رامین فخاری در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: یک جهت گیری حد متوسط برای این توافق این است که نه آن را راهی برای رسیدن ایران به بهشت برین دانست و نه به طور کامل روابط اقتصادی ایران و چین را نفی کرد. نباید این توافق را نباید توافقی استعماری مانند ترکمنچای تشبیه کرد. چنین همانند سایر کشورهای جهان می تواند روابط دوستانه ای با ایران داشته باشد و در بخشی از اقتصاد ایران حضور داشته باشد.
ادامه مطلب
پرستو بهرامی راد در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: قرارداد تهران و پکن اهرم فشاری برای مشخص شدن زودتر تکلیف برجام شده است و باید دید در این بازی که نقش میانجیگری آن را اروپایی ها بازی می کنند، شرایط به کدام سمت حرکت خواهد کرد.
ادامه مطلب
عبدالرضا عالمی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: هر چند ایران در طول چند دهه اخیر (به دلائل مختلف) نتوانسته است، سطح روابط خود با چین را به حوزه راهبردی ارتقا دهد، ولی در بسیاری از مقاطع زمانی، تصمیمات و سیاستهای چین، توانسته منافع ایران را تضمین کند. البته حساسیت آمریکا در همکاری تهران و پکن امری مسبوق به سابقه است و از بدو پیروزی انقلاب، امریکا همواره به یکی از موانع اصلی روابط ایران و چین تبدیل شده است.
ادامه مطلب
مهدی مهدوی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران باید فارغ از هرگونه منافع حزبی و جناحی پیگیری و در این زمینه تنها مولفه مهم و تاثیر گذار، منافع ملی (National Interest) در نظر گرفته شود. بهتر است این سوال را از خود بپرسیم که جایگاه ایران در ۲۵ سال آینده در جهان چگونه باید باشد؟
ادامه مطلب
همکاری بین کشورهای «گروه چهار» برای ترمیم توازن قوا در شرق آسیا از اهمیت خاصی برخوردار است. این همکاری لزوما نباید به یک «تفاهم مثلث» دربرابر «اتحاد سه گانه» آلمان ها که پیش از جنگ جهانی اول ایجاد شد بیانجامد. همچنین لازم نیست تا این گروه سیاست «سد نفوذ» که از طرف آمریکا برای مهار شوروی اعمال شده بود را این بار در برابر چین اجرا کند. آنچه لازم است در اینجا در نظر داشته باشیم این است که همکاری بین این چهار کشور می تواند به تغییر جهت مسیر سرمایه گذاری و تجارت کمک کند. فناوری و صنعت ژاپن و آمریکا همراه با مواد اولیه استرالیا و نیروی انسانی هند می تواند نیروی عظیمی را ایجاد کند تا از قدرت استبدادی چین به نفع دموکراسی شکننده هند بکاهد.
ادامه مطلب
جاوید منتظران در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: کره‌ای ها به بهانه تحریم‌ها در جهت تقویت منابع و منافع خویش قدم برداشته‌اند و با بازی‌های سیاسی درصدد کسب منفعت‌های نامشروع از تحریم‌های غیرقانونی آمریکا و پول‌های مسدود شده ایران هستند. مجموع این مسائل موجب شد که ایران، به دلیل عدم پایبندی طرف کره‌ای به توافقات بین‌المللی، دولت کره جنوبی را تهدید به شکایت بین‌المللی کند.
ادامه مطلب
در آن هنگام، برخی از متفکران بزرگ استراتژیک آمریکایی مانند: زبیگنیو برژینسکی (مشاور امنیت ملی رئیس جمهوری اسبق آمریکا، جیمی کارتر)، برنت اسکاکرافت (مشاور امنیت ملی، در زمان جورج بوش پدر) و هنری کیسینجر از عواقب خصومت همزمان با روسیه و چین هشدار داده بودند. با این حال، سیاست های دولت اوباما و سپس دونالد ترامپ و همچنین دولت فعلی، جو بایدن، تاکنون به این هشدارها بی توجهی کرده اند.
ادامه مطلب
مهدی ترابی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: به نظر می رسد دولت در ایران نیز اهداف توسعه ای دارد و می خواهد به صورت دولت توسعه گرا عرض اندام کند، اما الزامات توسعه را رعایت نمی‌کند. از سوی دیگر ضعف های ساختاری و نهادی دولت ایران در کنار شرایط و تحولات منطقه ای و بین المللی موجب می شود، کشور وارد تنش های داخلی و خارجی شود و در نهایت گفتمان «امنیت» جایگزین گفتمان «توسعه» شود.
ادامه مطلب
علیرضا علیزاده در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: دلایل مختلفی وجود دارد که اتهام حضور سلفی- تکفیری ها در جنگ ۴ ماه گذشته قره باغ با واقعیت های صحنه جنگ سازگاری نداشته و از طرفی آذربایجان نیز به علت برتری راهبردی نسبت به ارمنستان هیچ ضرورتی مبنی بر آوردن چند صد سلفی برای مخدوش کردن اقدامات راهبردی خود را نمی دید. این موضوع صرف یک اقدام عملیات روانی وسیع و گسترده برای توجیح شکست ارمنستان در مقابل آذربایجان، نامشروع سازی حمایت ترکیه از آذربایجان و همچنین ابزاری برای اعمال فشار بر جمهوری آذربایجان برای گرفتن امتیاز است.
ادامه مطلب
توافقنامه اخیر همکاری اقتصادی و امنیتی ایران و چین تاثیرات گسترده ای بر ژئوپلیتیک خاورمیانه خواهد داشت. مسلما تلاش های آمریکا برای مهار منطقه ای ایران و تحت فشار گذاشتن آن از نظر مالی، دو کشور را به این سمت سوق داد. این توافق برای تهران برای مقاومت در شرایط نابسامان ناشی از تحریم های اقتصادی اعمالی از زمان خروج دولت ترامپ از توافق هسته ای در سال ۲۰۱۸، یک شریک حیاتی فراهم می آورد و برای پکن، این توافق یک معامله مهم در روابط با کشورهای تولید کننده نفت در حاشیه خلیج فارس که شرکای امنیتی دیرینه ایالات متحده هستند، محسوب می شود.
ادامه مطلب