جنگ داخلی کابوس تل آویو

نویسنده: طاهر طاهری، پژوهشگر مسائل غرب آسیا

دیپلماسی ایرانی: 

مقدمه

برنامه‌های نژادپرستانه رژیم صهیونیستی برای یهودی‌سازی بیت‌المقدس و کوچاندن اجباری ساکنان مسلمان و عرب این شهر، موج جدیدی از تنش‌ها میان اعراب و صهیونیست‌ها را در فلسطین اشغالی به راه انداخته است. مداخله نیروهای امنیتی رژیم صهیونیستی و سرکوب ساکنان فلسطینی محله شیخ جراح و هتک حرمت مسجد الاقصی، علاوه بر واکنش حماس، خیزش اعراب ساکن سرزمین های اشغالی و در نتیجه درگیری مستقیم آنها با یهودیان در شهرهای مختلف را به دنبال داشت. برخوردهای و حملات خشن یهودیان و اعراب در درون سرزمین های اشغالی در روزهای اخیر به حدی زیاد است که همسایه‌های دیوار به دیوار عرب و یهود را از حضور یکدیگر به وحشت انداخته است. این موضوع که نشان‌دهنده گسترش بیش از پیش نژاد‌پرستی در فلسطین اشغالی است، رژیم صهیونیستی را در لبه پرتگاه جنگ داخلی قرار داده؛ موضوعی که بیش از حملات راکتی حماس، نگرانی سران صهیونیست را به دنبال داشته است. 

محله شیخ جراح

محله شیخ جراح یکی از محله‌های فلسطینی‌نشین در شمال بخش قدیمی قدس اشغالی است که به نام پزشک صلاح الدین ایوبی و به سبب دفن شدن وی (شیخ جراح) در این محله بدان نام، نامگذاری شده است. ساکنان این محله همگی فلسیطنی‌هایی هستند که پس از تاسیس رژیم صهیونیستی در سال 1948 از محل سکونت خود به اجبار کوچانده شده و در این محله سکنی داده شده‌اند. پس از تاسیس رژیم صهیونیستی ، 28 خانواده فلسطینی در سال 1956 پس از توافق با وزارت ساخت- ساز و توسعه اردن و آژانس پناهندگان سازمان ملل به این امید که این آخرین باری است که از خانه‌های خود به اجبار کوچانده می‌شوند در محله شیخ جراح مستقر شدند؛ اما این خانواده‌ها که تعداد آنها به مرور زمان به 38 خانواده افزایش پیدا کرده است، پس از حمایت دادگاه مرکزی رژیم (در بیت المقدس شرقی) از شهرک نشینان تندور و صدور حکم کوچ اجباری چند خانواده از محله شیخ جراح، دریافتند که آرزوی آن ها با حضور رژیم صهیونیستی سرابی بیش نیست.

طبق توافق صورت گرفته قرار بود، فلسطینی‌ها با پرداخت مقدار معینی شهریه، مشروط به اینکه سه سال پس از ساخت و ساز ها، مالکیت خانه‌ها به آنان واگذار شود، در محله شیخ جراح مستقر شوند. لازم به ذکر است که در آن زمان کرانه باختری تحت حکومت پادشاهی اردن قرار داشت اما پس از اشغال کرانه باختری از جمله بیت المقدس در سال 1967 توسط رژیم صهیونیستی، این رژیم از ثبت خانه‌ها به نام فلسطینی‌ها سرباز زد.

پس از آن در سال 1972 کمیته سفاردی و کمیته کنست رژیم صهیونیستی ادعای مالکیت بر زمینه های محله شیخ جراح را مطرح کردند. کمیته‌های فوق الذکر از دادگاه بیت المقدس درخواست کردند تا تعدادی از ساکنان محله را به اتهام زمین خواری اخراج کنند، هرچند دادگاه در سال 1976 ابتدا به نفع ساکنان فلسطینی محله شیخ جراح حکم داد، اما به مرور زمان و تحت فشار احزاب و گروه های تندور یهودی، بویژه از سال 2008 به این سو دادگاه همسو با سیاست‌های تبعیض نژادی دولت مرکزی در صدد اسکان یهودیان در این محله و اخراج ساکنان فلسطینی آن برآمده است. به گونه ای که تا کنون برای 12 خانواده فلسطینی از سوی مراجع قضایی رژیم صهیونیستی حکم تخلیه صادر شده است. اکنون مقاومت فلسطینی‌های ساکن شیخ جراح در مقابل کوچ اجباری و اعتراض آن‌ها به احکام جانبدارانه محاکم قضایی صهیونیستی، منجر به شعله ور شدن آتش زیر خاکستر تبعیض نژادی رژیم صهیونیستی علیه اعراب در سراسر سرزمین‌های اشغالی و نمایان شدن کابوس جنگ داخلی برای رژیم شده است.

کابوس تل‌آویو؛ جنگ داخلی در سرزمین‌های اشغالی

اقدامات نژاد پرستانه رژیم صهیونیستی علیه ساکنان شیخ جراح، علاوه بر واکنش جبهه مقاومت در نوار غزه، واکنش اعراب ساکن سرزمین های اشغالی 1948 را نیز به دنبال داشت و آتش زیر خاکستر چند دهه تبعیض علیه مسلمانان در بیت المقدس را شعله ور کرد. حجم گسترده درگیری‌ها و سطح بالای خشونت‌ها، ناآرامی‌های داخلی را به سمت هرج و مرج سوق داد و سرزمین‌های اشغالی را در لبه تاریک پرتگاه جنگ داخلی قرار داده است. مسئله ای که نگرانی عمیق سران صهیونیست را به دنبال داشته است؛ به شکلی که «ریوون ریولین» رئیس جمهور رژیم صهیونیستی بر حل این مشکل پیش از تبدیل آن به جنگ داخلی و تهدیدی موجودیتی  برای رژیم تاکید کرده است. وی به‌صراحت اعلام کرده، جنگ داخلی بیش از همه خطراتی که رژیم از خارج از مرزهایش با آنها روبه رو است، برای آنان تهدید موجودیتی به شمار می‌رود. بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر رژیم نیز با بیان این نکته که رژیم صهیونیستی در حال حاضر در دو جبهه در حال جنگیدن است، خطر درگیری داخلی میان یهودیان و اعراب را تهدیدی بزرگتر از درگیری نظامی با غزه توصیف کرده است.

اما چرا درگیری‌های داخلی از منظر سران صهیونیست تهدیدی موجودیتی برای آنان به شمار می‌آید؟

آگاهی سران صهیونیست از وجود شکاف‌های عمیق اجتماعی میان یهودیان و اعراب ساکن سرزمین‌های اشغالی، وجود تبعیض ساختاری و سازمان یافته علیه اعراب در آنجا از یک سو و پیچیدگی برخورد با یک جنگ داخلی نسبت به جنگ خارجی از سوی دیگر همگی عواملی هستند که سران صهیونیست را نسبت به آینده درگیری‌ها در سرزمین‌های اشغالی هراسان کرده است.کاملاً واضح است که حتی پس از 73 سال تلاش برای ادغام فلسطینی‌ها در جامعه اسرائیل، تضعیف هویت آنها و نامیدنشان تحت عنوان عرب اسرائیلی با شکست مواجه شده است. فلسطینی های ساکن سرزمین‌های اشغالی خود را بازماندگانِ جمعیتی می‌دانند که پیش از تاسیس رژیم صهیونیستی وجود داشته‌اند؛ به همین دلیل با هم نژادی‌ها خود در نوار غزه و کرانه باختری هویت مشترکی دارند که از آنها سلب شده است. نمایش این آگاهی هویتی مشترک عاملی است که بیش از جنگ خارجی سبب هراس صهیونیست ها شده؛ به شکلی که یورام کوهن، رئیس سابق شاباک پس از اعلام آتش بس، حماس را به علت احیاء هویت عربی ساکنان فلسطین اشغالی پیروز جنگ اعلام کرد و تاکید داشت همین موضوع نابود کننده رژیم است.

بر این اساس درگیری‌ها داخلی بازتاب یک بحران هویتی عمیق و ریشه دار است که بر خلاف جنگ خارجی، نظامیان و دیپلمات ها قادر به حل آن نیستند. لذا سران صهیونیستی به خوبی آگاه هستند، در صورت وقوع جنگ داخلی، شکست رژیم در آن قطعی است؛ به همین دلیل بنی‌گانتز، وزیر دفاع رژیم صهیونیستی هشدار داد که اسرائیل نباید در وضعیتی قرار گیرد که در نبرد نوار غزه پیروز شده باشد اما در داخل با شکست روبه رو شود.

نتیجه گیری

اقدامات رژیم صهیونیستی در راستای یهودی‌سازی بیت‌المقدس و آواره کردن ساکنان عرب که در چند سال اخیر تشدید شده است، در نهایت موجب زبانه کشیدن آتش شکاف‌های عمیق اجتماعی میان یهودیان و اعراب در سرزمین‌های اشغالی شد. هرچند درگیری یهودیان و اعراب در سرزمین‌های اشغالی پس از تاسیس رژیم صهیونیستی در سال 1948 موضوعی جدید نیست، اما هم‌زمانی خیزش جدید اعراب با نبرد نظامی حماس علیه رژیم صهیونیستی و حمایت آنان از حملات موشکی حماس در دفاع از بیت المقدس در کنار همبستگی ملی آنان، واقعیتی را عیان کرد که سران صهیونیست  علی رغم آگاهی نسبت به آن، سال ها تلاش کرده بودند تا آن را نادیده بگیرند؛ و آن اینکه چیزی به اسم عرب اسرائیلی وجود ندارد و تصورات آرمانی رژیم صهیونیستی مبنی بر همزیستی مسالمت آمیز اعراب و یهودیان زیر چتر حاکمیتی رژیم صهیونیستی رویایی دست نیافتنی است. لذا آگاهی از همین موضوع سبب شده است تا صهیونیست‌ها خیزش‌های مردمی در سرزمین‌های اشغالی را خطرناک‌تر از راکت‌های حماس توصیف کنند و آن‌ را تهدید موجودیتی برای خود قلمداد کند. تهدیدی از نوع یک زخمه کهنه که همیشه قابلیت سر باز کردن دارد، اما قدرت نظامی راه حل آن نیست.