اسلام ذوالقدرپور در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: سفر شی جین پینگ، رئیس جمهوری چین به عربستان و دیدار ایشان با سران دولت‌های عربی در قالب نشست سران اتحادیه عرب، شورای همکاری خلیج فارس و بیانیه‌های نهایی مشترک چین با عربستان و ... که در ایران به عنوان خیانت چین به ایران تحلیل می‌شوند را تنها می‌توان در قالب الگوی اصل پیچش و کارآمدی سیاستگذاران چینی در بازاریابی سیاست‌های خود بررسی کرد.
ادامه مطلب
توماس فریدمن در یادداشتی می نویسد: شاید مهمترین پدیده چینِ تحت رهبری شی جین پینگ باشد که من آن را چکزیت (Chexit) نامیده‌ام. به باور من چکزیت، پایانی بر چهار دهه تلاش برای ادغام پایدار اقتصاد چین با غرب بود.در سال ۲۰۱۸ زمانی که در چین بودم و با شخصیت های تجاری و دولتی صحبت می کردم، طعم این موضوع را چشیدم. زمانی که من رویه‌های تجاری ناعادلانه چین را مطرح کردم، واکنش به این شکل بود: «شما متوجه می‌شوید که شما آمریکایی‌ها خیلی دیر کرده‌اید؟
ادامه مطلب
محمد حسین واحدی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: عرصه سازمان شانگهای در یک محیط امن می تواند تأمین کننده این امنیت انرژی برای چین و هند باشد، زیرا ایران با در اختیار داشتن ذخایر نفتی فراوان (۱۴۰ میلیاد بشکه نفت خام و ۱۳ %ذخایر گاز جهان) و روسیه (حدود ۷۵ میلیارد بشکه نفت خام و ۳۶ %ذخایر گاز طبیعی جهان) در کنار ازبکستان، ترکمنستان و قزاقستان، توانایی تأمین انرژی مورد نیاز اقتصادهای منطقه را دارا هستند.
ادامه مطلب
طاهره حسن پور در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: قدرت اقتصادی در جامعه بین‌المللی پشتوانه قدرت سیاسی و نظامی است. بازیگران بین‌المللی از طریق قدرت اقتصادی خود در نظام بین‌الملل دست به افزایش نفوذ و گسترش قدرت استیلایی خود برمی‌آیند، این اصل همان نگرانی جان مرشایمر از اندازه قدرت اقتصادی چین است که از دهه‌های قبل هشدار داده که قدرت اقتصادی زمینه پیدایش قدرت نظامی و سیاسی و قابلیت تبدیل سریع قدرت اقتصادی به قدرت نظامی است.
ادامه مطلب
حسن حمزه در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: ماهاتیر و جولیوس تنها کسانی نبودند که خطر «تله بدهی چین» را احساس کردند. کارشناسان برجسته آفریقایی نیز پیشتر هشدار داده بودند که چین ممکن است کشورهای آفریقایی را در دام بدهی با دادن وام های سنگین به آنها که ممکن است قادر به بازپرداخت آنها نباشند، گرفتار کند. آنها تأکید کردند که اگر پکن به این رویکرد ادامه دهد، ممکن است شروع به تأثیرگذاری بر تصمیمات اقتصادی و سیاسی برخی از کشورهای آفریقایی کند.
ادامه مطلب
بحران انرژی نشان از آن دارد که «گذار به انرژی سبز» در چین باعث ایجاد جنجال های بسیاری خواهد شد. از یک سو، پکن باید با خرید زغال سنگ بیشتر امنیت انرژی کشور را تامین کند و از سوی دیگر، باید برای کاهش وابستگی به زغال سنگ و جایگزینی آن با گاز تلاش کند. در هر دو صورت، این روندها باعث به وجود آمدن فرصت های جدیدی برای صادرگنندگان انرژی در روسیه خواهد شد.
ادامه مطلب
غلامعلی خوشرو در یادداشتی می نویسد: هم اکنون چین پیشتاز جهانی شدن و آمریکا پسماند آن است. جهان در یک بزنگاه تاریخی مهمی قرار گرفته، جایگاه آمریکا و نه فقط اقتصاد آن در حال افول است و اقتصاد چین در کمتر از یک دهه از اقتصاد آمریکا پیشی می‌گیرد و اقتدار ایالات متحده به رتبه دوم جهانی سقوط می‌کند.
ادامه مطلب
وقتی خط فقر ۵.۵ دلاری برای چین به عنوان یک کشور با درآمد متوسط به بالا اعمال می شود، ۱۷ درصد از جمعیت کشور (۲۳۷ میلیون نفر) هنوز هم در سال ۲۰۱۸ در فقر زندگی می کنند. در آن سال، نرخ فقر ۸.۵ درصدی ترکیه نصف چین و ایران ۱۵ درصد بود. با این حال، چین هنوز هم از برخی کشورها مانند برزیل با ۱۹.۸ درصد و مکزیک با ۲۲.۷ درصد بهتر ظاهر شد.
ادامه مطلب
چین در یک دهه گذشته به بزرگترین شریک تجاری ایران تبدیل شده است. به رغم راهبرد فشار حداکثری ایالات متحده، صادرات و واردات ایران و چین در مجموع بالغ بر ۲۰ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۹ بوده است. این رقم تقریبا یک پنجم از کل صادرات ایران و یک چهارم از کل وارداتش را تشکیل می دهد. بنابراین برای ایران، نگاه به شرق نه یک حرکت نمادین بلکه یک ضرورت راهبردی است.
ادامه مطلب
اکبر قاسمی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: پکن با هوشمندی برگه حذف دلار در معاملات بورس را که حجم ثانویه آن، از تعاملات چین و امریکا اثرگذار بوده رو کرده است تا زمینه مانور و بازی فعال ترامپ و واشنگتن را در آستانه حساس ترین موقعیت خود، یعنی ۵ ماه مانده به انتحابات نوامبر امریکا را به دست بگیرد و ترامپ را همچون اردک لنگ، از هرگونه تحرک فرصت طلبانه و غیر کارامد بازدارد.
ادامه مطلب
بهاء الدین بازرگانی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: واقعا در دوران جنگ های بی پایان دهه پنجاه و شصت در شرق دور و در هندوچین که همه جا صحنه جنگ و کشمکش و رویارویی میان بلوک های متخاصم بود، به جز ژاپن تسلیم شده، کدام کشور به فکر توسعه و اقتصاد بود و اصلا میتوانست باشد؟ وقتی که منطقه ما قریب شش دهه پس از جنگ دوم، گرفتار این همه جنگ و دعوا و مرافعه است آیا واقعا توسعه پایدار مجال بروز پیدا می کند؟ ایران در کنار افغانستان و عراق و یمن؛ مصر در جوار اسرائیل و ناکجاآباد لیبی؛ سوریه در جوار ترکیه و اسرائیل، پاکستان با مسئله کشمیر و هند و دیگران و دیگران. امارات و قطر با آنهمه شکنندگی های نفوسی و تنگناهای زیستمحیطی و آبی و میزبانیهای مخاطرهآمیز نظامی و تسلیحاتی بیگانه، واقعا از مولفههای واقعی توسعه برخوردارند؟ حالا که دوباره دارند طالبان را می آورند و شاید دوباره القاعده و داعش را هم. واقعا باید پرسید که آینده به کدامین سو جریان دارد؟ ما در کجای تاریخ قرارگرفته ایم؟ راه کدام است و تکلیف چیست؟
ادامه مطلب
غلامرضا مصدق در یادداشتی می‌نویسد: متاسفانه یا خوشبختانه، اقتصاد ساز و کار جهانشمول خود را دارد، نه به اراده رفیق مائو ماهیت ذاتی خود را تغییر می‌دهد و نه به خواست جوانان انقلابی قوانین خود را عوض می کند. مثلاً اگر به هر دلیلی رشد نقدینگی بیش از رشد اقتصادی باشد، چه تدبیر امور دست جوانان انقلابی باشد و چه لیبرال ها بدون برو برگرد به نسبتی معین تورم افزایش پیدا می کند.
ادامه مطلب