با وجود فشارهای ترامپ
آخر و عاقبت روابط امریکا و چین
دیپلماسی ایرانی: دو ماه از آغاز دومین دوره ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ در آمریکا گذشته و رابطه آمریکا و چین – که بی‌تردید مهم‌ترین رابطه در جهان محسوب می‌شود – با عدم قطعیت‌های جدیدی روبه‌رو شده است. ترامپ تهدید کرده که تعرفه‌های بزرگ‌تری اعمال خواهد کرد، در حالی که چین به تقویت نظامی خود و فعالیت‌هایش در تنگه تایوان و دریای چین جنوبی ادامه می‌دهد. اما او همچنین خشم خود را متوجه پایتخت‌های متحد آمریکا کرده، نه صرفاً پکن، و از احتمال دستیابی به توافقی با "دوست بسیار خوبش" شی جین‌پینگ سخن گفته است.
جود بلانشت و رایان هاس بر اهمیت درک توازن قدرت با بزرگ‌ترین رقیب آمریکا و چالش‌های مرتبط با آن تأکید کردند. آن‌ها استدلال می‌کنند که بزرگ‌ترین خطر این نیست که واشینگتن قدرت چین را دست‌کم بگیرد، بلکه این است که منابع قدرت خود را نادیده بگیرد. بلانشت رئیس مرکز تحقیقات چین در مؤسسه رند است، در حالی که هاس، پژوهشگر مؤسسه بروکینگز، سال‌ها در شورای امنیت ملی و وزارت امور خارجه آمریکا بر سیاست چین کار کرده است.
این گفت‌وگو بخشی از پادکست دوهفتگی فارین افرز است که توسط دانیل کورتز – فلان، سردبیر مجله، به بررسی نیروهای شکل‌دهنده جهان می‌پردازد.
دانیل کورتز – فلان: جود و رایان، از شما برای پیوستن به ما تشکر می‌کنم. بیایید با تهدید تعرفه‌ها شروع کنیم، چیزی که مشخصه اولین دوره ریاست‌جمهوری ترامپ بود و به نظر می‌رسد در دوره دوم نیز ادامه خواهد داشت. رایان، تأثیر این تعرفه‌ها بر چین و رابطه دوجانبه چیست؟
رایان هاس: تعرفه‌ها در دوره اول تأثیر متوسطی داشتند. آن‌ها تا حدی به کاهش کسری تجاری با چین کمک کردند، اما هزینه اصلی را مصرف‌کنندگان آمریکایی پرداختند، نه چین. پکن با اقدامات تلافی‌جویانه مانند هدف قرار دادن صادرات کشاورزی آمریکا واکنش نشان داد که به کشاورزان آمریکایی ضربه زد. در دوره دوم، اگر تعرفه‌ها گسترده‌تر شوند، ممکن است زنجیره‌های تأمین جهانی را مختل کنند، اما چین اکنون بهتر آماده است تا با تنوع‌بخشی به شرکای تجاری و تقویت اقتصاد داخلی خود مقابله کند.
جود بلانشت: من موافقم که چین آمادگی بیشتری دارد. آن‌ها از دوره اول درس گرفتند و خود را در برابر شوک‌های اقتصادی مقاوم‌تر کردند. اما نکته کلیدی این است که تعرفه‌ها به تنهایی استراتژی نیستند؛ آن‌ها ابزاری هستند. بدون یک برنامه منسجم، این اقدامات بیشتر به آمریکا آسیب می‌رساند تا چین را مهار کند.
دانیل کورتز – فلان: بیایید به موضوع تایوان بپردازیم، که همیشه نقطه حساس این رابطه است. جود، با توجه به افزایش فعالیت‌های نظامی چین در تنگه تایوان، آیا فکر می‌کنید ریسک درگیری افزایش یافته است؟
جود بلانشت: بله، ریسک بالاتر است، اما نه به این معنا که جنگ قریب‌الوقوع است. چین از نمایش قدرت نظامی برای ارسال پیام به تایوان، آمریکا و متحدانش استفاده می‌کند. این بخشی از استراتژی آن‌ها برای تغییر وضعیت موجود بدون شلیک گلوله است. با این حال، اگر درک نادرستی رخ دهد یا محاسبات خطایی انجام شود، خطر تشدید وجود دارد.
رایان هاس: من اضافه می‌کنم که سیاست تایوان چین تا حدی به رفتار آمریکا بستگی دارد. اگر واشینگتن حمایت خود از تایوان را افزایش دهد، پکن ممکن است احساس کند که باید قاطع‌تر عمل کند. اما اگر آمریکا با متحدانش هماهنگ شود و پیام محکمی ارسال کند، ممکن است بازدارندگی تقویت شود.
دانیل کورتز – فلان: نکته جالبی درباره متحدان مطرح کردید. ترامپ گاهی اوقات متحدان را به اندازه رقبا مورد انتقاد قرار داده است. این چگونه بر پویایی با چین تأثیر می‌گذارد؟
رایان هاس: این یک نقطه ضعف است. چین از شکاف بین آمریکا و متحدانش بهره می‌برد. اگر ترامپ به فشار بر ناتو یا متحدان آسیایی ادامه دهد، توانایی آمریکا برای ایجاد یک جبهه متحد علیه چین تضعیف می‌شود. پکن این را می‌بیند و از آن استفاده می‌کند.
جود بلانشت: دقیقاً. قدرت آمریکا در شبکه متحدانش نهفته است، نه فقط در قدرت نظامی یا اقتصادی‌اش به تنهایی. نادیده گرفتن این موضوع، همان‌طور که در مقاله‌مان اشاره کردیم، بزرگ‌ترین ریسک است.
دانیل کورتز - فلان: و در مورد احتمال توافق با شی جین‌پینگ که ترامپ به آن اشاره کرده است؟ آیا این واقع‌بینانه است؟
رایان هاس: این به تعریف "توافق" بستگی دارد. ترامپ معامله‌گر است و ممکن است به دنبال یک پیروزی سریع باشد، مانند کاهش تعرفه‌ها در ازای امتیازاتی از چین. اما بعید است که چین در مسائل اساسی مانند تایوان یا دریای چین جنوبی کوتاه بیاید. هر توافقی احتمالاً سطحی خواهد بود.
جود بلانشت: من شکاک‌تر هستم. چین تحت رهبری شی جین‌پینگ به دنبال برتری بلندمدت است، نه مصالحه کوتاه‌مدت. آن‌ها ممکن است با ترامپ بازی کنند تا زمان بخرند، اما اهداف استراتژیک خود را رها نخواهند کرد.
دانیل کورتز – فلان: سؤال آخر: بزرگ‌ترین درس برای آمریکا در مدیریت این رابطه چیست؟
جود بلانشت: روی نقاط قوت خود تمرکز کنید – نوآوری، متحدان، انعطاف‌پذیری – و از وسواس بیش از حد نسبت به چین خودداری کنید. این یک رقابت است، نه یک بازی با حاصل جمع صفر.
رایان هاس: من می‌گویم ثبات و هماهنگی کلیدی است. چین از هرج‌ومرج و تفرقه در واشینگتن سود می‌برد. یک رویکرد متحد و پایدار بهترین راه برای مدیریت این رقابت است.
دانیل کورتز – فلان: بسیار خوب، از هر دوی شما برای این بینش‌ها تشکر می‌کنم.
منبع: فارن افرز / تحریریه دیپلماسی ایرانی/۱۱
نظر شما :