انتخابات عراق و دو واقعیت غیرقابل کتمان

دیپلماسی ایرانی: روز دوشنبه سرانجام نتایج انتخابات عراق به تایید دادگاه فدرال رسید و احزاب و جریان های سیاسی عراق رای دادگاه را به عنوان فصل الخطاب پذیرفتند اگرچه گفتند گلایه هایشان به قوت خود باقی است و شِکوه دارند که چرا کوچکترین توجهی به اعتراضاتی که داشتند، نشده است. در پی آن، گروه های سیاسی معترض به نتایج انتخابات به تحصن و اعتراضات خود پایان دادند و از طرفداران خود خواستند که به حضور خیابانی خود پایان دهند و برای ثبات و امنیت کشور هم که شده، به رای دادگاه فدرال تمکین کنند.

آنچه در این میان نباید نادیده گرفت این است که کسی نمی تواند ادعا کند که برندگان انتخابات گروه های سیاسی پاکدستی هستند. در عراق پس از سقوط صدام حسین، فضایی فراهم شد که امکان درگیر شدن در فساد برای همه وجود داشت و این فضا تا همین امروز همچنان مهیاست. بنابراین کمتر حزب یا جریان سیاسی را می توان یافت که درگیر پرونده های فساد نشده است. به جرات می توان گفت اگر حزب یا جریانی ادعا می شود فاسد نبوده که بسیاری برای این ادعای خود احزاب کمونیست را مثال می زنند، به این دلیل است که فرصت برای آنها فراهم نبوده تا امتحان پس دهند، چه بسا اگر آنها هم از کیک قدرت سهمی می بردند آلوده به فساد می شدند. فساد فراگیر است، برخورد قضایی با فاسدان ضعیف است، قدرت مفسدان بالاست و حتی برخی از آنها از قدرت سلاح برخوردارند و بسیاری نیز به دلایل گوناگون از مصونیت های سیاسی برخوردارند. بنابراین نمی توان گفت فرد، جریان، حزب یا گروهی که در قدرت حاکمه عراق سهیم بوده فاسد است و دیگری نیست. 

نکته دیگری که باید مورد توجه قرار داد این است که برندگان انتخابات عراق، هر تعداد کرسی که به دست آورده باشند و حتی اگر ادعای رکورد در به دست آوردن کرسی های پارلمان هم داشته باشند، باز هم نمی توانند ادعا کنند که نماینده اکثریت یا نماینده قابل توجهی از مردم، معترضین یا افکار عمومی عراق هستند. حتی گروه های معترض منسوب به تظاهرات اکتبر 2019 نیز نمی توانند مدعی شوند که نماینده این جریانند. به ساده ترین دلایل؛ نخست این که بخش عمده ای از مردم عراق در انتخابات شرکت نکردند. میزان مشارکت در خوشبینانه ترین حالت بنا به گفته کمیساریای مستقل انتخابات حدود 48 درصد بوده که اگر واقع بین باشیم و بخواهیم آمار کسانی که کارت های انتخاباتی خود را دریافت نکرده اند را به جمع واجدین شرایط رای گیری بیفزاییم، به رقم تقریبا 30 تا 32 درصد می رسیم، بنابراین حدود 70 درصد از واجدین شرایط واقعی رای دادن در انتخابات شرکت نکردند. حتی گروه های سیاسی منسوب به تشرینی ها یا معترضین اکتبر 2019 که چیزی در حدود 40 کرسی پارلمان را در اختیار دارند و عدد قابل توجهی را تشکیل می دهند نیز نمی توانند ادعا کنند که نماینده جریان منسوب به خود هستند. چرا که آنها قبل از انتخابات شرکت در انتخابات را تحریم کرده بودند و حتی گروه ها و جریان های سیاسی آنها تا شب انتخابات در مناسبت ها و سخنرانی های مختلف مردم را از شرکت در انتخابات نهی می کردند. پس نمی توان گفت که این جریان ها هم نماینده مردم هستند. 

آنچه در پارلمان جدید عراق شاهدیم نه نماینده های جریان های سیاسی پاکدست عراق هستند که بخواهند ادعا کنند دیگران فاسدند یا فاسد بودند و ما نیستیم و نه می توانند ادعا کنند که نماینده اکثریت مردم عراق هستند. واقع گرایانِ آنها خوب می دانند مردم از وضعیت کنونی کشور به شدت ناخرسندند و از اوضاع جاری به شدت احساس سرخوردگی می کنند. آنها درک می کنند باید جانب احتیاط را رعایت کنند و کاری نکنند تا خشم مردمی به خروش تبدیل شود. آنهایی که در توهم خودبزرگ بینی به سر می برند نیز سیر وقایع به زودی به آنها ثابت خواهد کرد که واقعیت مغایر با توهماتشان است و باید واقعیت را بپذیرند. این واقعیتی است که در با لاف زنی ها یا لفافه پیچیدن ها قابل کتمان نیست.