اتحاد روسیه – چین – ایران، پیمانی که غرب از آن می ترسد

روسیه و چین ایران را میدان محکی برای خنثی سازی تأثیر تحریم های بین المللی می دانند. دولت چین وارد گفت وگو با شرکت های این کشور برای ماندن در بازار ایران شده و روسیه قول داده تحریم های بخش بانکی ایران را نادیده بگیرد و به تازگی با وامی 5 میلیارد دلاری به ایران برای کاهش اثر تحریم ها موافقت کرده است.

پس از حمله به آرامکو، حسن روحانی برای دیدار با رجب طیب اردوغان و ولادیمیر پوتین به آنکارا رفت. این سفر با سفر یکی از فرماندهان نظامی ایران به چین برای گفت وگو با این کشور همزمان شد.

این سه کشور از فعال ترین کشورها در جنگ سایبری هستند که در عین حال میان شهروندان خود و اینترنت بین المللی دیوار می سازند. در همه این کشورها نقض حقوق بشر محل سوال است.

وقتی ترامپ اعلام کرد که شمال سوریه را به ترکیه واگذار می کند، این مسکو بود که واسطه تفاهم میان بشار اسد، رئیس جمهوری سوریه و رجب طیب اردوغان، رئیس جمهوری ترکیه شد.

حملات اسرائیل به پایگاه های شبه نظامیان در سوریه و عراق به انگیزه ای برای روی آوردن بغداد و دمشق به سامانه های دفاعی مسکو و ایران تبدیل شده است.

چین در بسیاری از طرح های زیرساختی در آفریقا حضور دارد و روسیه بزرگ ترین تأمین کننده سلاح برای کشورهای آفریقایی است. آنکارا نیز توافقی دفاعی و در حوزه مرزهای دریایی با لیبی امضا کرده است.

مداخله روسیه همچنان موضوعی داغ در انگلیس است. روسیه میلیاردها دلار را از طریق اقتصاد انگلیس پولشویی کرده است و احتمال تحقیق و تفحص درباره اقدام روسیه به ایجاد شبکه هایی در میان دیپلمات های انگلیسی وجود دارد. همچنین مسکو از گروه های راست افراطی در سراسر اروپا حمایت می کند.

با توجه به تعهد قانونی پوتین به کنار رفتن از قدرت پس از سال 2024، ممکن است اتحاد سیاسی مغفول مانده بلاروس و روسیه احیا شود و پوتین به عنوان رهبر عالی «کشور اتحادی» بماند.

با توجه به مداخله روسیه در خاورمیانه و ده ها کشور آفریقایی، آسیایی و آمریکای لاتین، پوتین به روشی اقدام می کند که ادامه آن نه از نظر سیاسی و نه از نظر مالی ممکن نیست. ائتلاف راهبردی میان سه کشور موقعیت را برای عملکرد بهتر پوتین و آیت الله خامنه ای، رهبر معظم ایران در مقابل غرب فراهم می آورد.

هشدار امانوئل ماکرون، رئیس جمهوری فرانسه درباره مرگ ناتو به نظر درست می رسد. این پیش بینی برای سایر نهادهای چندجانبه مانند شورای امنیت بدتر است. جامعه بین المللی تشنه نسل جدیدی از رهبران دور اندیش و فعال است که بتوانند در کنار هم نظام جهانی را از نوسازماندهی کنند.

اگر کشورهای غربی نتوانند زمینه مشترک در دفاع از ارزش های دمکراسی و حاکمیت قانون را پیدا کنند، با خطر اتحاد جهانی جدید و رقیب و الگوی سرکوبگرانه آن در حکمرانی روبه رو می شوند.

منبع: عرب نیوز / تحریریه دیپلماسی ایرانی