اگر همه دنیای خارج مثل یک کشور بزرگ به رهبری چین علیهش شوند چه خواهد کرد؟ در مقابلش راهی جز جنگ نخواهد بود. این چیزی است که در نیمه اول قرن گذشته اتفاق افتاد. آیا چنین چیزی را امریکایی ها می خواهند؟
ادامه مطلب
عابد اکبری در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: امروز نیز مانند گذشته و همچنین آینده پسا کرونا، چندجانبه‌گرایی تنها راهی است که اطمینان می‌بخشد همه در مدیریت امور جهانی مشارکت دارند. چندجانبه‌گرایی تنها ابزاری است که مشروعیت و مردم‌سالاری را تضمین می‌کند، به‌ویژه آن زمان که باید تصمیم‌گیری‌هایی خطیر مانند تغییر قوانین و هنجارهای جهانی انجام شود. آمریکا خود یکی از بنیان‌گذاران نظم چندجانبه‌گرای بین‌الملل بوده است و امروز چون آن را مغایر با منافع خود می‌یابد سعی در تخطی از قوانین دارد.
ادامه مطلب
این کتاب توسط عزت الله فولادوند ترجمه شده است.
ادامه مطلب
انتخاب دوباره ترامپ، درک متحدان از او را بدتر نخواهد کرد بلکه باور این کشورها به اعتبار و سودمندی ایالات متحده و حتی مردم آمریکا به عنوان یک همپیمان را تضعیف خواهد کرد.
ادامه مطلب
سید محمد صادق خرازی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: به این ترتیب در روزگاری که مناسبات جهانی می رود تا شدیدترین تلاطمات را به روی خود ببیند و تعریف مشارکت و همکاری دگرگونی بی سابقه ای را تجربه کند، جایگاه ما کجاست؟ آیا به فکر دنیای پساکرونا هستیم؟ آیا درک کرده ایم دنیای فردا به هیچ وجه دیگر شباهتی به دنیای سه ماه پیش ما ندارد؟ برای دنیای جدید چقدر آماده ایم و برای ورود به مناسبات جدید آن که می رود موازنه های قدرت در تمامی مناطق را جابه جا کند، چقدر آماده ایم؟
ادامه مطلب
به نظر می رسد مهمترین عنصر این معادله، صعود جنبش های راست افراطی، پوپولیستی وناسیونالیستی در اروپا است که همه این جنبش ها اسب تروای مسکو و هدف اصلی این کشور در اروپا به شمار می روند.
ادامه مطلب
بهاء الدین بازرگانی گیلانی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: لازم نیست به دو سه ده پیش برگردیم تا سطح و عمق تفرُّق و سردرگمی در سیاستهای جهانی اتحادیه اروپایی دستمان بیاید و بدانیم در این مدت، سیاستگذاران خارجی کشور با ارزیابیهای مجموعا اشتباهآمیز، چگونه به این بلوک سیاسی متشتت اروپایی امید بسته بودند و حتی اینک با آشکار شدن ضعف سیاسی بیشتر آن، هنوز چشم یاری به آن دوخته اند.
ادامه مطلب
مرتضی مکی در یادداشتی می‌نویسد: آمریکا در دوره‌های مختلف به ویژه در دوره ترامپ نشان داده که به اروپا به عنوان یک متحد نزدیک نگاه نمی‌کند؛ خروج از پیمان آب و هوایی پاریس، خروج از برخی از پیمان‌های تجاری و خروج از برجام برخلاف خواست دولت‌های اروپایی، بیانگر آن است که پیوندهای سیاسی و تاریخی میان دو سوی آتلانتیک در حال کمرنگ شدن است، چرا که منافع مشترک آنها کمتر شده است.
ادامه مطلب
هر چه فشار امریکایی ها بیشتر می شود تناقض در عمل اروپایی ها نیز بیشتر خواهد شد. اما اروپایی ها باید هنر بسیاری به خرج دهند تا موازنه ها به هم نریزند. اگرچه طرف امریکایی به نظر می رسد گوشش به این حرف ها بدهکار نیست اما منافع اروپا ایجاب می کند که هر چه سریعتر حداقل برای حفظ منافع خود گام های اساسی بردارد.
ادامه مطلب