهای تُرک را به عهده گرفته و شعار«شش کشور، یک ملت» را عملی سازد. اردوغان که معمولا در دیدار با مقامات آذربایجان، از شعار «دوکشور و یک ملت» استفاده می کرد، سال گذشته، در جریان هفتمین اجلاس سازمان کشورهای تُرک در باکو، برای اولین بار شعار «شش کشور، یک ملت» را مطرح نمود. سران کشورهای تُرک از این پیشنهاد تُرکیه استقبال نکردند. اگرچه تُرکیه سعی دارد در تبلیغات خود بر وجود اتحاد در سازمان کشورهای تُرک تاکید کند اما به دلایلی نمی تواند اختلافات بنیادی را در میان اعضای این سازمان نادیده بگیرد.
ادامه مطلب