پاریس، تلاویو و مسکو، قاهره را می خواهند

دیپلماسی ایرانی: می توان در آغوش کشیدن های فرانسه و اسرائیل را تلاشی برای ایجاد حسادت نزد زوج های قانون گذار امریکایی در واشنگتن قلمداد کرد. اما آن چه بیشتر معقول به نظر می آید صحبت درباره مصالح "سرد" (در مقابل جنگ سرد) با سوء استفاده از ضعف های پیاپی امریکا در خاورمیانه است.

دیدار رئیس جمهوری فرانسه از اسرائیل ارتباط مستقیمی با سفر وزیر دفاع روسیه به مصر دارد. بخش مشترک هر دوی این دیدارها بهره برداری از خلائی است که امریکایی ها پشت سر خود در منطقه گذاشته اند. پنتاگون در طرح های خود بازنگری می کند – چنین چیزی بر کسی پوشیده نیست – تا مرکز ثقل خود را از خاورمیانه به خاور دور منتقل کند. برای همین به هیچ وجه آمادگی ندارد که تلاش نظامی تازه ای را در منطقه تجربه کند. مردم امریکا از جنگ دور از وطن خسته شده اند و در عین حال غرق در مشکلات داخلی هستند. اگر همه اینها کافی نباشد می توان گفت که ایالات متحده نمی خواهد در هر حفره ای که در خاورمیانه به وجود می آید، خود را درگیر کند.

هر وقت ضعفی از سوی ایالات متحده مشاهده می شود، کشورهای دیگر تلاش می کنند که به سرعت جای خالی آن را بگیرند. برای روس ها و فرانسوی ها مصالح تاریخی ای در خاورمیانه وجود دارد. فرانسه همیشه حامی "هلال های منطقه بوده است." در این هلال مسیحی ها همیشه در مرکز قرار داشته اند و از حمایت فرانسه برخوردار بوده اند.

ضعف امریکا و جایگاهی که یک لحظه خالی شد و این شانس را به فرانسه به وجود آورد تا جای آن را بگیرد، به دلیل مواضع سرسخت فرانسوی ها در برابر ایران بود، این اتفاق باعث شد تا دروازه های خاورمیانه به روی فرانسه باز شوند، آنها می توانند از ثروت های کلان و جایگاه های بالای این منطقه نهایت استفاده را ببرند.

اگر اسرائیل از ایالات متحده خشمگین است مصر احساس می کند که امریکا به آن خیانت کرده است. جای اغراق نیست که عاشق قدیمی و خوبش، روسیه، پشت در ایستاده و با همه ابزارهای جنگی و آموزشی اش که نزدیک به دو میلیارد دلار ارزش دارد، منتظر است تا وارد شود. این صحیح است که ارتش مصر وابسته به سلاح امریکایی است اما هنوز طلاق ممکن است، می تواند خود را از سلاح های امریکایی برهاند.

روس ها نیز تلاش دارند تا آن جا که می توانند از حرکت احمقانه امریکایی ها در مصر نهایت استفاده را ببرند و جای خالی آن را در داخل این کشور پر کنند. آنها همچنین به شدت تلاش می کنند تا بتوانند قراردادهای تسلیحاتی با مصر منقعد کنند و مقادیر متنابهی سلاح به این کشور بفروشند. عربستانی ها وعده داده اند که هزینه این قراردادها را پرداخت خواهند کرد.

شیمون پرز باید در این لحظات سعادتمند چشمانش را ببندد، صورتنش را نیز به روی بعضی اتفاقاتی که خطوط قرمز را زیر پا می گذارند، بپوشاند، به یاد دوران جوانی اش بیفتد که اسرائیل و فرانسه آن قدر همکاری های نزدیکی داشتند که برای اسرائیل تاسیسات هسته ای دیمونا را ساختند و جنگنده های میراژ در اختیارش گذاشتند. اما وقتی که چشمانش را باز می کند گی مولا (نخست وزیر فرانسه و دوست نزدیک اسرائیل در نیمه دهه پنجاه میلادی) را نخواهد دید بلکه پرزیدنت فرانسوا اولاند در برابر او خواهد بود. آدم ذاتا خندانی که ده ها سال با تاخیر به این جا رسیده است. امروز شاید ازدواج کاتولیکی با امریکایی ها باشد اما قطعا روابط سیاسی – امنیتی اسرائیل با ایالات متحده به چیزی شبیه تعلیق رسیده است.

امریکایی ها از اسرائیل به دلیل گشودن آغوش گرم نتانیاهو به روی اولاند خشمگین نیستند، کما این که ظرف روزهای آینده این آغوش به روی پوتین نیز باز خواهد شد. چرا که خوب می دانند ما به زودی دوباره به خانه باز می گردیم، اما آنها از این عصبانی هستند که نتانیاهو جلوی پاهایشان بازی می کند. در حیات خلوت پشتی، در مجلس سنا و کنگره امریکا تا تلاش های رئیس جمهور را در دو موضوع اساسی، ایران و فلسطین ناکام بگذارد. و برای همین امریکایی ها مجبورند برای این شکست هزینه بپردازند.

نویسنده: آلکس فیشمن

منبع: الاخبار به نقل از یدیعوت احرونوت/تحریریه دیپلماسی ایرانی/11