از ما فقط تو مانده‌ای

روزبه آرش: چشمانش کبود و همچنان بسته است. پنج خواهر و برادر سه تا10 ساله اش در جریان آخرین حمله هوایی به یمن کُشته شدند. بوتهینا محمد منصور اما هنوز از هیچ چیزی خبر ندارد. روی تخت بیمارستانی خوابیده و پزشکان معتقدند با وجود ضربات سختی که به سر و استخوان جمجمه او وارد شده، به احتمال زیاد بوتهینا زنده می ماند. کارلوس مورازانی، معاون کمیته بین المللی صلیب سرخ در یمن در حاشیه دیدار از مخروبه های صنعا، پاییتخت یمن به الجزیره می گوید: «در پی حمله به محله ای مسکونی در صنعا بسیار شوکه و غمگین شدم.»
آمار کشته شدگان جنگ یمن حالا از مرز 10 هزار نفر عبور می کند. میلیون ها نفر ناچار به ترک خانه های خود شده اند و طبق اعلام سازمان بهداشت جهانی از زمان شیوع بیماری وبا در اواخر ماه آپریل گذشته تا به حال آمار تلفات این بیماری در مناطق مختلف این کشور به 2018 تن رسیده است. آژانس های ارسال کمک های انسان دوستانه خواستار حل وفصل سریع این درگیری شده اند و هشدار داده اند که کشور فقیر یمن درحال حاضر قربانی بزرگ ترین فاجعه انسانی تاریخ است. مورازانی قتل و کشتار غیرنظامیان به چنین روشی را اقدامی ننگین و مغایر با ساده ترین اصول قانون جنگ های مسلحانه می داند و می گوید: «بر اساس مشاهدات ما، هیچ اهداف نظامی در این منطقه وجود ندارد.» او همچنین بعد از این حمله مرگبار بیانیه ای با این محتوا صادر و اعلام کرد: «بمباران مذکور پس از هشدار های این نهاد بین المللی در اوایل ماه جاری درباره تشدید حملات هوایی علیه غیرنظامیان در یمن صورت گرفت.» آن طور که رویترز می نویسد، بمباران های مکرر علیه شهرهای مختلف یمن در دو سال و نیم گذشته موجب شهادت و زخمی شدن هزاران تن از مردم بیگناه یمن و تخریب منازل و تأسیسات عمومی شهرها و روستاهای مختلف آن کشور شده است و حالا مسئولان سازمان ملل به دنبال پیداکردن راه نجاتی برای مردم ستم دیده این کشور هستند. 
بوتهینا اما از هیچ کدام این حرف و حدیث ها خبر ندارد. بلافاصله بعد از اینکه جسم بی جانش را از زیر آوار بیرون کشیدند، در بیمارستان بستری شده و مسئولان بیمارستان در تلاش برای برقراری ارتباط با مونیر عموی او بودند که خبر رسید مونیر هم در جریان این حمله هوایی جانش را از دست داده است. 
یکی دیگر از عموهای بوتهینا به نام صالح محمد سعد به رویترز می گوید: «حوالی ساعت دو نصف شب بود که پدر بوتهینا با خانه ما تماس گرفت. مونیر سراسیمه به خانه آنها رفت تا کمک شان کند از خانه خارج شوند و به خانه ما بیایند. از عصر همان روز صدای انفجارهای مهیب در حواشی محل زندگی بوتهینا و خانواده اش در صنعا به گوش می رسید. مونیر نتوانست بماند. وقتی طی تماس تلفنی با پدر بوتهینا متوجه شد انفجارها شدیدتر شده، رفت برای کمک!» او هرگز برنگشت. 
وقتی صالح به محل انفجار رسید، دیوارهای خانه با خاک یکسان شده بودند. صدای ناله های ناهماهنگی از زیر آوارها شنیده می شد و همه تلاش می کردند بازماندگان را نجات دهند. صالح جان می کَند. می گوید: «می توانستم فریاد یکی از همسایه ها را از زیر آوار بشنوم اما پیدایش نمی کردم. جنازه برادرم، پدر بوتهینا و همسرش را زیر آوار دیدم اما نمی توانستم آنها را بیرون بکشم. آنها رفتند، برای همیشه!»
سرش را به دیوار تکیه می دهد، چشمانش را می بندد و می گوید: «آوار را یکی یکی برمی داشتیم و دنیا ذره ذره روی سرمان خراب می شد. ابتدا جنازه عمار را پیدا کردیم. برادر سه ساله بوتهینا و سپس چهار خواهر دیگرش. همه آنها مُرده بودند. چشمان همه آنها به من زُل زده بود. نگاه شان کردم. برای یک لحظه همه چیز در سرم خاموش شد. با صدای فریادهایم به خودم آمدم. دلم از شدت درد ریش شده بود. باید خودم را جمع و جور می کردم و سراغ بوتهینا می رفتم. همسایه ها گفته بودند او را همان لحظه به بیمارستان رسانده اند...».
صالح می گوید که نجات بوتهینا حالا تنها امید باقیمانده او در زندگی است زیرا او دیگر هیچ خانواده ای ندارد و عزادار یک فامیل است. اشک هایش سرازیر می شود. میان بغض و گریه کلمات را جفت و جور می کند و می گوید: «همیشه وقتی به خانه شان می رفتم، یکی از خواهرهای بوتهینا به نام رحاد بغلم می پرید و سر و صورتم را می بوسید. خنده ام می گرفت و به او می گفتم بس است دیگر و او همیشه جواب می داد نه بس نیست و بوسیدنش را تکرار می کرد... کاش لال می شدم و جلویش را نمی گرفتم.»