مجتبی لشکربلوکی در یادداشتی می نویسد: یکی از معدود منافذ باز برای توسعه پیش روی ایران، نیلوفران آبی دومینوساز است. نیلوفر آبی گلی است خود رو که در مرداب رشد می کند. سپس نه تنها خودش رشد می کند که زیست بومی که در آن هست را هم تمیز و دگرگون می کند. حتی اگر بمیرد دوباره بعد از مدت ها سربرمی آورد. نیلوفرآبی، دومینوی توسعه را استارت می زند.
ادامه مطلب
خسرو کارخیران در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: به نظر می رسد امروز آلمان یکپارچه و متحد با پشت سر گذاردن دغدغه های امنیتی دوران جنگ سرد و بدست آورن استقلال سیاسی و اقتصادی همان راه چین را در ارتباط با بحران های منطقه ای و بین المللی در پیش گرفته است. شرکت نکردن در حمله نظامی به عراق و لیبی، تکروی در گسترش مناسبات سیاسی و اقتصادی با روسیه و عملیاتی ساختن پروژه انتقال گاز موسوم به نورد استریم۲ بر خلاف مخالفت های برخی از کشورهای اتحادیه اروپا مانند لهستان و کشورهای حوزه دریای بالتیک، نمونه هایی از نگاه سیاست خارجی آلمان به اهداف ملی خود است.
ادامه مطلب
صلاح الدین خدیو در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: به نظر می رسد سیاست خارجی امروز ایران با معمایی شبیه چین در اوایل دهه هفتاد روبه‌روست. تقابل تمام عیار با آمریکا، در عصر پساایدئولوژی و جهانی شدن اقتصاد، نه تنها هزینه های گزافی بر کشور تحمیل کرده، بلکه عملا باعث عدول از سیاست عدم تعهد و نه شرقی نه غربی دهه اول انقلاب شده است.
ادامه مطلب
محمود سریع القلم در یادداشتی می نویسد: اگر حاکمیت چین، اندیشه‌های خود را تغییر نمی‌داد، منطقِ قدرت در نظامِ بین‌الملل را نمی‌پذیرفت و در داخل خود به انسجام نمی‌رسید، چین به قطبِ دوم اقتصاد و سیاست جهانی تبدیل نمی‌شد. در امتداد درک واقع‌بینی، «مسئولیت حکمرانی» است که از قدیم در راهروهای قدرت و بوروکراسی متمرکز چینی‌ها رایج بوده است. مسئولیت در مکتب کنفوسیوس جایگاه ویژه‌ای دارد. دنگ شائوپینگ در داد و ستدهای سیاسی درون حزبی نیز بارها یادآور شده بود که حکمرانی بر یک میلیارد نفر فقیر هیچ افتخاری ندارد. آنچه زمینه را در حاکمیت چین به سوی اجماع سازی سوق داد، «درک مشترک از شرایط و واقعیت‌های درون و برون» بود زیرا که حکمرانی تنها یک تعریف معقول دارد: نهایت بهره‌برداری از آنچه امکان و واقعیت دارد.
ادامه مطلب