اینجا کشور بیمار است

نویسنده: رفیق خوری

دیپلماسی ایرانی: فرانسه بیمار است و پزشکان درباره تشخیص بیماری و نحوه درمان آن اختلاف نظر دارند. جهان با شگفتی به فرانسه نگاه می کند و آن را اسطوره فرهنگی می داند که ریشه در یونان باستان و سقراط و ارسطو دارد در حالی که فرانسوی ها از همه چیز خشمگین هستند. به نظر می رسد فرانسوی ها همیشه آماده اند انقلاب فرانسه و حمله به زندان باستیل را تکرار کنند. آنها چندین ماه در اعتراض به افزایش سن بازنشستگی به خیابان ها ریختند و اکنون پاریس و مارسی و دیگر شهرها را در واکنش به جرمی که یک پلیس مرتکب شده و بخاطر آن به اتهام «قتل عمد» در حال محاکمه شدن است، به آتش می کشند. 

شعله ور شدن فرانسه صرفا واکنشی به کشته شدن یک نوجوان نیست بلکه بیان خشم فروخورده و آماده انفجار در هر لحظه است. الیویه گالان، جامعه شناس فرانسوی معتقد است: هیچ چیز نمی تواند فرانسوی ها را راضی و قانع کند و بی اعتمادی به عنصر ساختاری و نهادینه در جامعه فرانسه تبدیل شده است. 

راستگرایان تندرو به ریاست مارین لوپن، همه مشکلات فرانسه را در یک مسئله خلاصه می کنند و آن هم وجود میلیون ها مهاجر در این کشور است. اما همه طیف های چپگرایان اعم از میانه رو و تندرو، مشکل فرانسه را در نظام وحشی لیبرالی سرمایه داری و خدمت دولت به صاحبان سرمایه و شرکت ها و بانکها می دانند. حاشیه نشین ها که درصد بالایی از آنها مهاجران هستند، مشکل را در تبعیض نژادی و بیکاری خلاصه می کنند. 

صاحبان هر دیدگاهی، نسخه خاصی برای درمان مشکلات فرانسه ارائه می کنند. مشکل در قانون اساسی فرانسه نیست چرا که در این کشور نظام دموکراتیک و آزادی های عمومی گسترده وجود درد. اما مشکل فرانسه، ناتوانی در کنار آمدن و پذیرفتن این واقعیت است که دیگر امپراطور نیست و مستعمره ندارد و نمی تواند نقشی درخور شأن خود در جهان داشته باشد. 

فرانسه در آتش می سوزد و تناقض اینجاست کسانی که هر چیزی را که در برابر خود می بینند به آتش می کشند، درباره آنچه می خواهند اتفاق نظر ندارند و شاید حتی نمی دانند چه می خواهند. درسی که فرانسوی ها اکنون باید بیاموزند این است که فرانسه نمی تواند با مهاجرانی که شهروند این کشور شده اند همان گونه رفتار کند که با پدرانشان در زمانی که خاکشان مستعمره فرانسه بود رفتار می کرد.

منبع: ایندیپندنت عربی / تحریریه دیپلماسی ایرانی/11