آرش رضایی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: مذاکرات هسته‌ای ایران و آمریکا در مقطع حساسی قرار دارد. در حالی که امکان دستیابی به توافقی واقع‌بینانه وجود دارد، پیام‌های متناقض دولت آمریکا و اصرار بر خواسته‌های غیرعملی مانند برچیدن کامل برنامه هسته‌ای ایران، خطر بن‌بست را افزایش می‌دهد. تجربه برجام نشان داد که دیپلماسی می‌تواند مؤثر باشد، اما نیازمند انعطاف‌پذیری و اعتماد متقابل است.
ادامه مطلب
آرش رضایی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: عمان، به عنوان میانجی‌ای بی‌طرف، بستری برای این گفت‌وگوها فراهم کرده، اما نتیجه نهایی به رفتار آمریکا و توانایی دو طرف در غلبه بر موانع بستگی دارد. آیا این مذاکرات به گشایشی در روابط دو کشور منجر خواهد شد یا تنها به نبردی دیگر در جنگ اراده‌ها تبدیل می‌شود؟
ادامه مطلب
آرش رضایی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: مجاهدین خلق با استفاده از منابع مالی (که منشأ آن مشخص نیست)، توانسته‌اند چهره‌هایی مثل رودی جولیانی یا جان بولتون ، مایک پمپئو، کیت کلاگ و... را به نشست‌های خود بکشانند. این نشان‌دهنده ضعفی در سیستم سیاسی آمریکاست که فراتر از موضوع مجاهدین، باید مورد توجه قرار گیرد.
ادامه مطلب
آرش رضایی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: مسعود خدابنده یکی از چهره‌های برجسته و شناخته‌شده در میان اعضای جداشده از سازمان مجاهدین خلق (منافقین) است که طی سال‌های طولانی فعالیت خود، چه در زمان حضور در این سازمان و چه پس از جدایی از آن، اطلاعات و دیدگاه‌های انتقادی ارزشمندی درباره ساختار، عملکرد و اهداف این تشکیلات تروریستی و ستیزه جو ارائه کرده است. او که زمانی به‌عنوان سرتیم حفاظت مسعود رجوی، رهبر سازمان، و یکی از اعضای ارشد آن فعالیت می‌کرد، پس از جدایی در سال ۱۳۷۵ (۱۹۹۶ میلادی)، به افشاگری و آگاهی‌رسانی درباره ماهیت این سازمان پرداخته است. در این یادداشت، به بررسی زندگی، فعالیت‌ها و نقطه‌نظرات انتقادی مسعود خدابنده درباره سازمان مجاهدین خلق پرداخته می‌شود.
ادامه مطلب
آرش رضایی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: سازمان مجاهدین خلق، به‌عنوان یک گروه تروریستی که در دهه‌های گذشته نقش مخرب و ستیزه جویانه در تحولات سیاسی ایران ایفا کرده است، در تبلیغات خود ادعای دفاع از حقوق زنان و آزادی آن‌ها را مطرح می‌کند. با این حال، شواهد و روایت‌های متعدد از اعضای جدا شده و تحلیل‌های نظری نشان می‌دهد که جایگاه زنان در این سازمان نه تنها با مفاهیم آزادی و هویت مستقل همخوانی ندارد، بلکه به شکلی پارادوکسیکال در خدمت اهداف ایدئولوژیک و سرکوبگرانه‌ی رهبری قرار گرفته است. این مقاله با تکیه بر آرای هربرت مارکوزه، فیلسوف مکتب فرانکفورت، و تحلیل روایت‌های زنان جدا شده از فرقه، به بررسی وضعیت زنان در مناسبات تشکیلاتی مجاهدین خلق می‌پردازد. نتایج نشان می‌دهد که زنان در این سازمان به موجوداتی تک‌ساحتی تبدیل شده‌اند که از احساسات انسانی، هویت زنانه و نقش‌های طبیعی خود تهی شده و به ابزاری برای تحقق آرمان‌های خشونت‌طلبانه و مطلق‌گرایانه‌ی رهبرعقیدتی بدل شده‌اند.
ادامه مطلب