محسن رنانی در معرفی کتاب «توسعه (گزارش صفر ۱۴۰۰)» می نویسد: این نخستین کتاب از یکصد کتابی است که امیدوارم تا پایان این قرن (هر سال یک «کتاب توسعه») توسط پویش فکری توسعه منتشر شود. این، کتاب نیست، بلکه یک خط‌کش است، «خط‌کش توسعه.»
ادامه مطلب
محسن رنانی در معرفی کتاب خود با عنوان «بازار یا نابازار؟» می نویسد: گمانم بر این است که هنوز هم به زبان فارسی کتابی که تا این حد ریز و دقیق مفهوم و زوایای بازار را کاویده باشد و تمایز بازار به عنوان نظام را از بازار به عنوان نهاد و بازار به عنوان ابزار روشن کرده باشد و شرایط تحقق یک نظام اقتصادی بازاری و موانع تحقق آن در اقتصاد ایران را وارسی کرده باشد، نداریم. مطالعه این کتاب برای دانشجوی اقتصاد ضروری و برای دانشجویان سایر علوم اجتماعی بسیار روشنگر خواهد بود.
ادامه مطلب
مسعود نوری در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: ایران در تمام حوزه های فناوری هسته ای ورود پیدا کرده که یکی از این حوزه ها هم حوزه های نیروگاهی و یا رآکتورهای تحقیقاتی مانند اراک است. ایران در حوزه شیمیایی تجربه کارخانه آب سنگین را دارد که اوج پیشرفت در علم شیمی است. ترکیب سه علم شیمی، فیزیک و مکانیک به ساخت رآکتور آب سنگین منتهی می شود که ایران هم به همه ابعاد این فن آوری دست یافته است. دانش و تجربه ساخت این رآکتور می تواند زمینه ورود به ساخت نیروگاه های متوسط فراهم کند. نادیده گرفتن این پیشرفت ها – که مرهون تلاش های بی وقفه دانشمندان جوان این کشور است – حقیقتا ظلمی مضاعف و نابخشودنی است.
ادامه مطلب
محسن رنانی در یادداشتی می نویسد: ما افتادیم در مسیر رقابت صوری با جهان و دانشگاه‌های‌مان را به جای بستری برای شکل‌گیری «علم زنده»، به کارخانه تولید علم مرده (مقاله) تبدیل کردیم؛ چون می‌خواستیم فخر بفروشیم که ما در تولید علم جزء کشورهای رده بالای جهان هستیم. یعنی همان کلکی که در انرژی اتمی به خودمان زدیم و نقشه‌های جعلی و تجهیزات آلوده را از جاسوسان اتمی غربی خریدیم و بعد خودمان را گرفتار پیامدهای آن کردیم و هنوز هم درگیریم، در حوزه علم هم همان کلک‌ها را به خودمان زدیم.
ادامه مطلب
محسن رنانی می نویسد: این قصه‌ها را مهر ماه پارسال نوشتم. در همان دوره‌ای که زنان ایرانی به جنبش «#من-هم» پیوستند و دست به افشای تجربه‌های خود از آزار جنسی زدند. در واقع دو قصه اول مقدمه بخش سوم است که در آن به بهانه افشاگری آزارهای جنسی، بحثی را مطرح کرده‌ام درباره شیوه مدیریت اجتماعی در جمهوری اسلامی که حاصل آن چیزی نبوده است جز گسترش بی‌اخلاقی و فساد. خودم هم نمی‌دانم چرا این نوشته‌ها را همان زمان منتشر نکردم، شاید طولانی بودن، ناپخته بودن متن یا حتی ترس از واکنش تند مقامات. اما این که الان منتشر می‌کنم، به این امید است که نخبگان و روشنفکران در مورد خطاهای مدیریتی نظام تدبیر در این چهل سال، وارد گفت‌وگوی جدی شوند، شاید دولت جدید هم بخواهد رویه گذشته را متوقف کند. می‌گویند دفتر آقای رئیسی دارد با روشنفکران و منتقدان تماس می‌گیرد که نظراتشان را برای رئیس دولت سیزدهم بفرستند. به نظرم رسید من هم با انتشار این سه نوشته، مهم ترین خطای چهل ساله نظام تدبیر را به ایشان گوشزد کنم. شاید طرح عمومی آنها توجه‌ها را جلب کند و کمکی باشد برای تغییر نگاه و افق‌گشایی اجتماعی در دولت جدید. لطفاً قضاوتم نکنید، خودم می‌دانم که چقدر بیمارگونه امیدوارم!!
ادامه مطلب
محسن رنانی در یادداشتی می نویسد: ما اکنون بیش از هر زمان دیگر در کل تاریخ بعداز انقلاب، نیازمند عقلانیت در تصمیم و طمأنینه در اقدام هستیم. سیاست‌مداران و نظامیان مراقب باشند که با گفتارشان در این واقعه اخیر حس نسبت ایرانیان را به انحراف نبرند و شرایط را پیچیده نکنند، قول‌های نابه‌جا ندهند و تهدیدهای توخالی نکنند.
ادامه مطلب
غلامرضا مصدق در یادداشتی می نویسد: علیرغم مصائبی که در یکصد سال گذشته درآمد باد آورده نفتی برای توسعه متوازن و پایدار ایران پدید آورده، برای جبران عقب ماندگی های ناشی از بی ثباتی های سال‌های اول انقلاب، جنگ و تحریم‌های طولانی و عبور از چالش های پیش رو از جمله کاهش شکاف بین انتظارات بالای مردم و واقعیات موجود، ایران حداقل به سه دهه قیمت بالا (متعادل) نفت بیش از یکصد سال گذشته شدیداً نیازمند است.
ادامه مطلب
محسن رنانی در مقاله ای می نویسد: این روزها خدا خدا می‌کنم که بورس فرو نریزد؛ که دلار بالا نرود؛ که ترامپ بیش از این خیره سری نکند؛ که نمایندگان نوخاسته مجلس، کشور را بی ثبات نکنند؛ که تورمِ چهارنعل سربرنیاورد؛ که طاقت فقرا طاق نشود؛ که پول ها از بخش تولید به بورس بازی نرود؛ که بیکاران به خیابان نریزند؛ که کارگران اعتصاب نکنند؛ که جوانان خسته و ناامید دست به اعتراض نزنند؛ که دولت تصمیمات شتابرده نگیرد؛ که مقامات سخنرانی احساسی نکنند؛ که اسرائیل تحریکمان نکند؛ که ترامپ دوباره رای نیاورد؛ و مهم‌تر از همه، که خدا از غریبی خودش در این دیار، دلشکسته و ناامید نشود و درهای رحمتش را به روی ما نبندد. آه آه که این روزها چقدر همه باید مراقب باشیم.
ادامه مطلب