6هزار سال زمستان بشری

روزبه آرش: تلاش انسانی برای رسیدن به آرامش و امنیت در برابر همنوعش، تاریخچه ای دردناک است. سلاح که روزگاری معنای مقابله با طبیعت را داشت چه زمانی جای خود را میان دو انسان باز کرد؟ در جنوب آفریقا نقاشی های دیواری متعلق به 6 هزار سال قبل از میلاد را کشف کرده اند که در آنها دو نقش انسان با چوب های بلند و سنگین نظیر گرز به چشم می خورد. بشر اولیه از مصالح گوناگون برای ساختن گرز استفاده کرد، مثلا استخوان های بلند و سنگین جانوران، چوب های دراز و ضخیمی که از درخت، بوته یا نباتات دیگر می کندند اما این نقاشی دیواری خاص، از تولد یک دوران جدید می گوید: جنگ در برابر همنوع، قبیله ای در برابر قبیله دیگر، انسانی در برابر انسان دیگر؛ نخستین بار که انسان در قامت سرباز یک جنگ درآمد؛ پیاده نظام انسانی در دفاع از قبیله. این نشانه ها هنوز هم زنده هستند: امروزه در مجلس نمایندگان ایالات متحده از یک چماق کوچک زره شکن از جنس عاج و طلا به صورت تشریفاتی استفاده می شود. در بریتانیا هم عصای سلطنتی ای که ملکه در مراسم خاص در دست می گیرد، درواقع نوعی گرز زره شکن به شمار می رود. این پیاده نظام انسانی این روزها از همیشه مجهزتر است. 
سلاح های نامتعارف، مرگ خاموش تمدن بشر است. جلوه ای اندوهبار از خشونت بشر برای سرکوبی خویش؛ تصاویری دردناک که به ما نشان می دهد انسان قرن بیست ویکم فرق چندانی با انسان های اولیه و غارنشین نکرده است . بارها بشر سعی کرده است خود را در محدودیت قراردادها، پیمان ها، امضاها و توافق ها قرار دهد؛ از آن جمله قرارداد سال ۱۹۲۵ ژنو که بر اساس آن 120 کشور هرگونه استفاده از سلاح های شیمیایی - و نه ساختنش را- ممنوع کردند. آنگاه دانشمندان بشردوست ، سرگرمی دیگری برای خود یافتند و در اواخر دهه 60، به ساختن سلاح های بیولوژیک برای بهره برداری های آینده پرداختند. در سال ۱۹۷۲ قرارداد همه جانبه ای برای جلوگیری از استفاده از سلاح های بیولوژیک امضا کردند ولی هیچ یک از این قول و قرارها، هنگامی که موجود یا موجوداتی به بهانه باورهای ایدئولوژیک ، ناسیونالیستی یا سلطه جویی به لجبازی های کودکانه با یکدیگر می پردازند، محترم شمرده نمی شود. 
آتش یونانی و اسیدپاشی های دوران اسپارت ها در سال های 404 تا 431 قبل از میلاد مسیح، سلاح شیمیایی آمریکایی ها علیه سرخپوستان که صاحبان اصلی سرزمین آمریکا بودند در سال 1763 میلادی، جنگ جهانی اول در سال 1915 میلادی و استفاده نیروهای آلمانی و سپس دیگر کشورها از سلاح شیمیایی، استفاده انگلیسی ها در سال 1951 میلادی پس از جنگ جهانی دوم از ماده فیتوتوکسین در مالایا علیه استقلال طلبان این سرزمین، جنگ آمریکا در ویتنام، کامبوج و لائوس با به کارگیری مواد شیمیایی و میکروبی، اشغال افغانستان توسط ارتش شوروی سابق، استفاده رژیم نژادپرست آفریقای جنوبی در هشتم مارس 1982 میلادی از یک نوع ماده سمی علیه نیروهای سواپو در نامیبیا، استفاده مکرر رژیم بعث عراق از سلاح شیمیایی در طول جنگ تحمیلی به ویژه در حلبچه و مرودشت و آخرین مورد به کارگیری سلاح شیمیایی در ادلب سوریه در روز سه شنبه که بیش از صد کشته و 400 زخمی به ویژه در میان کودکان به جا گذاشته، گواه تاریخی تلخ و گسترده از این سلاح هاست که قوانین بین المللی هیچ توانی در برابر آنها ندارند. حالا که بشر یارای مقابله با این سلاح ها را ندارد، حالا که جنون بشر انتهایی ندارد، برخی جمع شده اند تا حداقل استفاده تعدادی از این سلاح ها را که بسیار وحشتناک هستند، ممنوع کنند. گروه «نه به سلاح های مخرب»، مجموعه ای کاملا غیردولتی از افراد عادی و فعالان اجتماعی هستند که عدم استفاده از پنج سلاح خاص را هدف گرفته اند. فعالیت مجازی آنها در توئیتر با هشتگ هایی است که به منظور آگاهی بخشی انجام می شود. آنها هیچ دولت، گروه یا اشخاص خاصی را هدف نگرفته اند بلکه از مردم جهان یک امضای ساده پای یک نامه می خواهند که ممنوعیت تولید و استفاده از سلاح هسته ای، وی ایکس، سارین، سلاح بیولوژیک و سلاح الکترومغناتیس پالس را اعلام می کند. 
صحنه های تلخ سوریه در کنار تاریخچه ای که این گروه فراهم کرده، باعث شده در یکی، دو روز اخیر بیشتر از 50 هزار امضا از سرتاسر جهان جمع آوری شود. خان شیخوم پاکستانی در توئیترش عکسی از سوریه را منتشر کرده و می نویسد: «تنها به این نگاه کنید، نامی از انسانیت باقی نمی ماند.» احمد از ترکیه عکسی از بمباران ژاپن گذاشته و آن را با سریال محبوب «بازی تاج و تخت» مقایسه می کند و می نویسد: «زمستان در راه است، زمستان انسانی.» در گوشه وکنار جهان مردم عادی دردهای مشترکشان را فریاد می زنند، درحالی که سیاستمدارها یقه همدیگر را گرفته اند.