انتخاب راه حل میانه، بهترین گزینه است

دیپلماسی ایرانی: هر مشکلی قابل حل است اگر توافق کنیم که در کدام جبهه قرار است، بایستیم، باید درک کنیم چه می خواهیم و نیروی شر از ما چه می خواهد؟

1- در کدام جبهه قرار است بایستیم: قبل از هر چیز و بدون این که برگه های بازی را به هم بزنیم، همه شهروندانی که به زندگی مسالمت آمیز و حیات ملی و صلح و زندگی آشتی جویانه اعتقاد دارند، با ذکر این تبصره که هیچ شهروندی را قانون اساسی قبل از ارتکاب جرم به عنوان دشمن ملت مجازات نمی کند، و همه کسانی که در جبهه مبارزه با داعش ایستاده اند، همه قدرت های رسمی یا سیاسی یا مدنی یا فعالانی که مطابق با قانون اساسی فعالیت می کنند، حتی کسانی که به خیابان ها می آیند و تظاهرات می کنند یا دست به تحصن می زنند و اعتصاب می کنند و اقدام به خشونت نمی کنند و دست به اسلحه نمی برند، چه کسانی که در انتخابات شرکت کردند و کرسی های مجلس را به دست آوردند و چه کسانی که باختند، چه کسانی که در دولت های سال های اخیر شرکت کردند، چه کسانی که در چارچوب کابینه جدید دولت به مجلس معرفی شدند، چه کسانی که این فهرست را رد کردند چه کسانی که آن را پذیرفتند، همه در جبهه واحدی ایستاده اند.

2- چه می خواهیم: نظام قانونی، بر قانون اساسی هیچ فرد یا حزب یا طایفه ای تسلط ندارد، قانون اساسی تضمین کننده حقوق عام و خاص است، ذاتا به حقوق ملت با تمامی تنوعاتشان احترام می گذارد، تمامی بلندپروازی ها و مطالبات و نیازها را پاسخ می دهد و تضمین کننده استقلال کشور و وحدت آن است.

3- جبهه ملت و جبهه دشمن: هر کس که توافق کند چه می خواهیم و تمایل به جبهه نخست داشته باشد، چه اسلام گرا چه ملی گرا چه کمونیست چه بعثی سابق که مورد حمایت قانون اساسی است، چه شیعه چه سنی چه مسیحی چه عربی چه کُرد چه ترکمن چه فیلی چه شبّک چه ایزدی چه صابئی، چه شهروندی که تمایلاتی به جریانی خاص دارد چه شهروندی که تمایلی به هیچ کس ندارد، همه آنها در جبهه ملت هستند. در مقابل هر کس که به دنبال سلاح است، می خواهد به زور رای خود را تحمیل کند یا به دیگران بقبولاند، یا به هر شکلی به دنبال بازگشت خشونت و دیکتاتوری است، یا می خواهد بر حقوق خاصه و عامه ملت استیلا یابد، او دشمن ملت است، حال چه اسمش داعش باشد، چه نامش "طرفدار بازگشت حکومت سابق" باشد، یا دشمن داخلی یا خارجی، هر آن کس که مصلحتش بر گسترش خصومت ورزی و نفرت پراکنی و تجزیه و خشونت طلبی باشد، او در جبهه دشمن قرار می گیرد، فرقی هم نمی کند چه شعاری سر دهد، اسلامی، ملی، قومی یا هر چیز دیگر.

اگر بر این توافق کردیم، خواهیم دید که ملت با تمامی رنگ ها و عناوین و جریان هایش عرصه ای سرشار از دوستی ها و متحدین و مخلصین است، خواهیم دید که چگونه مشکلات حل خواهند شد و چگونه به راه حل ها می رسیم، هر چند که آن مشکل یا بحران سخت و پیچیده باشد. اما اگر بخواهیم برگه های بازی را به هم بریزیم و هر کس از ما بخواهد هر آن چه فقط خود می پسندد را عملی کند و هر گونه دوست دارد حرف بزند یا رفتار کند، و فکر کند که فکر و نظرش بر همه چیز مقدم تر است در آن صورت مشکلات و بحران ها سخت تر و پیچیده تر خواهند شد، و خیلی ساده بگویم، به این ترتیب به جبهه دشمن کمک کرده ایم، چه بخواهیم چه نخواهیم، چه آن را الآن درک کنیم چه نکنیم.  

آن چه ملت ها و کشورها را با خطر مواجه می کند، دشمنی ها و سختی ها و بحران هایی نیست که بدون آنها زندگی ممکن نیست، بلکه فضاها و اتفاقاتی است که در پی آنها خلاء به وجود می آید، شورش و ناآرامی و خط بندی هایی است که تلاش می شود در جامعه به وجود بیاید. راه حل چیست؟

راه حل راه میانه است. راه حلی که بتواند اتحاد ایجاد کند و همه به آن عمل کنند. اگر راه حل ها تند و افراطی باشند، قرائت های مختلف به وجود می آید و برگه ها به هم می ریزند و آن گاه همه به جان هم می افتند و در آخر بازنده و برنده همگی پشیمان خواهند شد. و تاریخ، هر تاریخی ثابت کرده که برنده و بازنده کسی است که بتواند این واقعیت را تشخیص دهد.
 

انتشار اولیه: شنبه 28 فروردین 1395 / انتشار مجدد: شنبه 4 اردیبهشت 1395