اعراب از جنگ با تل آویو واهمه دارند

دیپلماسی ایرانی : از لحظه ای  که موشک ها و راکت ها در غزه و اسرائیل به زمین خوردند خبرهای تلویزیون تحت تاثیر این خشونت تراژیک قرار گرفتند.پیام تمام هشدارها یک چیز بود: از انجاییکه که ما در خاورمیانه ای جدید و بسیار خطرناک تر هستیم، این جنگ احتمالا گسترش خواهد یافت .
فرید زکریا ستون نویس واشنگتن پست که سابقه کار در سی ان ان و نیوزویک را در پرونده خود دارد در تازه ترین نوشتار خود وزنه قدرت نمایی رژیم صهیونیستی در این جنگ را بالاتر از حماس قرار داده و ادعا می کند که جنگ غزه این بار قدرت این رژیم را در منطقه ای با معادلات جدید به رخ کشید. وی در ادامه می نویسد:

اسلامگرایان در راس قدرت هستند، دولت های دموکرات به حرف مردم خود گوش می دهند. در حقیقت همانطور که آتش بس نسبتا سریع نشان داد، احتمال یک درگیری منطقه ای وسیع تر خیلی پایین است. درست است که در خاورمیانه ای تازه قرار گرفته ایم اما در این خاورمیانه اسرائیل تبدیل به ابرقدرت منطقه ای شده است!
تحقیقی که درباره "موازنه نظامی اعراب واسرائیل"  در سال 2010 انجام شد نشان داد که چگونه ظرف یک دهه گذشته اسرائیل در تمام ابعاد جنگ اوری از همسایگانش پیشی گرفته است.محققان دلیل ان را "ترکیب هزینه های ملی، بودجه عظیم خارجی، ظرفیت صنعت ملی و برنامه ریزی موثر استراتژی و نیروها" عنوان کردند.
هزینه های نظامی اسرائیل در سال 2009 تقریبا 10 میلیارد دلار بود که سه برابر هزینه های نظامی مصر و بیشتر از مجموع هزینه های نظامی تمام همسایگانش یعنی مصر، سوریه، اردن و لبنان بوده است. (باید به این حقیقت توجه شود که اسرائیل 3 میلیارد دلار کمک هزینه نظامی را از واشنگتن دریافت کرده است.)
این نویسنده امریکایی در ادامه ادعا می کند که پول، برتری های واقعی اسرائیل را توصیف نمی کند بلکه برتری آن در کیفیت و موثر بودن ارتش آن در هر دو زمینه تسلیحات و نیروهای آن است.

با وجود اینکه اعراب از نظر جمعیت بیشتر از اسرائیلی ها هستند ، ارتش اسرائیل به علاوه ذخیره های با کیفیت آن کاملا بر آنها برتری دارند. تسلیحات آن به مراتب در سطح بالاتری قرار داد و اغلب یک نسل جلو تر از سلاح هایی هستند که توسط دشمنان اسرائیل مورد استفاده قرار می گیرد. برتری تکنولوژی اسرائیل در میدان جنگ مدرن پیامدهای عمیقی  را در پی خواهد داشت.
قوی ترین ارتش عربی که علیه اسرائیل است و در اغلب مطالعات علمی با ارتش اسرائیل مقایسه می شود، ارتش سویه است. البته ارتش سوریه اکنون به دلیل اوضاع داخلی این کشور حال و روز خوبی ندارد.

بعد از آن تهدید گروه هایی مانند حماس و حزب الله است. این بررسی نگاهی به آنها انداخته و ذخیره عظیم موشکی حزب الله را مورد تحلیل قرار داده است. نویسندگان این گزارش نتیجه گیری کرده اند که این موشک های تهدیدی علیه اسرائیل به حساب نمی آیند زیرا از نوع غیر هدایت شونده و در نتیجه بی تاثیرند. راکت های حماس حتی بیش از آن ابتدایی و ناموثر هستند. سیستم دفاعی "گنبد آهنین"، پاسخ اسرائیل به این موشک ها، بهتر از آن چیزی که انتظار می رفته عمل کرده است.
این بررسی همچنین اشاره دارد که به دلیل وجود تهدیدات بزرگتر اسرائیل تنها  کشور منطقه است که موشک های بالستیک پیشرفته و زرادخانه هسته ای پیچیده ای دارد- حدود 100 تا 500 سلاح تخمین زده می شود که بسیاری از آن ها زیر دریایی هستند.

به همین دلیل است که مصر  با وجود اینکه توسط دولتی اسلامگرا رهبری می شود خطر جنگ با اسرائیل را به جان نمی خرد. این موضوع درباره سایر کشورهای عربی نیز صدق می کند. آنها سخنرانی های آتشینی انجام می دهند و کمک های بشردوستانه ارانه می دهند اما شانه به شانه فلسطینی ها در غزه نخواهند جنگید و کاری نخواهند کرد که محرک جنگ وسیع تری شود.ترکیه،  دیگر بازیگر قدرتمد منطقه دولتی دارد که روابط خود با اسرائیل را کاهش داده است و به خاطر رفتار اسرائیل با فلسطینیان چندین بار با آنها درگیر شده است. اما اینها همه درگیری های لفظی هستند و بعید است از این میزان فراتر رود.

در حقیقت ترکیه در موقعیتی است که تلاش هایش برای تبدیل شدن به قدرتی منطقه ای نتیجه معکوس داده است. قمار ترکیه برای بیرون راندن حکومت سوریه هنوز اتفاق نیافتاده است.روابط آن با عراق بر  سر پناه دادن به طارق الهاشمی معاون سنی رئیس جمهور این کشور که تحت پیگرد دولت شیعه عراق است رو به وخامت گذاشته است. از انجایی که ترکیه روابط سردی با اسرائیل دارد تنها می تواند از دور نظاره گر این باشد که چگونه مصر تبدیلی به پلی میان حماس و اسرائیل شده است. البته ایالات متحده، متحد نزدیک اسرائیل، تنها میانجی خارجی واقعی در منطقه است.

این ها واقعیات خاورمیانه امروز هستند. رشد اقتصادی چشمگیر اسرائیل، برتری تکنولوژیک آن، آمادگی نظامی آن و روابط مستحکمش با ایالات متحده آن را به کشوری جدا از دشمنان عربش تبدیل کرده است. صلح میان اسرائیل و فلسطینیان تنها زمانی شکل می گیرد که اسرائیل تصمیم به صلح بگیرد. سیاستمداران اسرائیلی، از آریل شارون گرفته تا ایهود المرت و ایهود باراک خطر این صلح را پذیرفته اند زیرا درباره آینده اسرائیل نگران هستند.