چگونه به ایران کمک کنیم بمب بسازد؟

دیپلماسی ایرانی: پیشنهاد دهندگان حمله هوایی به تاسیسات هسته ای ایران ادعا می کنند این حمله می تواند برای سال ها برنامه های هسته ای ایران را به تاخیر بناندازد. ایهود باراک، وزیر دفاع اسرائیل نیز در محافل عمومی بر این ادعا پافشاری دارد که اگر اقدام نظامی به منهدم شدن تاسیسات هسته ای ایران منجر نشود، دست کم به آن آسیب جدی وارد می کند.

اما در مقابل این ادعا ها، شماری از تحلیلگران و کارشناسان نظامی نظر دیگری دارند. آنها در مصاحبه ها، مناظره ها و مقاله های خود می گویند و می نویسند که اقدام حمله به تاسیسات هسته ای ایران، تلاش های تهران برای تولید سلاح هسته ای را دوچندان می کند.

روزنامه نیویورک تایمز به نقل از اسکات ساگان، کارشناس سیاسی در دانشگاه استنفورد، می نویسد، اقدام نظامی علیه ایران احتمال دستیابی این کشور به سلاح هسته ای را افزایش می دهد. شاید دولت جورج بوش نیز به همین دلیل گزینه نظامی را از روی میز برداشته بود چرا که پس از مباحثه های طولانی به این نتیجه محرمانه رسیده بود که اقدام نظامی ریسک هسته ای شدن ایران را به همراه دارد و از همین رو با ایده بمباران ایران به عنوان یک اقدام پیشگیرانه مخالفت کرد.

برای مثال مایکل هایدن، یکی از مشاوران عالی بوش به طور علنی اعلام کرد اقدام نظامی علیه جمهوری اسلامی، ایران را در مسیری قرار می دهد که غرب می کوشد از ورود تهران به آن جلوگیری کند.

آنهایی که علیه حمله به ایران شعار می دهند بر این باورند که چنین اقدامی مقامات تهران را از بسیاری از قید و بند ها آزاد می کند. برای مثال، اقدام نظامی بدون تردید به اخراج بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی از ایران منجر می شود. روندی که به تهران اجازه می دهد بسیاری از تجهیزات نظارتی در تاسیسات هسته ای اش را خاموش کند. همچنین پس از اقدام نظامی، اقتصاد ایران در خدمت اقدامات نظامی قرار خواهد گرفت. از سوی دیگر حمله به ایران، اتحاد در این کشور را تقویت می کند.

تحلیلگران می گویند تاریخ نشان داده که حمله هوایی و تهدید نظامی در نهایت به راسخ تر شدن عزم کشور مورد هدف برای دستیابی به سلاح هسته ای منتهی شده است. برای مثال ذولفقار علی بوتو، وزیر امور خارجه پاکستان جمله مشهور خود را در سال 1965 به زبان آورد. زمانی که گفت اگر هند هسته ای شود، مردم پاکستان علف می خورند و حتی گرسنگی می کشند تا به سلاح هسته ای دست یابند.

مارک فیزپاتریک، کارشناس امور هسته ای در موسسه بین المللی مطالعات استراتژیک می گوید، تردیدی وجود ندارد که اقدام نظامی علیه ایران به یک حرکت سریع در جهت تولید بمب هسته ای منجر می شود. در این مورد تحلیلگران همواره به نمونه هایی مانند بمباران نیروگاه اوسیراک عراق در سال 1981 از سوی اسرائیل اشاره می کنند که انگیزه صدام حسین برای هسته ای کردن عراق را احیا کرد.

آموس یادلین ، یکی از خلبان های شرکت کننده در حمله به رآکتور عراق و رئیس پیشین اطلاعات ارتش اسرائیل با این نظر مخالف است، او اوایل این سال گفته بود که برنامه هسته ای  عراق هرگز دوباره از سر گرفته نشد و بمباران را عنوان منطقی قانع کننده برای حمله نظامی به ایران معرفی کرده بود.اما تعدادی از مقامات سابق اسرائیل موضع افرادی را تکرار می کنند که بر این باورند حمله به عراق باعث جسور شدن صدام شد و نگران هستند که حمله به ایران هم چنین پیامدی به همراه داشته باشد.

یوال دیسکین که سال گذشته از ریاست سازمان امنیت داخلی اسرائیل بازنشسته شد ماه آوریل در یک گردهمایی گفته است که بسیاری از کارشناسان به مساله شتاب بخشیدن به خطر استناد می کنند. به گفته وی: کاری که امروز ایرانی ها آهسته و بی سرو صدا انجام می دهد در صورت جنگ این مشروعیت را پیدا می کند که به سرعت و در زمان اندکی انجام شود.

تاریخ نگاران هسته ای می گویند ارعاب خود به تنهایی می تواند واکنش هسته ای شدن را به همراه داشته باشد. همانطور که خصومت آمریکایی ها موجب شد چین به دنبال سلاح هسته ای برود و در سال 1964 به سرعت برق به آن دست یافت.

ترجمه: تحریریه دیپلماسی ایرانی / 10