امریکا در برابر نفوذ منطقه‌ای ایران چه می‌تواند بکند

دیپلماسی ایرانی: وضعیت مخمصه کنونی ایران باید بازنگری اساسی در سیاست ایالات متحده در قبال ایران را موجب شود، سیاستی که دو حزبی است و به دنبال مقابله با چالش های مختلف ناشی از تهران، به ویژه برنامه هسته ای، موشک های بالستیک و شبکه های نیابتی آن است. همچنین باید آینده ایران و نیازها و خواسته‌های مردم ایران را به مرکز بحث‌ها و بحث‌های سیاسی در واشینگتن نزدیک‌تر کند.

دونالد ترامپ در حرکت در چشم‌انداز جدید منطقه‌ای باید از یک دارایی کلیدی و چند برابر کننده نیرو در پیشبرد سیاست جدید ایران استفاده کند: شرکای منطقه‌ای آمریکا که امنیت آن‌ها تحت تاثیر منفی ایران قرار گرفته است. این رویکرد جدید همچنین باید به صحنه‌های شکننده ای مانند عراق، سوریه، لبنان، یمن و فلسطین بپردازد که حاکمیت آنها به دلیل نفوذ و نفوذ بازیگران غیردولتی مورد حمایت ایران به عنوان بخشی از استراتژی «دفاع پیشرو» تهران تضعیف شده است.

سه توصیه راهبردی فراگیر باید رویکرد دولت ترامپ در دوره دوم در مورد ایران را شکل دهد که همه با هدف تقویت مشارکت با دوستان آمریکا که با چالش‌های ایران در منطقه مواجه هستند:

1. افزایش تعهدات امنیتی و دفاعی ایالات متحده و هماهنگی با شرکای منطقه ای در مواجهه با تهدیدات مداوم ایران، با تاکید ویژه بر تعمیق روند هماهنگی امنیت منطقه ای میان شرکای نظامی آمریکا.

امریکا می تواند روی زیان هایی که ایران در سال گذشته به دلیل گسترش بیش از حد خود در منطقه جذب کرد، سرمایه گذاری کند. 

اسرائیل به دفاع از خود ادامه خواهد داد و تهدیدی برای ایران باقی خواهد ماند و ایران را ناامن خواهد کرد. امریکا می تواند با تشدید تعهدات امنیتی و دفاعی و هماهنگی با شرکای منطقه‌ای در مواجهه با تهدیدات مداومی که از سوی ایران إحساس می شود، با تاکید ویژه بر تعمیق روند هماهنگی امنیت منطقه‌ای میان شرکای نظامی آمریکا اقدام کند.

دیگر شرکای ایالات متحده، به ویژه کشورهای عرب خلیج فارس، احتمالاً به جست‌وجوی مسیرهای دیپلماسی ادامه خواهند داد. دولت ترامپ باید از این رویکرد متقابل «پلیس خوب، پلیس بد» استفاده کند که ترکیب مناسبی از مشوق ها و عوامل بازدارنده را برای شکل دادن به اقدامات ایران در هم می آمیزد. این به معنای حفظ حضور نیروهای فعلی آمریکا در مکان‌هایی مانند سوریه و عراق و همکاری با شرکا برای جلوگیری از اقدامات بی‌ثبات‌کننده‌ای است که از جانب ایران إحساس می شود.

دولت ترامپ قبلاً نشان داده که مسائل نزدیک به کشور را در اولویت قرار داده است، از جمله بازنگری در برنامه‌های بلندپروازانه دولت فدرال ایالات متحده و یک ابتکار بزرگ در زمینه مهاجرت غیرقانونی. پرزیدنت ترامپ همچنین اولویت اصلی را در شکل جدیدی از تعامل اقتصادی جهانی شامل تعرفه های بالا علیه کشورهایی مانند چین، کشورهای قاره اروپا، کانادا و مکزیک نشان داده است. این مجموعه از اولویت‌ها می‌تواند به این معنا باشد که دور دوم ترامپ باید بیشتر به شرکای امنیتی در خاورمیانه برای پرداختن به چشم‌انداز نوظهور و مقابله با تهدیدات ادامه‌داری که از جانب ایران إحساس می شود و همچنین دیگر بازیگران مانند داعش، تکیه کند.

در مورد ایران، ایالات متحده و شرکای خاورمیانه‌ای‌اش باید برای جلوگیری از ارسال تسلیحات ایران به گروه های مسلح مورد حمایتش و متحدان غیردولتی‌اش، قطع خطوط لجستیکی و محدود کردن جریان نقدی‌اش تلاش فزاینده ای انجام دهد و جاه‌طلبی‌های ایران را مختل کند و به بازیگران منطقه‌ای کمک ‌کند تا ثبات را به این منطقه آشفته بازگردانند.

علاوه بر این، ایالات متحده باید فعالانه در کمک به ارتقای امنیت منطقه ای، از جمله بهبود شرایط امنیت انسانی در سراسر کشورهای شکست خورده و شکست خورده مورد مناقشه ایران، به ویژه در پنج عرصه رقابت که در بخش دوم این گزارش توضیح داده شده است، مشارکت کند.

لبنان: امریکا باید نیروهای مسلح لبنان را تقویت کند.(LAF)  باید کنترل جنوب لبنان را از حزب الله بگیرد، مرزها را ایمن کند و با بسیج یک بسته کمکی تحول آفرین و جامع جلوی ارسال غیرمعمول سلاح را بگیرد. عربستان سعودی و کشورهای حاشیه خلیج فارس می توانند با هماهنگی با ایالات متحده، نقش مهمی در کمک به بازنگری قابلیت های نیروهای LAF برای مقابله با نفوذ باقی مانده ایران در لبنان ایفا کنند.

عراق: امریکا باید بر کمک به عراقی‌ها تمرکز کند تا اطمینان حاصل شود که نیروهای مسلح طرفدار ایران با تقویت نهادهای معنادار ارائه‌دهنده آموزش، امنیت و رفاه اقتصادی، یک کشور دائمی را در یک کشور مستحکم نمی‌کنند. این کمک نظامی ایالات متحده به واحدهای امنیتی وفادار، کمک مالی برای تقویت بخش بانکی و کمک های مالی به سیستم آموزش عالی عراق را شامل می شود. هدف، تقویت عراقی است که از حمایت جوامع مختلف، انحصار نیرو، و روابط خوب با همسایگان منطقه‌ای خود برخوردار است.

سوریه: امریکا باید حضور نیروهای آمریکایی را برای مقابله با تهدیدات نوظهور داعش حفظ کند و در عین حال از گرفتار شدن در هر گونه درگیری داخلی آینده که ممکن است بازیگران منطقه ای و جهانی را دوباره به سوریه بکشاند، خودداری کند. اگر ایالات متحده بتواند راهی برای همکاری با دولت جدید سوریه بیابد، باید از نزدیک با شرکای منطقه‌ای همکاری کند تا اطمینان حاصل شود که کمک‌ها به گونه‌ای پرداخت می‌شود که توانایی تهران برای تقویت مجدد نفوذ خود را به حداقل برساند.

تشکیلات خودگردان فلسطین: برای تقویت ظرفیت نیروهای امنیتی تشکیلات خودگردان فلسطین و آمادگی برای وضعیت پس از جنگ در نوار غزه که مسیری معتبر برای راه حل دو دولتی ایجاد می کند، امریکا باید با شرکای منطقه ای همکاری کند.

یمن: امریکا باید برای تقویت و گسترش شبکه شرکای امنیتی منطقه ای خود در عملیات نگهبانی از یک ائتلاف چندملیتی با هدف ایمن سازی دریای سرخ از حملات حوثی ها کار می کنند، همکاری کند. 

بحرین: بحرین تنها کشوری در منطقه است که اسماً بخشی از این تلاش‌هاست، اگرچه سایر کشورها نقشی آرام در تلاش‌های امنیتی دارند و اگر این ائتلاف با بازیگران منطقه‌ای بیشتر گسترش یابد، سودمند است و سیگنالی قوی به ایران ارسال می‌کند.

منبع: میدل ایست اینستیتیوت / تحریریه دیپلماسی ایرانی/۱۱

ادامه دارد...

انتشار این مطلب به معنای تایید آن توسط دیپلماسی ایرانی نیست و صرفا در چارچوب مطالب پرونده مربوطه و آگاهی خوانندگان محترم دیپلماسی ایرانی منتشر شده است.