تنهایی استراتژیک

واقعیت های موجود

آیا تنهایی استراتژیک تنها ویژگی ایران است؟

فرشاد عادل در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: ایران را پیش از هر چیز باید سرزمینی دید که جغرافیای ویژه‌اش در شکل‌دهی به فرهنگی منحصر به فرد اصلی ترین بازیگر بوده است. سرزمینی که از طریق سواحل جنوب‌شرقی با فرهنگ‌های هندی ارتباط داشت، از ‌شمال‌شرق در معرض تماس با فرهنگ‌های شرق دور و آیین‌های شمنیستی بود، به واسطه‌ی آسیای صغیر با فرهنگ عظیم یونانی مواجهه داشته و از سوی غرب متاثر از جهان پهناور ادیان ابراهیمی بوده است.

ادامه مطلب

آیا انزوای استراتژیک پیشران سیاست خارجی بوده است؟

نقدی بر ایده تنهایی راهبردی ایران

روح الله سوری در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: از نگاه حامیان ایده تنهایی استراتژیک ایران، کشور ایران به دلیل قرارگیری در وضعیت انزوای راهبردی باید چند راهبرد را در اولویت خود قرار دهد و یا شاید هم چاره ای جز رجوع به این راهبردها نداشته باشد. مهمترین این راهبردها، دفاع در بیرون از مرزهاست چرا که دفاع در نقطه صفر مرزی برای کشوری که دچار تنهایی استراتژیک است به شکست خواهد انجامید، به همین منظور ضرورت دارد که ایران حضور خود را به فراتر از مرزهایش انتقال دهد. به نظر می‌رسد هم مفروضات و هم نتایج ارائه شده از سوی حامیان ایده تنهایی استراتژیک ایران از استحکام چندانی برخوردار نباشد و بتوان نقدهای جدی به آن وارد ساخت.

ادامه مطلب

مفهومی که نیاز به درک عمیق دارد

در باب «تنهایی استراتژیک»

مهدی صالحی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: تنهایی استراتژیک کشورها همانند تنهایی انسانها در زندگی است، شاید کمی عارفانه و شاعرانه به نظر آید اگرچه تنهایی استراتژیک انسان ها در فردگرایی امروز نسبت به زمانی که در قبیله زندگی می کردند قابل مقایسه نیست، اما انسانها در این جهان اصالتا، تنها هستند، کشورها نیز همینطور. 

ادامه مطلب

نظریه ای که در ردش دلایل بسیاری هست

افسانه تنهایی استراتژیک ایران

کوروش احمدی در یادداشتی می نویسد: جبر جغرافیا و جبر فرهنگ که مبنای این نگرش است، در قیاس با مؤلفه‌هایی مانند نوع حکمرانی، نهادسازی و سیاست‌گذاری، اموری فرعی و غیرتعیین‌کننده هستند.

ادامه مطلب

با توجه «تنهائی استراتژیک» تاریخی ِ ایران

مراقب باشیم «مزاحم دنیا» نشویم

امیرهوشنگ کریمی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: با فرانسة مزاحم دنیا در عصر جنگ سرد به اتکا و اعتبار قدرت هسته ای اش، عضویتش در شورای امنیت و البته تعلق عمیقش به بنیان های تمدن نوبنیاد غرب، با حلم و مدارا رفتار شد. یا چنان قدرتمند باشیم که با ما با حلم و حزم و مدارا رفتار کنند، یا مراقب باشیم ما را «مزاحم دنیا» تلقی نکنند. با توجه به «تنهائی استراتژیک»تاریخی ِ ایران هرگونه استثناء و خاص تلقی شدن و یا اطلاق «مزاحم دنیا» از سوی نه فقط آمریکا و شرکاء و متحدینش بلکه از طرف جامعه بین المللی، به هیچ وجه به نفع منافع ملت ایران و حاکمیت سیاسی و تمامیت ارضی کشورمان نخواهد بود. 

ادامه مطلب

مسئولیتی که به گردن دیپلماسی است

ایران؛ استقلال استراتژیک یا تنهایی استراتژیک؟

محمدرضا احمددوست در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: عدم وجود موانع طبیعی مستحکم در اکثر مرزهای ایران و از طرفی موقعیت ژئواستراتژیکی، منابع طبیعی فراوان، جایگاه ویژه ژئوپلتیکی خصوصا در حوزه ژئوپلیتیک انرژی و عوامل دیگر در طول تاریخ، ایران را گزینه تحمیل جنگ های متعدد از سوی اقوام و کشورهای دیگر و همچنین استعمارگرایان کرده است. همین موضوع و عدم اتحاد با همسایگان برای مقابله با تهدیدات، همواره توجه ایران را به اتکا بر توانمندی‌های داخلی جهت حفظ موجودیت خود جلب کرده است.

ادامه مطلب

سیمرغ؛ محتوا، شکل و قدرت دولت ایرانی (بخش هفتم)

ملت، تنها متحد جمهوری اسلامی در تنهایی استراتژیک تاریخی ایران

آرش رییسی نژاد در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: تاکید بر داد به عنوان فلسفه فرمانروایی در ایران دگربار اهمیت تنهایی استراتژیک تاریخی ایران را نشان می دهد. در چنین سرزمینی کهن با چنین ویژگیِ پایدار، تنهایی استراتژیک ایران خود نشان دهنده درون زایی و استقلال بنیادهای امنیت ملی ایران بوده است. تکیه به درون بدین معنی است که گرانیگاه امنیت ملی ایران بر رابطه میان "دولت" و "ملت" استوار است تا روابطی استراتژیک با قدرت های بزرگ و یا گروه های غیر دولتی منطقه ای. به بیان دیگر، سنجه منافع ملی کشور را می باید در رابطه دولت و ملت ارزیابی کرد. در واقع، نظام جمهوری اسلامی باید دریابد که حکمرانان ایرانی همواره فقط یک متحد تاریخی داشته اند که آن هم "ملت ایران" بوده است.

ادامه مطلب

سیمرغ؛ محتوا٬ شکل و قدرت دولت ایرانی (بخش اول)

تنهایی استراتژیک ایران

آرش رییسی نژاد در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: تنهایی استراتژیک مفهومی که نخستین بار توسط محی الدین مصباحی، استراتژیست برجسته ایرانی، بیان شده، اشاره به واقعیتی است که در آن «ایران، چه آگاهانه و خودخواسته و چه ناخواسته و از روی ناچاری، به گونه ای استراتژیک تنهاست و محروم از هر گونه اتحادهایی معنادار و متصل به قدرت های بزرگ.»(۲) تنهایی استراتژیک ایران اشاره به وضعیتی است که در آن ایران فاقد هر گونه اتحادی طبیعی با ابر قدرتی جهانی و یا قدرتی بزرگ است؛ فقدانی که با پیروزی انقلاب اسلامی، بحران گروگان گیری، و در نهایت جنگی خونین و طولانی با عراق بیش از پیش تشدید شد. ایران دچار تنهایی استراتژیک است یعنی در تدوین، کاربرد و پیشبرد استراتژی های کلان خود تنها است.

ادامه مطلب