طالبان نه شناسایی غرب را می خواهند نه پولش را

نویسنده: عظیم ابراهیم

دیپلماسی ایرانی: این درست است که طالبان، در این بیست سال، اهمیت برخورداری از متحدانی در گیر و دارهای بین المللی را دریافته و نیز آموخته که دشمن تراشی نکند. انتظار می رود که آنها از آمیختگی بیش از حد با شبکه های جهادی جهان که ممکن است به دیگر کشورها حمله کنند، پرهیز نمایند. اما آنها کاری بیش از خودداری از رویارویی مستقیم با غرب انجام نخواهند داد و با توجه به روابط کاری ای که با دیگر قدرت ها برقرار کرده اند، نیازی هم به کار بیشتر در رابطه با غرب نمی بینند.

در این چند سال، طالبان روابط خوبی با چین و روسیه برقرار کرده و مسکو حتی به غرب هم هشدار داده که از دخالت در افغانستان خودداری کند. بنابراین اکنون روشن است که طالبان با موفقیت، شبکه ای از متحدان را بوجود آورده که آنها را از فشار محکومیت غرب، در امان می دارد. 

از این گذشته، پکن قول سرمایه گذاری در اقتصاد افغانستان و بویژه در تولید منابع پایه را داده و طالبان امیدوار است که به این وسیله، تاثیرات قطع کمک های غرب را خنثی سازد. به تازگی یک سخنگوی این گروه، چین را به عنوان نزدیکترین متحد طالبان توصیف کرد و طرف چینی هم قول ارسال مقادیری کمک های بشردوستانه را داد.

از این گذشته، دولت تازه طالبان می تواند انتظار روابط کاری خوبی با قطر داشته باشد که در این سال ها، میزبان رهبری طالبان بوده است. همچنین با ایران هم به یمن آتش آمریکاستیزی، دوستی نامعمولی برقرار کرده اند و احتمالا به زودی با پاکستان هم کنار خواهند آمد به شرط آنکه دو طرف بتوانند بر سر کنترل مرزهای مشترک آشفته خود به توافق برسند.

حاکمان تازه افغانستان حتی بدون برخورداری از یک کرسی در سازمان ملل و شناسایی قطعی بین المللی هم، امورات خود را می گذرانند. با شناسایی و حمایتی که از پکن و مسکو دریافت می کنند، هر گونه محکومیتی علیه آنان در شورای امنیت وتو خواهد شد.

طالبان، یک مشت تندروی بی سر و پا نیستند. آنها به موقعیت امروزی خود رسیدند چرا که نشان دادند پیکارجویانی بسیار سازمان یافته، تاب آور، زیرک و پیچیده هستند که در کوره کشوری چون افغانستان و با اتحادهایی که پیوسته در حال دگرش بود، پخته شده اند. آنها این مهارت را در دور ساختن دولت اشرف غنی از میز گفت وگوها در قطر، سپس کسب امتیاز عقب نشینی نیروهای آمریکایی از دولت ترامپ آن هم عمدتا با شرایط دلخواه خودشان و رهانیدن پنج هزار زندانی طالبان در یک سال گذشته ثابت کردند. آخرین آزمون مهارت های دیپلماتیک شان نیز به سقوط کشاندن سریع و آسان کابل بود که از گذر گفت وگوهای چندماهه و تسلیم حریفانشان انجام شد.

سرعت و تمامیت پیروزی طالبان همچنین این تضمین را بوجود می آورد که به این زودی ها، مقاومت معتبری شبیه اتحاد شمال در افغانستان شکل نخواهد گرفت. حتی اگر طالبان در پی انتقام از کسانی باشد که با غرب همکاری کرده اند، کاری از دست هیچ کس در غرب بر نمی آید. این است که گفته های رهبران غربی درباره حقوق بشر و صلح در افغانستان نیز سخنانی کاملا پوچ است. تنها مشکل و محدودیتی که طالبان دارد، همانند هر دولت دیگری در افغانستان، تامین امنیت کشور است.

طالبان به خوبی می داند که نه آمریکا و نه هیچ کشور دیگری، پس از بیست سال جنگ و شکست در افغانستان، به دنبال بکارگیری زور برای اعمال شروط خود نیست. تا جایی که اقدامات طالبان پیامدهایی آسیب زا برای غرب نداشته باشد، آمریکا و متحدانش سرخوشانه افغانستان را به حال خود رها خواهند کرد و دولت تازه کابل هم به یمن حمایت مسکو و پکن، به دلخواه خودش عمل خواهد کرد.

منبع: فارن پالسی / تحریریه دیپلماسی ایرانی/11