انسان همچنان ناظر می‌ماند
نقش کنونی الگوریتم‌ها در سیاست خارجی
دیپلماسی ایرانی: آیا الگوریتم‌ها در آینده نزدیک جایگزین تفکر انسانی در تعریف و عمق‌بخشی به سیاست خارجی خواهند شد؟
بر اساس گزارش‌های فایننشال تایمز (آوریل ۲۰۲۵)، فناوری‌های مبتنی بر هوش مصنوعی (AI) و الگوریتم‌ها، در حال حاضر در تحلیل داده‌های دیپلماتیک، پیش‌بینی بحران‌ها و مدیریت اطلاعات امنیتی به کار گرفته می‌شوند. به عنوان مثال، وزارت امور خارجه ایالات متحده از ابزارهای هوش مصنوعی برای تحلیل حجم عظیمی از داده‌های دیپلماتیک و شناسایی الگوهای تهدید استفاده می‌کند. با این حال، تصمیم‌گیری‌های کلان همچنان در اختیار دیپلمات‌ها و سیاستمداران است.
پولیتیکو در مقاله‌ای (مارس ۲۰۲۵) اشاره کرد که الگوریتم‌های قابل پیش‌بینی در مذاکرات بین‌المللی، مانند مذاکرات آب‌وهوایی یا توافقات تجاری، برای مدل‌سازی سناریوها و پیش‌بینی نتایج اقتصادی به کار می‌روند. این ابزارها به سیاست‌گذاران کمک می‌کنند تا تصمیمات آگاهانه‌تری بگیرند، اما جایگزین قضاوت انسانی نمی‌شوند.
وال استریت ژورنال (مه ۲۰۲۵) در تحلیلی درباره آینده هوش مصنوعی در سیاست خارجی، پیش‌بینی کرد که تا سال ۲۰۳۰، الگوریتم‌ها نقش مکمل و نه جایگزین را در سیاست خارجی ایفا خواهند کرد. این گزارش تأکید دارد که اگرچه الگوریتم‌ها می‌توانند داده‌های پیچیده را تحلیل کنند و پیشنهادهای مبتنی بر داده ارائه دهند، اما پیچیدگی‌های روابط بین‌الملل، مانند ملاحظات فرهنگی، سیاسی و اخلاقی، به تفکر انسانی نیازمند است.
گزارش شورای روابط خارجی (CFR) (فوریه ۲۰۲۵) هشدار داد که وابستگی بیش از حد به الگوریتم‌ها ممکن است خطراتی مانند سوگیری‌های الگوریتمی یا نادیده گرفتن عوامل غیرقابل پیش‌بینی (مانند تصمیمات احساسی رهبران) را به همراه داشته باشد. این گزارش پیشنهاد می‌کند که الگوریتم‌ها باید به‌عنوان ابزارهای کمکی تحت نظارت انسان باقی بمانند.
گاردین (ژانویه ۲۰۲۵) در مقاله‌ای به محدودیت‌های اخلاقی استفاده از هوش مصنوعی در سیاست خارجی اشاره کرد. به عنوان مثال، الگوریتم‌ها ممکن است بر اساس داده‌های تاریخی عمل کنند که می‌توانند سوگیری‌های گذشته را بازتولید کنند، مانند اولویت دادن به منافع قدرت‌های بزرگ به جای کشورهای در حال توسعه.
بلومبرگ گزارش داد که در مذاکرات پیچیده، مانند مذاکرات هسته‌ای یا مدیریت بحران‌های منطقه‌ای، الگوریتم‌ها به درک انگیزه‌های انسانی یا پویایی‌های سیاسی قادر نیستند. به عنوان مثال، در مذاکرات اخیر بین ایالات متحده و چین، نقش دیپلماسی انسانی در کاهش تنش‌ها بسیار پررنگ‌تر از تحلیل‌های الگوریتمی بوده است.
در آینده نزدیک (تا ۵ سال آینده)، الگوریتم‌ها به احتمال زیاد نقش فزاینده‌ای در تحلیل داده‌ها، پیش‌بینی سناریوها و ارائه توصیه‌های سیاستی در سیاست خارجی خواهند داشت. با این حال، به دلیل پیچیدگی‌های ذاتی روابط بین‌الملل، از جمله عوامل غیرقابل پیش‌بینی مانند احساسات، فرهنگ و تصمیم‌گیری‌های سیاسی، بعید است که الگوریتم‌ها به طور کامل جایگزین تفکر انسانی شوند.
منابع بین‌المللی، مانند کانسرویشن The Conversation (آوریل ۲۰۲۵)، تأکید دارند که الگوریتم‌ها می‌توانند ابزارهای قدرتمندی برای افزایش دقت و سرعت تحلیل‌ها باشند، اما تصمیم‌گیری نهایی به قضاوت انسانی نیازمند است که ارزش‌ها، اخلاق و تجربه‌های زیسته را شامل می‌شود. به عنوان مثال، در بحران‌های ژئوپلیتیکی مانند اوکراین یا خاورمیانه، مذاکرات انسانی همچنان محور اصلی حل‌وفصل اختلافات بوده است.
الگوریتم‌ها در آینده نزدیک نقشی مکمل و نه جایگزین در تعریف و عمق‌بخشی به سیاست خارجی خواهند داشت. آن‌ها می‌توانند تحلیل‌های دقیق و مبتنی بر داده ارائه دهند، اما قضاوت‌های استراتژیک، دیپلماسی و درک ظرایف انسانی همچنان در حوزه تفکر انسانی باقی خواهد ماند. منابع بین‌المللی بر ضرورت نظارت انسانی بر الگوریتم‌ها و توجه به محدودیت‌های اخلاقی و فنی آن‌ها تأکید دارند./هوش مصنوعی و سیاست خارجی
نظر شما :