علیرضا دمیرچی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: در آستانه انتخابات ۲۰۲۵ عراق، بحران رهبری و ناامیدی جوانان، فضای سیاسی این کشور را مبهم کرده است. در همین حال، آمریکا با بهره‌گیری از نفوذ نرم و دیپلماسی آموزشی، می‌کوشد نسل جدید رهبران عراق را در چارچوب منافع خود شکل دهد.
ادامه مطلب
میلاد غلامرضازاده در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: سیاست‌گذار ایرانی با درک درست از سیاست خارجی چین و اهداف اقتصادی این کشور در منطقه ما، که در گرو ثبات منطقه است، می‌تواند از سرمایه‌گذاری چین در ایران در قالب پروژه «یک کمربند، یک راه» در راستای منافع ملی بهره ببرد؛ پروژه‌ای که بیش از هر چیز در ابتدا نیازمند ایجاد زیرساخت‌های تأمین انرژی است.
ادامه مطلب
کلیسای ارتدکس روسیه (ROC) به ستون اصلی استراتژی جنگ سیاسی و اطلاعاتی کرملین تبدیل شده است که با ترکیب معنویت با ملی‌گرایی، روایت‌ها را شکل می‌دهد. مسکو از طریق دکترین‌هایی مانند «جهان روسیه» (روسکی میر) و توسل به هویت مشترک ارتدکس، از ایمان برای توجیه تجاوز و گسترش دامنه ایدئولوژیک خود استفاده می‌کند. این روایت‌ها بر نگرش‌ها در اوکراین، گرجستان، مولداوی و سراسر بخش‌هایی از آفریقا و اروپا تأثیر گذاشته است – ادغام غرب را تضعیف کرده، شک و تردید محلی نسبت به ناتو و اتحادیه اروپا را افزایش داده و جنبش‌های طرفدار کرملین را از طریق قرابت فرهنگی و نمادگرایی مذهبی تقویت کرده است.
ادامه مطلب
هیچ‌کدام از بازیگران کلیدی علاقه‌ای به از سرگیری مذاکرات نشان نمی‌دهند، زیرا شرط می‌بندند که اهرم فشار آنها در نهایت دیگران را به تسلیم مجبور خواهد کرد. ایران اکنون آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و سه کشور اروپایی را به عنوان نمایندگان دورو و متخاصم آمریکا و اسرائیل به تصویر می‌کشد.
ادامه مطلب
ابوالفضل حسینی نیک در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: ایران یکی از معدود کشورهایی است که از مزیت نسبی ژئوپلیتیکی برخوردار است؛ زیرا در نقطه اتصال سه قاره آسیا، اروپا و آفریقا واقع شده و می‌تواند حلقه ارتباطی میان شرق و غرب (از چین و هند تا اروپا) و شمال و جنوب (از روسیه و آسیای مرکزی تا خلیج فارس و اقیانوس هند) باشد. این موقعیت، ایران را در جایگاهی قرار می‌دهد که بالقوه می‌تواند به «گره ژئواکونومیک» در شبکه‌های تجاری جهانی تبدیل شود. در واقع، مزیت نسبی ایران نه فقط در منابع انرژی یا نیروی انسانی، بلکه در امکان ایفای نقش به‌عنوان کریدور ترانزیتی و پل ژئوپلیتیکی میان قدرت‌های منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای نهفته است.
ادامه مطلب
شقایق متقی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: روسیه که از دیرباز آسیای مرکزی و قفقاز را حوزه نفوذ سنتی خود می‌داند، نسبت به این روند نگرانی‌هایی جدی دارد. در این مقاله کوشش شده است تا دلایل این نگرانی را در سه سطح ملی، منطقه‌ای و بین‌المللی تحلیل شود.
ادامه مطلب
حنانه درشتی و علی آقاپور و رسول سوری در یادداشت مشترکی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسند: ایران باید راهبردی مبتنی بر همکاری مشروط و موازنه‌سازی هوشمند اتخاذ کند که ضمن حفظ منافع کلان امنیتی و اقتصادی، از ظرفیت دیپلماسی منطقه‌ای و بین‌المللی بهره‌مند شود.
ادامه مطلب
سید رضا قزوینی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: اواخر شهریور ماه امسال بود که رویترز اعلام کرد ایالات متحده آمریکا با قرارداد گازی میان عراق و ترکمنستان به دلیل آنکه براساس آن قرار بود بخشی از این گاز به عنوان حق ترانزیت در اختیار ایران قرار بگیرد مخالفت کرده است.
ادامه مطلب
عبدالناصر نورزاد در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: واقعیت این است که سفر خلیلزاد به کابل صرفاً یک مأموریت دیپلماتیک نبود؛ بلکه بازگشت آرام و حساب‌شده واشینگتن به قلب بازی قدرت افغانستان است، با لبخندی دیپلماتیک اما نقشه‌ای ژرف و چندلایه.
ادامه مطلب
اسلام ذوالقدرپور در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: مفهوم سازی اردوغان از انگاره ترکیه بزرگ و قرن ترکیه با اهداف برقراری هژمونی و الگوی گسترش‌گرای سرزمینی، مؤلفه‌ای از تعریف "سیاست یک بازی قدرت" است، که جلوه‌های آن را می‌توان در سازگاری فزاینده با دگردیسی نظام جهانی و دوگانگی رفتاری در روابط این کشور با غرب و بازیگران ضد غربی مانند سازمان‌های بین‌المللی شانگهای و بریکس جست‌وجو کرد.
ادامه مطلب