امریکا پشت حمله به پایگاه های روسیه در سوریه است؟

نویسنده: سمیح صعب

دیپلماسی ایرانی: چه کسی در کارهای روسیه در سوریه سنگ می اندازد؟ این سوالی است که بعد از حمله شنبه – یکشنبه شب هفته گذشته به پایگاه هوایی روسیه در حمیمیم و پایگاه دریایی روسیه در طرطوس مطرح شده است، در آن حادثه بمب هایی به سوی این پایگاه ها شلیک شد و دو سرباز روسی کشته شدند و خبرهایی درباره خسارت به تعدادی از هواپیماهای روسی منتشر شد.

تحقیقات بسیاری درباره این حادثه جنجالی و طرف عامل آن صورت گرفت، بعد از آن وزارت دفاع روسیه اعلام کرد که پهپادهایی در این حمله مورد استفاده قرار گرفته اند که روشن شده است از مکانی تحت کنترل گروه های مخالف «معتدل» سوری برخواسته اند. به سرعت مسکو نامه های اعتراضی در این رابطه به ژنرال خلوصی آکار، رئیس ستاد ارتش ترکیه ارسال کرد، با توجه به این که ترکیه یکی از کشورهای تضمین کننده آتش بس در کنار روسیه و ایران در منطقه های «کاهش تنش» در استان ادلب است. روسیه در پیام خود حتی پا را فراتر گذاشت و این گونه قلمداد کرد که ترکیه شریان حیاتی تامین تسلیحات مخالفان سوری است، و این بدان معناست که منبع سلاح های مورد استفاده در حمله به پایگاه های روسیه از آن کشور آمده است.

بازخواست روس ها فقط محدود به ترکیه نماند، بلکه آنها در پی کشف تکنولوژی مورد استفاده در این پهپادها نیز رفتند، برای همین نظامیان روسی سوال هایی را درباره احتمال درگیر شدن ایالات متحده در این حملات مطرح کردند، به ویژه که وزارت دفاع روسیه دریافت که هواپیماهای تجسسی امریکایی از نوع «بوسیدون» قبل از حمله به این دو پایگاه روسی از آنها اطلاعات جمع آوری کرده اند.

به این ترتیت سرزنش ها متوجه ایالات متحده شد، با این پیش فرض که واشنگتن از طرف های متضرر در نقش آفرینی گسترده و یک جانبه گرایانه روسیه در سوریه بوده است، علاوه بر آن روسیه با دخالت خود در سوریه موفق به شکست «داعش» شده و الآن به سمت حمله به «جبهه النصره» در ادلب رفته است. در کنار موفقیت نظامی، روسیه توانسته به یک قطب برجسته در عملیات سیاسی سوریه نیز تبدیل شود. واشنگتن مراتب ناخرسندی خود را از نشست های آستانه و سوچی مخفی نمی کند، و آنها را تلاشی روشن از سوی کرملین برای شکست مسیر کنفرانس ژنو می داند، کنفرانسی که امریکا و طرف های مخالف سوری بر حفظ آن اصرار دارند، برای این که معتقدند که ژنو موازنه ای در عملیات مذاکرات، بیشتر از آستانه و سوچی به دنبال داشته است.

فقط این هم نیست، نفوذ روسیه در سوریه به سکوی جهشی برای نفوذ کرملین در سراسر منطقه خاورمیانه از خلیج فارس تا مصر و شمال آفریقا شده است. روس ها بر این اعتقادند که به این ترتیب توانسته اند در منطقه ای که بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی جایگاه خود را در آن از دست داده بودند دوباره به دست آورند. از این جاست که تمرکز برای ضربه زدن به امکانات نظامی روسیه در سوریه می تواند این پیام استراتژیک را به کرملین بدهد که هنوز جنگ در سوریه، آن طور که ولادیمر پوتین، رئیس جمهوری روسیه بعد از پیروزی بر داعش اعلام کرد، تمام نشده است. و همچنان زمان اجازه می دهد که دشمنان روسیه آن را وارد مرحله ای متزلزل در سوریه کنند و آن جا را به افغانستانی دیگر برایش تبدیل کنند. پوتین فحوای پیام را دریافته است. برای همین نشانه ها حاکی از آن است که حمایت روسیه برای پیشرفت سریع نیروهای سوریه در استان ادلب افزایش یافته است.

منبع: النهار / تحریریه دیپلماسی ایرانی/11