سید رحمان موسوی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: میزبانی جام جهانی توسط قطر یک پیام مهم دیگر دارد؛ اینکه این منطقه می تواند به عنوان دانشگاهی برای همه کشورهایی که به فوتبال علاقه دارند و می توانند همه آنها را بپذیرند، باشد.
ادامه مطلب
زهرا صدرا در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: در ماه مه ۲۰۲۳، رئیس جمهور چین، ۳.۷ میلیارد دلار وام و کمک بلاعوض به پنج کشور همسایه آسیای مرکزی داد. (دولت پکن دارای سه نهاد اصلی به نام‌های بانک خلق چین، بانک صادرات و واردات چین و بانک توسعه چین است که به کشورهای آسیای مرکزی وام می‌دهد). بانک توسعۀ چین وام ویژه‌ای به مبلغ ۱.۴۵ میلیارد دلار برای همکاری چین و آسیای‌مرکزی اختصاص داده که برای توسعۀ منابع انرژی، معدن و پروژه‌های زیربنایی در آسیای‌مرکزی است؛ اما باید تاکید کرد که چین تنها برای تحقق پروژه‌ها توسط کشورهای آسیای مرکزی این وام‌ها را اختصاص نداده، بلکه این کشور در قبال پرداخت مبالغ هنگفت «مشارکت شرکتهای چینی در هر پروژه» را هدف خود قرار داده است.
ادامه مطلب
مسعود نوری در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: در سپتامبر ۲۰۲۳، تاکید شد که ایران دیگر نمی‌تواند به عدم ایفاء تعهدات خود ادامه دهد و از ایران خواستند بدون تأخیر برای حل همه مسائل باقی‌مانده اقدام کند و اضافه کردند که اگر ایران نتواند اقدامات ضروری و فوری مندرج در قطعنامه نوامبر ۲۰۲۲ و بیانیه مشترک ۴ مارس به طور کامل اجرا کند، شورای حکام باید آماده باشد تا اقدامات بیشتری از جمله صدور قطعنامه انجام دهد. در سپتامبر ۲۰۲۳ آمریکا و ۶۲ کشور عضو آژانس در بیانیه‌ای بر ادامه تحقیقات آژانس تأکید و بر نیاز فوری شفاف‌سازی از سوی ایران و حل این مسائل به‌گونه‌ای که برای آژانس رضایت‌بخش باشد تأکید کردند. آمریکا به صراحت اعلام کرده که هرگونه راه حل دیپلماتیک برای برنامه هسته ای ایران باید بر راستی آزمایی موثر بنا شود.
ادامه مطلب
علی ودایع در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: عملیات وعده صادق سطح بازدارندگی تهران را به گونه ای مقابل چشمان بهت زده آمریکا قرار داد که حالا نیازمند نوعی بازنگری در سطح تنش با ایران باشد. تهران در عالی ترین سطح همواره گفته که میز مذاکره را ترک نکرده و آماده رایزنی است. از طرف دیگر ادبیات جمهوری اسلامی در اجرای وعده صادق نشان داد که پس از تنبیه رژیم صهیونیستی تمایلی به ادامه تنش ندارد البته آمادگی جنگ مستقیم را هم دارد. گزینه حرکت برق آسای ایران به سمت دکترین اتمی نوع جدیدی از بازدارندگی تهران است که توانایی ورود به نقطه بی بازگشت را دارد. پالس های ایران برای غرب و مشخصا آمریکا، نوعی چماق و هویج است که امکان رایزنی درباره موضوعات دیگر را فراهم می کند.
ادامه مطلب
نرگس گل زاده سنگرودی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: در زمینه مداخله بشردوستانه تنها شورای امنیت حق مداخله دارد و هرگونه اقدام توسط سایر کشورها یا سازمان های بین المللی یا منطقه ای حتی اگر اخلاق مدارانه قلمداد شود، بر اساس اصل عدم مداخله مورد محکومیت دیوان بین المللی دادگستری و سایر مجامع قضایی قرار میگیرد؛ به عبارتی ایفای نقش گسترده برای حفظ صلح و امنیت بین الملل از رهگذر اقدامات قضایی، اقدامات پیش دستانه، قانونگذاری و... در صلاحیت انحصاری شورای امنیت سازمان ملل متحد است.
ادامه مطلب
علی موسوی خلخالی در یادداشتی می نویسد: از اظهارات مقامات اروپایی و امریکایی و بسته تحریمی ای که می روند علیه ایران اعمال کنند، می توان این گونه برداشت کرد که غرب قصد دارد کارزار سیاسی خود را از برخورد نظامی مستقیم با ایران به کارزار دیپلماتیک و امنیتی منتقل کند و احتمالا به زودی شاهد طوفان دیپلماتیک سیاسی علیه ایران در محافل بین المللی خواهیم بود.
ادامه مطلب
حضور هیاتی قضایی از جمهوری اسلامی ایران در دمشق به منظور هماهنگی با سوریه و عراق به منظور مبارزه با تروریسم نشان از عزم و اراده ای جدی در منطقه در راستای تحقق امنیت پایدار است.
ادامه مطلب
اسلام ذوالقدرپور در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: تحولات یک دهه اخیر در آسیای جنوب غربی به عنوان پهنه بزرگ نظام جهانی و کانون تنش و تشنج جهانی، نشان داده است که قدرت ترس از جایگاه مهمی برخوردار بوده و ایران از دارندگان اصلی این منبع قدرت محسوب می‌شود.
ادامه مطلب
اشکان پیرزاده در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: یکی از اصولی که در سیاست خارجی دولت سیزدهم پیگیری می شود تعامل موثر با کشورهای همسایه خصوصا تعامل با کشورهای حوزه تمدنی ایران و کشورهای فارسی زبان بوده است که در دولت های قبل به دلیل عدم اهتمام به این راهبردها، خالق تهدیداتی برای کشور شد.
ادامه مطلب
علی مفتح در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: نسل کشی نامیبیا توسط آلمان اولین نسل کشی قرن بیستم میلادی بود و از راه های مختلف همچون تحمیل گرسنگی و تشنگی، جلوگیری از رسیدن غذای کافی، کار اجباری، بردگی، تجاوز جنسی، قطع اعضا و انجام آزمایش های پزشکی بر روی ساکنان این سرزمین ثروتمند اتفاق افتاد چرا که آلمانی ها می خواستند تا مال، اموال و زمین های ساکنان نامیبیا را از آن خود کنند.
ادامه مطلب