امیر ناظمی می نویسد: سیاست در ایران تا همین امروز با ناسزاگویی پیوند خورده است، چه آنانی که حنجره می‌شوند برای گفتن «مرگ بر ..» این و آن و چه آن‌هایی که کامنت و ریپلای می‌شوند در شبکه‌های اجتماعی. ناسزاگویی نه تنها فایده‌ای ندارد، بلکه پیامدهایی تاسف‌بار بلندمدتی هم دارد.
ادامه مطلب
محسن رنانی می نویسد: این قصه‌ها را مهر ماه پارسال نوشتم. در همان دوره‌ای که زنان ایرانی به جنبش «#من-هم» پیوستند و دست به افشای تجربه‌های خود از آزار جنسی زدند. در واقع دو قصه اول مقدمه بخش سوم است که در آن به بهانه افشاگری آزارهای جنسی، بحثی را مطرح کرده‌ام درباره شیوه مدیریت اجتماعی در جمهوری اسلامی که حاصل آن چیزی نبوده است جز گسترش بی‌اخلاقی و فساد. خودم هم نمی‌دانم چرا این نوشته‌ها را همان زمان منتشر نکردم، شاید طولانی بودن، ناپخته بودن متن یا حتی ترس از واکنش تند مقامات. اما این که الان منتشر می‌کنم، به این امید است که نخبگان و روشنفکران در مورد خطاهای مدیریتی نظام تدبیر در این چهل سال، وارد گفت‌وگوی جدی شوند، شاید دولت جدید هم بخواهد رویه گذشته را متوقف کند. می‌گویند دفتر آقای رئیسی دارد با روشنفکران و منتقدان تماس می‌گیرد که نظراتشان را برای رئیس دولت سیزدهم بفرستند. به نظرم رسید من هم با انتشار این سه نوشته، مهم ترین خطای چهل ساله نظام تدبیر را به ایشان گوشزد کنم. شاید طرح عمومی آنها توجه‌ها را جلب کند و کمکی باشد برای تغییر نگاه و افق‌گشایی اجتماعی در دولت جدید. لطفاً قضاوتم نکنید، خودم می‌دانم که چقدر بیمارگونه امیدوارم!!
ادامه مطلب
عبدالرحمن ولایتی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: به زعم نگارنده برای علاج و درمان این گرفتاری باید یک بیداری ملی اعلام شود و فضای جریانی و جناحی از کشور رخت بر بندد چرا که این فضای جریانی و جناحی هنوز برای کشوری امثال ما بسیار زود است چرا که فهم منافع ملی معلق است. درک پرچم و سرزمین درمانده است و هر فرد سیاسی به تتاسب منافع جریانی و جناحی خود لگد و تکلی به پیکره منافع ملی وارد می کند. هیچ جریان و جناحی عهده دار مسئوولیت منافع ملی نیست و منافع ملی مثل یک بیمار بی صاحب رها شده است.
ادامه مطلب
به رغم خطر جنگ، بحران های عمیق سیاسی، اقتصاد نابسامان و مشکلات طاقت فرسای دیگر، در کل خاورمیانه احتمالا هیچ جامعه ای قابل مقایسه با جامعه پویا و در حال پیشرفت ایران نیست. زنان از جمله نیروهایی هستند که بیشترین تغییرات را به وجود می آورند.
ادامه مطلب
علی موسوی خلخالی می نویسد: آنچه امروز می بینیم و نوشته ها و سخنانی که علیه دیگر کشورها می خوانیم و می شنویم، می تواند یکی از دلایل آن، سرخوردگی اجتماعی از اوضاع داخلی خودمان باشد. مردم ایران دوست دارند در عین رفاه سربلند باشند. اگر نگاهی به گذشته بیندازیم، در دوران هایی که بحران های ما کمتر بود، و فشار اقتصادی و اجتماعی مردم به مراتب از وضعیت کنونی در یکی دو سال اخیر کمتر بود، مقایسه ها و رفتارهای خشن با دیگر قومیت ها از کشورهای دیگر نیز به مراتب کمتر بود. آرامش اجتماعی آرامش سراسری را موجب می شود و عصبانیت و خشم اجتماعی به مناطق دیگر نیز سرایت می کند.
ادامه مطلب
اعظم ملایی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: در واقع برخی رفتارهای اجتماعی مانند احتکار، کم فروشی، ایجاد جو روانی برای گران کردن کالاها و البته تبدیل کرونا به موضوعی برای طنز، شوخی و ابراز شادی که در زمان دیگر رویدادهای مهم مانند خروج آمریکا از برجام و بازگشت تحریم ها و یا حمله ایران به پایگاه عین الاسد هم انجام شده بود، بار دیگر رونق گرفت. هر چند چنین رفتارهایی قابل انتصاب به کل ملت ایران نیست و در مقابل برخوردهای سودجویانه شاهد رفتارهای فداکارانه و اخلاقی مردم و بازاریان در اهدای ماسک و لوازم ضد عفونی به سایر هموطنان نیز بوده‌ایم، اما تکرار برخی خلقیات ناصواب که تأثیر زیادی نیز بر جو روانی جامعه و وضعیت معیشتی مردم می گذارد، مسأله ای قابل تأمل است و نیاز به بررسی های دقیق و موشکافانه دارد.
ادامه مطلب
محمد فاضلی در یادداشتی می نویسد: عوارض این وضعیت برای جامعه ایران در همه ابعاد خطرناک است. آدم‌ها بی‌انگیزه می‌شوند، کار نمی‌کنند، بهره‌وری پایین می‌آید، سطح تنش‌های عصبی بالا رفته، زوجین درگیر می‌شوند، میل به مهاجرت افزایش می‌یابد، تعهد به وطن کم شده و انگیزه خیانت و جاسوسی بیشتر می‌شود، طرح و برنامه‌های سازمان‌ها از سر بی‌انگیزگی کارکنان در نطفه خفه می‌شوند و معدود صداهای امیدبخش چنان با سردی مواجه می‌شوند که دیگر کسی صدایش بیرون نمی‌آید. استرس، حتی ضعف سیستم ایمنی بدن را به همراه دارد و به بیماری جسمی نیز منتهی می‌شود.
ادامه مطلب
هدف از این بمباران سیاه چیست؟ هدف از آوارِ اخبار ناامید کننده و فیلم ها و سریال هایی که مغز مخاطب ایرانی را با بیماری و مرگ و بیهودگی و ناامیدی از آینده، هماهنگ و همنشین می کنند، چیست؟!
ادامه مطلب
واقعیت این است که حتی اگر محدودیت در انتشار هر مطلبی هم وجود نداشته باشد، حجم بالای خبرهای هر روزه این فضا را برای روزنامه‌نگاران فراهم نمی‌کند که بتوانند کاری برای تغییر تفکر و بالا بردن آگاهی رفتاری و اجتماعی مردم کشور خود انجام دهند.
ادامه مطلب