اتفاقی که هرگز نخواهد افتاد
کنفرانس امنیتی مونیخ و توهم‌های پیروزی نهایی بر روسیه!
نویسنده: عمرو حمزاوی
دیپلماسی ایرانی: جنگ روسیه علیه اوکراین بر بحث‌های کنفرانس امنیتی مونیخ سیطره داشت و شرکت‌کنندگان آمریکایی و اروپایی حمایت کامل خود از اوکراین را از طریق سلاح، آموزش و پول تا زمان شکست روسیه و بازپسگیری حاکمیت این کشور بر سرزمین‌های اشغالی در شرق و جنوب اعلام کردند.
نویسنده بحث‌ها و سخنرانی‌های عمومی کنفرانس را پیگیری کردم و از یک سو از سخنان درباره بسیج نظامی ناتو، شعارهای حمایت بی‌پایان و پیروزی حتمی اوکراین و اشاره‌های فراوان آمریکایی‌ها و اروپایی‌ها به انواع سلاح‌هایی که در اختیار کی‌یف قرار داده‌اند و ایدئولوژی «رویارویی خیر در برابر شر» وحشت کردم. علت وحشتم این بود که فضای جنگ به تنهایی بر کنفرانس امنیت مونیخ در قلب اروپایی سیطره داشت که سختی‌های بسیاری از جنگ کشیده است.
از سوی دیگر وحشت زده شدم از این که کنفرانس امنیت مونیخ برگزار شود و هیچ ابتکارعمل واقعی با هدف مذاکره میان روسیه و اوکراین و جست وجو برای راه حل مسالمت آمیز از آن ناشی نشود.
آمریکایی‌ها و اروپایی‌ها آشکارا تاکید کردند تا زمانی که نیروهای روسیه از شرق و جنوب اوکراین خارج نشده‌اند، موضع دولت کی‌یف مخالف مذاکره باقی بماند و همین موضع را در پشت درهای بسته تکرار کردند و پیامدهای بلند مدت جنگ را دست کم گرفتند. این اقدام دیوانگی واقعی است نه فقط به این علت که یکسره کردن کار در سطح نظامی در جنگ روسیه و اوکراین یک خیال و توهم باقی می‌ماند بلکه به این علت که طولانی شدن جنگ بازتابی منفی بر جهان و اقتصاد آن دارد و قاره اروپا به ویژه با مشکلات مهمی در زمینه اقتصادی، امور مالی، انرژی و رقابت تسلیحاتی روبه رو است.
از تسلیم اراده اروپایی‌ها در برابر موضع آمریکا وحشت کردم. آمریکا خواستار ادامه رویارویی نظامی با روسیه در خاک اوکراین تا زمان شکست مسکو و دست برداشتنش از مخالفت با گسترش ناتو و توجه به ملاحظات امنیت ملی خود است؛ یعنی ملاحظاتی که باعث شعله‌ور شدن جنگ شد. آمریکا خواستار عذرخواهی رئیس جمهور پوتین و مجازاتش به علت جرائم جنگی است. هیچ کدام از این‌ها اتفاق نخواهد افتاد. آمریکایی‌ها از پس هزینه بالای اقتصادی و اجتماعی آن برنخواهد آمد و علی رغم این امر اروپایی‌ها در برابر تمایل آمریکا برای تسلیم شدن روسیه و حمایت از سیطره‌اش بر نظام جهانی تسلیم شده‌اند.
هنگامی که مهم‌ترین فیلسوف آلمانی، یورگن هابرماس مجبور می‌شود از نام و اعتبار خود استفاده کند و در مطبوعات طی مقاله‌ای خواستار گفت وگو شود و بر مسئولیت تاریخی اروپایی‌ها بر یکپارچگی از حمایت از اوکراین و تشویق این کشور به مذاکره با روسیه تاکید کند و یادآوری کند قاره پیر نمی‌تواند روسیه را نادیده بگیرد، این امر اشاره بسیار روشنی به تسلیم اراده دولت‌های اروپایی و افکارعمومی در برابر سیاست آمریکا و میزان دشواری دعوت به گفت وگو و حل و فصل مسالمت آمیز است؛ گویی هدف طولانی کردن جنگ است و جست وجو برای پیروزی نهایی بر روسیه هرگز بدست نخواهد آمد.
منبع: القدس العربی / تحریریه دیپلماسی ایرانی/11
نظر شما :