سیاست سراسر مخرب امارات در منطقه

نویسنده: یاسر عبدالعزیز

دیپلماسی ایرانی: پس از وقوع انقلاب های (بهار عربی)، امارات سیاست خصمانه ای در برابر آن دسته از ملت هایی در پیش گرفت که به دنبال آزادی بودند. این کشور به عنوان پشتوانه و حامی استبدادگران کشورهای بهار عربی، قیام های مردمی را سرکوب کرد.

در مصر، امارات متحده عربی با اعلام حمایت از کودتای نظامی علیه رئیس جمهوری منتخب غیرنظامی، این کودتا را با بیش از هفت میلیارد دلار تثبیت کرد و تا حد زیادی اقتصاد مصر را با راه اندازی طرح های استراتژیک در دست گرفت و مصر را که تا چندی پیش رهبر منطقه بود به تبعیت خود در آورد و برای انتقام از مردم مصر و انقلابشان در سد النهضه سرمایه گذاری کرد.

اما در یمن، امارات ابتدا با دو میلیار دلار از کودتای حوثی ها حمایت کرد و با تشکیل شبه نظامیان مسلح در جنوب این کشور شورشی را علیه دولت مشروع به راه انداخت و با ترور رهبران، سیاستمداران و نخبگان یمنی، عملا یمن را از این سرمایه انسانی برای ساخت آینده محروم کرد. هم اکنون نیز با حمایت نظامی، سیاسی و رسانه ای از شورای انتقالی جدایی طلب در یمن به دنبال تحقق اصلی ترین هدف خود یعنی تقسیم این کشور است.

در سودان نیز امارات در آغاز انقلاب از عمر البشیر دیکتاتور حمایت کرد و چندی نگذشت که برای تکرار تجربه مصر در این کشور گام برداشت و با حمایت از دولت چیگرا نظامیان را بر سرکار آورد تا در مقابل از غارت منابع طلای این کشور توسط ابوظبی چشم پوشی کنند. 

چه بسا کشور سودان که مشرف به دریای سرخ است و در همسایگی اتیوپی قرار دارد، بهترین گزینه برای تحقق نقشه راه مورد نظر امارات باشد ولی کشور لیبی که واقع در منطقه مدیترانه است از دخالت های امارات بی بهره نماند. امارات با بازگرداندن ژنرال بازنشسته لیبی از آمریکا و حمایت 10 میلیارد دلاری از او برای براندازی انقلاب گام برداشت و برای تحقق این ماموریت مزدورانی از روسیه، فرانسه، جنجوید (سودان) و چاد در اختیار او گذاشت.

در این میان تونس نیز از دخالت های امارات بی نصیب نبود. نقشه امارات برای پایان دادن به انقلاب مردم تونس هم اکنون نیز در جریان است.

در سوریه نیز حضور امنیتی امارات قوی بود. ابوظبی توانست با توجه به شرایط مالی گروه های انقلابی در میان آنها رخنه کند و آنها را علیه یکدیگر بشوراند اما در عین حال فرودگاه های خود را به روی خانواده های رهبران نظام گشود ودر پولشویی میلیاردها دلار آنان کمک کرد. در واقع می توان گفت امارات با پول خود سوری ها در کشته شدن حدود نیم میلیون نفر، زخمی شدن یک ملیون سوری و آوارگی حدود 6 میلیون تن از آنان نقش داشت.   

ترکیه به عنوان کشور همسایه سوریه و آخرین پناهگاه انقلابیون بهار عربی از توطئه های امارات در امان نماند. رویدادهای "پارک گزی" و پس از آن کودتای ناکام 2016، ضربه های اقتصادی پی در پی به ترکیه از طریق خارج کردن سرمایه های اماراتی و سعودی از این کشور به منظور سرنگونی دولت این کشور و حمایت مالی از جدایی طلبان کرد در سوریه و ترکیه به منظور تجزیه و تضعیف ترکیه، همگی در همین چارچوب صورت گرفته است.

فلسطین به عنوان مهمترین اولویت عرب ها و مسلمانان نیز از توطئه های امارات دور نماند. این توطئه از سال ها پیش و از زمان حضور تیم موساد در دبی برای ترور محمود المبحوح، یکی از رهبران حماس، آغاز شد. با تعیین محمد دحلان به عنوان مشاور بن زاید هماهنگی با اسرائیل بیشتر شد و کار تا جایی پیش رفت که اماراتی ها به خرید املاک در قدس شرقی اقدام می کردند و آنها را به اسرائیلی ها می فروختند. و همه این اقدامات سیاست های امارات در خصوص فلسطین و مسجد الاقصی را آشکارتر کرد.

در محیط خلیج [فارسی] خود نیز امارات از توسعه و پیشرفت شورای همکاری خشنود نبود، از همین رو تصمیم به ویران کردن آن گرفت. در آغاز برای وقوع یک کودتا در سلطان نشین عمان تلاش کرد که ناکام ماند و روابط دو کشور را به هم زد. و در مرحله بعد ابوظبی عربستان، بحرین و همچنین نظام مصر را به محاصره قطر سوق داد هرچند که پیش از آن برای وقوع کودتا در این کشور خلیج (فارس) تلاش کرد که به دلیل مخالفت آمریکا و ایستادگی ترکیه، ناکام ماند.

حال ممکن است این پرسش مطرح شود که چرا امارات دست به چنین اقداماتی می زند؟ پاسخ این است که کشور کوچک امارات می خواهد از یک سو نقش محوری در مسائل منطقه ای ایفا کند و از دیگر سو بقای خود را تضمین کند. چه بسا کودتای ناکامی که در سال 2011 در این کشور رخ داد، عامل اصلی در پیش گرفتن سیاست های کنونی باشد. امارات که برای عادی سازی روابط با اسرائیل جلوتر از دیگر کشورها گام بر می دارد این اعتقاد را دارد که این سیاست و همچنین جلب رضایت امپراتوری های پول، سیاست و رسانه بقایش را تضمین خواهد کرد. از همین رو امارات سیاست حمله به هرگونه تجمع منطقه ای و از سر راه برداشتن آن را برای تامین منافع کشورهای بزرگ و یا اسرائیل که می خواهد نقش اول را در منطقه ایفا کند، در پیش گرفته است. اسلام سیاسی امروزه برای اسرائیل یک دشمن واقعی به شمار می رود هرچند که تاریخ نشان خواهد داد که این توطئه ها حتی اگر در ابعادی موفق شود اما در مقابل تصمیم ملت ها پایدار نخواهد بود.

منبع: الجزیره / تحریریه دیپلماسی ایرانی/11