وقتی عوامل داخلی تیشه به ریشه می‌زنند

نویسنده: جلال خوش‌چهره، روزنامه نگار و کارشناس سیاسی

دیپلماسی ایرانی: دو جریان؛ توأمان، بی‌وقفه و هم‌پوشاننده درحال تخریب فرساینده نظام سیاسی ایران هستند. این دو در داخل و خارج و در یک هم‌سویی نه چندان پنهان، یک هدف را دنبال می‌کنند: آسیب زدن به‌اعتبار نظام سیاسی‌‌ و افزودن بر حجم هزینه‌های آن به‌رغم تعارضات ظاهری که در شعارهایشان وجود دارد. 

دولت ترامپ به همراه متحدانش در فرسوده کردن نظام سیاسی ایران از هیچ تلاشی فروگذار نیستند. آنان در این کار نیاز به پنهان کاری ندارند. هدف خود را به روشنی اعلام کرده و در این راستا همچنان بر دامنه اقدام‌های خود می‌افزایند. اما اگر بخشی از این عملیات خصلت‌های اقتصادی، سیاسی و نظامی دارد، بخش دیگر به بهره‌برداری از فرصت‌هایی مربوط می‌شود که برخی‌ها در داخل برایش فراهم می‌کنند. این جریان، نقش جاده صاف‌کن را برای ایجاد بحران اعتبار ایفا می‌کند . اینکه آیا چنین رفتاری به عمد انجام می‌شود و یا ناشی از نگاه تنگ و خشک است را باید به قضاوت تاریخ سپرد. با این‌حال  نمی‌توان نگاه هوشیار به چنین اتفاقاتی نداشت؛ اتفاقاتی که به تقریب و در بزنگاه‌هایی که تصور می‌رود فضای افکار عمومی روبه آرامش دارد، به یکباره آن را دچار هیجان اعتراضی می‌کند. انتشار فیلم آتش زدن کتاب مرجع پزشکی از سوی فردی که تا پیش از این اظهاراتش به طنز در فضای مجازی منتشر می‌شد؛ سخنان غیر عقلانی و ماجراجویانه فردی که مهمترین نهاد نظامی ـ امنیتی کشور را با چالش روبهرو می‌کند؛ حجم سنگین اتهام‌ها و فحاشی‌ها علیه دولت مستقر و انتصاب بدترین عناوین به‌وزیران آن؛ تبلیغ و تأکید بر یکجانبه‌گرایی و به‌سخره گرفتن انتخاب مردم در پای صندوق‌های رأی؛ ایجاد بحران‌های کاذب در روابط خارجی و...  نه تنها به تحکیم نظام سیاسی نمی‌انجامد، بلکه بیش از همه به ایجاد یأس و بی‌اعتمادی در داخل و فرصت‌سازی در بیرون می‌انجامد. 

یافتن عوامل مخرب را نه فقط در چشم‌آبی‌ها بلکه می‌توان در میان طیف‌ها و بازیگرانی یافت که به ظاهر لباس خودی دارند اما در قامت تخریبگر از درون عمل می‌کنند. مشکل آنجاست که مرز خودی و بیگانه در شمایل برخی وفاداری‌هاست که به جای آبادانی، وفاق و جذب، تخم جدایی می‌پاشند. آنان به زعم خود مشغول حذف رقیب از صحنه هستند اما در واقع بنیان‌ها را نشان کرده‌اند. سرانجام لازم است نظام سیاسی به بازتعریف روشن از آنچه به راستی جریان دارد، پرداخته و سره را از ناسره معلوم کند. 

تاریخ قضاوت خواهد کرد، اما مهم این است که در بزنگاه لازم و با هوشمندی درباره جاده صاف‌کن‌ها چاره اندیشی شود.