پیروز غفرانی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی مینویسد: در این مقاله به راهبردهای متناظر با نحوه تعامل با پاردایم نوین حاکم بر جهان از منظر اقتصاد توجه و پرداخته شده است.
ادامه مطلب
محمدمهدی مظاهری در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی مینویسد: نکته جدید و قابل توجه در بیانیه اخیر GCC، جسورانهتر و تفصیلیتر شدن لحن آن است. در این بیانیه، تقریباً هر اقدام ایران برای اعمال حاکمیت میدانی بر جزایر، از جمله ساخت و ساز واحدهای مسکونی و توسعه زیرساختی در ابوموسی؛ رفت و آمد مقامات ارشد نظامی و برگزاری رزمایشهای دورهای و ثبت رسمی «روز ملی جزایر سهگانه» در تقویم کشور، بهصراحت «نقض حقوق امارات» و «باطل و بیاثر» خوانده و محکوم شده است.
ادامه مطلب
محمدعلی مهتدی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی مینویسد: آیا تاریخ در لبنان تکرار می شود؟ این تحولات در شرایطی رخ می دهد که حزب الله تهدید کرده صبرش حدی دارد و در زمان مناسب به اقدامات تجاوزکارانه ارتش صهیونیستی پاسخ خواهد داد.
ادامه مطلب
عباس عبدالخانی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی مینویسد: بررسی رفتار سه بازیگر اصلی—چین، ایالات متحده و کشورهای خلیج فارس—به خوبی نشان میدهد که رقابت بر سر آفریقا پیچیدهتر از یک دوگانه ساده «استثمار یا توسعه» است و در واقع ترکیبی از فرصتها و تهدیدها را در دل خود دارد.
ادامه مطلب
بهرام امیراحمدیان در یادداشتی مینویسد: با تکمیل مسیر راهبردی راه آهن مرند-چشمثریا که با جدیت در حال اجراست؛ راه گذر ریلی جنوبی جاده ابریشم با اتصال چین به اروپا از مسیر ایران تکمیل می شود.
ادامه مطلب
سید محمدکاظم سجادپور در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی مینویسد: به گفته کارشناسان آمریکایی، ترامپ، پیرکودکی است که علیرغم سن بالا مانند کودکی احساس محور حرف میزند، تصمیم میگیرد و رفتار میکند. در همین چارچوب است که محیط بینالمللی بخاطر جایگاه آمریکا و رفتار ترامپ، پرنوسان شده است.
ادامه مطلب
جلال خوش چهره می نویسد: اروپائیان در برابر دو گزینه قرار دارند: قبول چیرگی یا برقراری توازن قدرت. این وضع همانگونه است که تهران اکنون و در منازعه با واشنگتن با آن روبروست. اروپا برای برقراری توازن قدرت به الزامهایی نیازمند است که یکی از اصلیترین آنها وجود همپیمانان یا شریکان منطقهای؛ به ویژه در نقطهای از جهان مانند خلیج فارس است. تهران نیز با نگاه به تجربههای چهاردهه گذشته و حتی تجربه خروج واشنگتن از برجام، میتوانست در این هنگام به "همدلی" _ و نه حتی همسویی_ اروپا در کاستن از حلقه فشار واشنگتن امیدوار باشد؛ شاید اگر روابط تهران و بروکسل(پایتخت اتحادیه اروپا) متفاوت بود از آنچه امروز هست.
ادامه مطلب
سید محمد حسینی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی مینویسد: امریکا تاکنون در عراق بازی دوگانهای در قبال دولت مرکزی و کردها ایفاء کرده است. کردهای عراق از سال ۱۹۹۱ به یک متحد قابل اعتنا برای آمریکا بدل شدهاند. ایران و آمریکا از سال ۱۹۹۱ تا ۲۰۰۳ یعنی زمان سقوط صدام درباره حمایت از کردهای عراق در مقابل حکومت مرکزی بغداد اشتراک نظر داشتند و هر دو کشور با حمایتهای خود سبب تقویت هویت کردی به عنوان بازیگر متمایز شدند.
ادامه مطلب
صادق ملکی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی مینویسد: کشورهای شورای همکاری خلیج فارس به حمایتهای لفظی چین، روسیه، اتحادیه اروپا و آمریکا دلخوش نباشند. این کشورها بدانند که ایران اگر فقط از مهمترین موضوع اعراب نه صرف نظر بلکه نزدیک به مواضع آنان موضعگیری کند، گشایشی ایجاد خواهد شد که در صف سفر به ایران بایستند. این تغییرات دور نیست، پس کشورهای شورای همکاری خلیج فارس کارنامه خود را از این سیاهتر نکنند.
ادامه مطلب
محسن شریفخدائی می نویسد: اروپا همچنان متحد کلیدی آمریکا باقی مانده است، اما سند تأکید دارد که کشورهای اروپایی باید سهم بیشتری در هزینههای دفاعی ناتو بپردازند. واشنگتن دیگر حاضر نیست بار اصلی امنیت اروپا را به دوش بکشد و انتظار دارد اروپا مسئولیت بیشتری برعهده گیرد. کاهش وابستگی اروپا به انرژی روسیه و تقویت منابع جایگزین نیز بخشی از این راهبرد است. اروپا دیگر «محور» سیاست اصلی امنیتی آمریکا نیست؛ بلکه شریکی امنیتی است که باید بار بیشتری بر دوش گیرد.
ادامه مطلب