تهديدها جدى است ولى ايران به دنبال جنگ نيست

ديپلماسى ايرانى: يک سال از دور دوم رياست جمهورى محمود احمدى نژاد گذشت. همين موضوع بهانه‌اى شده تا محجوب الزويرى، نويسنده، روزنامه‌نگار و استاد دانشگاه اردن در يادداشتى اختصاصى براى الجزيره به اين موضوع بپردازد و رابطه‌اى ميان سياست‌هاى داخلى تهران با روابط خارجى‌اش بيابد. به خصوص اين که احمدى نژاد اخيرا هم سفر مهم خود به لبنان را انجام داده است.

وى در ابتداى يادداشت خود مى‌نويسد: از سفر احمدى نژاد به بيروت برداشت‌هاى مختلفى شده است به خصوص اين که اکنون اهداف و تلاش‌هاى ايران در بعد سياست خارجى بيش از هر وقتى زير ذره‌بين قرار گرفته است چرا که از يک سو رو در رويى ايران با جامعه بين‌المللى بر سر پرونده هسته‌اى‌اش روز به روز جدى‌تر مى‌شود و از سوى ديگر تلاش مى‌شود مواضع اجتماعى جمهورى اسلامى ايران در افکار بين‌المللى خارجى بازگو نشود. موضوع زمانى براى کارشناسان مسائل خاورميانه جدى شد که پس از انتخابات سال 2009 به وضوح وجود رقابت‌هاى سنگين سياسى ميان احمدى نژاد و مخالفانش نمايان شدند. زمانى که مخالفان احمدى نژاد براى اعتراض به سياست‌هاى او شعار مى دادند که ايران بايد در اولويت سياست‌هاى او باشد و نه قضاياى فلسطين و لبنان.

وى يادداشت خود را اين گونه ادامه مى‌دهد: حال يک سال پس از انتخابات رياست جمهورى ايران، آن چه در حال حاضر براى تحليلگران خارجى مهم جلوه مى‌کند جداى از مسائل داخلى ايران ابعاد سياست خارجى جمهورى اسلامى و نقش نيروى نظامى اين کشور در تحولات بين‌المللى است. البته نيروى نظامى ايران همواره در مباحث داخلى ايران تلاش کرده سکوت کند و کمتر وارد عرصه سياست داخلى شود اما به هر صورت در چارچوب دفاع از نظام از دولت احمدى نژاد نيز حمايت کرده است.

اين استاد دانشگاه سپس به دلايل حضور نيروى نظامى ايران در مباحث خارجى به خصوص منطقه‌اى مى‌پردازد و مى‌نويسد: ايران اکنون به اين نتيجه رسيده است که مخاطرات پيرامونى‌اش بسيار بالا است و به دلايل بسيار اين مخاطرات واقعا امنيت ملى آن را تهديد مى‌کند از اين رو ايجاب مى‌کند که بايد براى مقابله با آن هميشه آماده باشد. نيروى نظامى ايران اکنون به اين ديدگاه رسيده است که اگر حتى اختلافات داخلى ايران نيز حل و فصل شود و مخالفان احمدى نژاد در کنار او بايستند اين بدان معنا نيست که از تهديدهاى خارجى کاسته خواهد شد چه بسا آن تهديدها همچنان به قوت خود باقى بماند.

اکنون تهديدهاى خارجى عليه ايران به دليل چالش‌هاى موجود بر سر پرونده هسته‌اى‌اش روز به روز افزايش مى‌يابد. اگر چه هنوز در داخل ايران کسانى هستند که امکان حمله خارجى را بسيار ضعيف مى‌بينند ولى در مقابل افرادى هستند که معتقدند بايد هر گونه احتمالى را جدى گرفت چرا که لحن تهديد آميز دشمن خارجى روز به روز شديدتر مى‌شود. ايران به خوبى مى‌بيند که جهان خارج به سمتى پيش مى‌رود که اجماعى عليه آن شکل دهد. از اين رو بر حفظ آمادگى‌اش در تمامى ابعاد براى رو در رويى با تهديد خارجى تلاش مى‌کند.

الزويرى سپس به ديدگاه احمدى نژاد و اختلافاتى که با او در زمينه مناسبات خارجى وجود دارد، مى پردازد و مى‌نويسد: احمدى‌نژاد اکنون به اين باور رسيده است که براى مهار تهديدهاى خارجى از درگيرى‌هاى منطقه‌اى پرهيز کند اگر چه عده‌اى در داخل ايران چندان با شيوه‌هاى سياسى‌اى که در اين زمينه مى‌گيرد، موافق نيستند. شايد اين موضوع يکى از دلايل اختلاف وى با دستگاه وزارت امور خارجه کشور باشد که او را مجبور کرده نمايندگان جداگانه‌اى براى آنها تعيين کند.

وى در آخر مى‌نويسد: با تمام اين احوال آخرين مطالعاتى که از سياست‌هاى تهران استنباط مى‌شود اين است که برداشت‌هايى که از ايران طى سال گذشته داشتيم چندان دقيق نبود است. ايران واقعا به دنبال رويارويى خارجى نيست و نمى‌خواهد با هيچ کشورى درگير شود. به هيچ وجه هم قصد ندارد از کشور ديگرى براى برخورد با کشورهاى خارجى استفاده کند.