نگاه ترامپ به ناتو، دموکراسی و کشورهای دموکراتیک جهان

نویسنده: رابرت سی اوبرین Robert C. O’Brien، مشاور امنیت ملی سابق امریکا

دیپلماسی ایرانی: یک اتحاد نظامی کارآمدتر به تنهایی برای خنثی کردن و بازدارندگی محور جدید پکن – مسکو – تهران کافی نیست. انجام این کار همچنین مستلزم اتحادهای قوی در میان کشورهای آزاد جهان است. ایجاد اتحاد در دوره دوم دونالد ترامپ به همان اندازه مهم خواهد بود که در دوره اول آن مهم بود. اگرچه منتقدان اغلب ترامپ را دشمن ائتلاف‌های سنتی توصیف می‌کردند، اما در واقعیت، او بیشتر آنها را تقویت کرد. ترامپ هرگز یک عضویت جدید در ناتو را لغو نکرد یا به تعویق نینداخت. فشار او بر دولت‌های ناتو برای هزینه‌های بیشتر برای دفاع، این اتحاد را قوی‌تر کرد.

مقامات دولت جو بایدن دوست دارند اهمیت اتحادها را جدی بگیرند. بایدن می گوید که معتقد است که ایالات متحده درگیر رقابتی است که دموکراسی های متحد را در مقابل خودکامگی های رقیب قرار می دهد. اما دولت وقتی که اصول دموکراتیک رهبران منتخب محافظه کار در کشورهای متحد با ایالات متحده از جمله رئیس جمهور سابق برزیل، ژایر بولسونارو، نخست وزیر مجارستان، ویکتور اوربان، نخست وزیر اسرائیل، بنیامین نتانیاهو و رئیس جمهور لهستان، آندری دودا را زیر سوال می برد، مأموریت فرضی خود را تضعیف می کند. در واقع، این رهبران به خواسته‌های مردم خود پاسخ می‌دهند و به دنبال دفاع از دموکراسی هستند. آنها از سیاست‌هایی حمایت می‌کنند که متفاوت از سیاست‌های مورد حمایت کسانی است که دوست دارند در داووس دور هم جمع شوند و دیگران را سرگرم کنند. با این وجود هم به نظر می رسد دولت بایدن کمتر به تقویت روابط خوب با متحدان دموکراتیک در دنیای واقعی علاقه مند است، او به جای آن سرگرم دفاع از انتزاعات خیالی مانند «نظم بین المللی مبتنی بر قوانین» است. چنین لفاظی هایی منعکس کننده یک نخبه گرایی لیبرال و جهانی است که به عنوان حمایت از آرمان های دموکراتیک ظاهر می شود.

انتقاد از این رهبران دموکراتیک در مقایسه با میزان کم توجهی مقامات بایدن به مخالفان در کشورهای اقتدارگرا بسیار تلخ‌تر است. رئیس جمهور بایدن و دستیاران ارشد او به ندرت از رویکرد روسای جمهوری سابق پیروی می کنند که مخالفان بازداشت شده را در کشورهای اقتدارگرا که به دنبال حقوق مسلم فردی و حاکمیت قانون مثل جهان آزاد هستند، مورد توجه قرار می دادند. کارتر شخصاً به آندری ساخاروف، مخالف شوروی، نامه نوشت. ریگان با ناتان شارانسکی ناراضی شوروی در دفتر بیضی و با دیگران در سفارت ایالات متحده در مسکو ملاقات کرد. در مقابل، بایدن به ندرت در مورد مخالفان فردی صحبت کرده است، افرادی مانند جیمی لای، ناشر هنگ کنگی و مدافع دموکراسی که مقامات چینی او را به اتهامات ساختگی زندانی کرده اند. اگرچه وزارت امور خارجه دولت بایدن اعتراضاتی را درباره رفتار چین با شهروندانش بیان کرده و در این زمینه بیانیه‌هایی صادر کرده است، اما آنها در برابر پس زمینه ای از تعامل بی قید و شرط سطح بالا با چین قرار گرفته اند که هیچ جزء جدی حقوق بشری ندارد.

فشار ترامپ بر دولت‌های ناتو برای هزینه بیشتر برای دفاع، این اتحاد را قوی‌تر کرد. ترامپ به نوبه خود ترجیح داد در تلاش برای ایجاد روابط با رهبران خارجی و دادن فرصت به دیکتاتورهایی مانند کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی، بیشتر بر آمریکایی هایی تمرکز کند که به ناحق در خارج از کشور بازداشت شده اند تا مخالفان آن کشورها. اما او به نیروهای اپوزیسیون در کشورهای خودکامه که رقبای ایالات متحده هستند هم توجه کرد. در ژانویه 2020، پس از اینکه علناً ابراز امیدواری کردم که مردم ایران روزی بتوانند رهبران خود را انتخاب کنند، ترامپ در شبکه‌های اجتماعی پی‌گیری کرد: «معترضین خود را نکشید» و با این جمله او به تئوکرات‌ها در تهران توصیه کرد. دور دوم ریاست جمهوری ترامپ افزایش توجه در سطح ریاست جمهوری به مخالفان و نیروهای سیاسی را باعث خواهد شد که می توانند دشمنان ایالات متحده را به چالش بکشند. این تلاش بر اساس اقدامات گذشته است، مانند زمانی که وزیر امور خارجه ترامپ، مایک پمپئو، و سایر مقامات ارشد با فعالان خواهان آزادی در چین دیدار کردند و زمانی که مت پوتینگر، معاون مشاور امنیت ملی، از کاخ سفید به زبان ماندارین برای مردم چین سخنرانی کرد و به مردم چین گفت که بسیاری از نگرانی های آنها را در مورد حکومت سرکوبگر حزب کمونیست چین درک می کند.

برخی ممکن است بگویند که برای ایالات متحده ریاکارانه است که برخی از دولت های سرکوبگر، مانند دولت های چین و ایران را محکوم کند، در حالی که با دیگران، مانند کشورهای غیر دموکراسی عرب شریک می شود. اما مهم است که ظرفیت کشورها برای تغییر در نظر گرفته شود. بیشتر پادشاهی‌های عرب امروز نسبت به ده یا ۲۰ سال پیش آزادتر و لیبرال‌تر هستند که دلیل آن تا حدی به تعامل با ایالات متحده باز می گردد. این را نمی توان در مورد دولت های چین یا ایران گفت که نسبت به همسایگان خود سرکوبگرتر و تهاجمی تر شده اند.

ایالات متحده کامل نیست و امنیت آن مستلزم آن نیست که همه ملت های روی زمین از نظر سیاسی به آن شباهت داشته باشند. در طول بسیاری از دوره های تاریخی ایالات متحده، اکثر آمریکایی ها معتقد بودند که به جای تلاش برای تحمیل یک سیستم سیاسی بر دیگران، کافی است به عنوان یک الگو برای دیگران باشند و به این طریق در برابر خودکامگی‌ها ایستادگی کنند. اما آمریکایی ها نباید دستاوردهای کشورشان را دست کم بگیرند یا موفقیت‌های آمریکا را در آزمون بیرون کشیدن مردم در داخل و خارج از کشور از سرکوب، فقر و ناامنی را کم اهمیت جلوه دهند.

آیا احیای آمریکا امروز در یک کشور تقسیم شده رخ می دهد، زمانی که نظرسنجی ها نشان می دهد که اکثریت قریب به اتفاق شهروندان معتقدند کشورشان در مسیر اشتباه است؟ همان طور که انتخاب رونالد ریگان در سال 1980 نشان داد، ایالات متحده همیشه می تواند اوضاع را تغییر دهد. 

منبع: فارن افرز/ ترجمه: علی موسوی خلخالی

ادامه دارد...