درباره پیمان‌های کنزینگتون و لنکستر هاوس
پیمانی اروپایی که روسیه و چین آن را تحریک‌کننده می‌دانند
دیپلماسی ایرانی: پیمان کنزینگتون (Kensington Treaty) که در ۱۷ ژوئیه ۲۰۲۵ بین بریتانیا و آلمان امضا شد، یک توافق دوجانبه تاریخی است که حوزه‌های دفاعی، مهاجرت و همکاری‌های اقتصادی را در بر می‌گیرد. این پیمان در جریان سفر رسمی فریدریش مرتس، صدراعظم آلمان، به لندن و با حضور کایر استارمر، نخست‌وزیر بریتانیا، امضا شد. این توافق شامل ۱۷ پروژه کلیدی است که بر تقویت همکاری‌های دفاعی، صادرات مشترک تسلیحات و توسعه تسلیحات دوربرد برای حمایت از اوکراین متمرکز است. بند کمک متقابل در این پیمان، که هرگونه تهدید علیه یکی از دو کشور را تهدیدی علیه دیگری تلقی می‌کند، از اهمیت استراتژیک ویژه‌ای برخوردار است.
پیمان لنکستر هاوس (Lancaster House Treaty) بین بریتانیا و فرانسه در سال ۲۰۱۰ امضا شد و یکی از اولین توافق‌های دوجانبه دفاعی پس از جنگ جهانی دوم بین این دو کشور بود. این پیمان بر همکاری‌های نظامی، از جمله تمرینات مشترک، توسعه تسلیحات و هماهنگی در مأموریت‌های ناتو متمرکز است. همچنین، این توافق به بریتانیا و فرانسه، به‌عنوان دو قدرت هسته‌ای اروپا، امکان تقویت بازدارندگی در برابر تهدیدات خارجی را می‌دهد.
هر دو پیمان بر تقویت همکاری‌های نظامی و بازدارندگی در برابر تهدیدات خارجی، به‌ویژه از سوی روسیه، تأکید دارند. پیمان کنزینگتون و لنکستر هاوس هر دو به دنبال تقویت ستون اروپایی ناتو و کاهش وابستگی به ایالات متحده هستند.
در این رابطه روزنامه امریکایی نیویورک تایمز این پیمان را نشانه‌ای از اتحاد اروپا در برابر تهدیدات خارجی، به‌ویژه از سوی روسیه، و تلاش برای کاهش وابستگی به ایالات متحده توصیف کرده است. این رسانه تأکید دارد که پیمان کنزینگتون نه‌تنها دفاعی، بلکه شامل همکاری‌های اقتصادی و مهاجرتی است که به بهبود روابط پسابرگزیت کمک می‌کند.
نشریه پولیتیکو نیز پیمان کنزینگتون را تکمیل‌کننده مثلث دفاعی اروپا (بریتانیا – فرانسه – آلمان) می‌داند و بر اهمیت بند کمک متقابل تأکید دارد که آلمان را به هر دو قدرت هسته‌ای اروپا متصل می‌کند. این رسانه همچنین به فشارهای داخلی بر استارمر برای مدیریت مهاجرت اشاره کرده است.
اندیشکده انگلیسی روسی که مخفف «مؤسسه خدمات متحد پادشاهی» (RUSI) است نیز بر این اعتقاد است که همکاری‌های دوجانبه مانند کنزینگتون و لنکستر هاوس مکمل تلاش‌های ناتو و اتحادیه اروپا هستند، اما تأکید دارد که تمرکز باید بر ارزش افزوده عملی برای امنیت اروپا باشد، نه صرفاً ساختارهای رسمی.
نشریه چینی ساوت چاینا مورنینگ پست نیز پیمان کنزینگتون را در چارچوب تلاش‌های غرب برای تقویت ناتو و مقابله با نفوذ چین و روسیه تحلیل کرده است و آن را بخشی از استراتژی «جهان آزاد در برابر اقتدارگرایی» می‌داند. با این حال، این رسانه به نگرانی‌های چین درباره افزایش تنش‌های جهانی اشاره کرده است.
نشریه هندی هندو پیمان را نشانه‌ای از تلاش اروپا برای تقویت استقلال دفاعی در برابر تهدیدات جهانی، به‌ویژه از چین و روسیه، می‌داند، اما تأکید دارد که هند همچنان رویکرد غیرمتعهد خود را حفظ می‌کند و به دنبال تعادل بین روابط با غرب و روسیه است.
رسانه آل‌میادین (که تحت نفوذ روسیه است) پیمان کنزینگتون را «تحریک‌آمیز» و نشانه‌ای از تشدید تنش‌های غرب علیه روسیه توصیف کرده و ادعا می‌کند که این توافق می‌تواند اروپا را به سمت یک درگیری گسترده‌تر سوق دهد. همچنین، این رسانه به انتقاد از تحریم‌های غرب و حمایت از اوکراین پرداخته است.
عموما رسانه‌های غربی این پیمان را گامی مثبت برای تقویت امنیت اروپا و حمایت از اوکراین می‌دانند، اما برخی مانند پولیتیکو به چالش‌های داخلی، مانند مدیریت مهاجرت در بریتانیا، اشاره دارند. رسانه‌های آسیایی، به‌ویژه در چین، این پیمان را بخشی از استراتژی غرب برای مهار چین و روسیه می‌بینند، در حالی که هند رویکرد محتاطانه‌ای دارد و بر منافع ملی خود تأکید می‌کند. رسانه‌های نزدیک به روسیه نیز این توافق را تهدیدی مستقیم علیه خود تلقی می‌کنند و آن را بخشی از استراتژی تهاجمی ناتو می‌دانند.
پیمان کنزینگتون یک گام استراتژیک برای تقویت روابط بریتانیا و آلمان در زمینه‌های دفاعی، اقتصادی و مهاجرتی است و مکمل پیمان لنکستر هاوس با فرانسه محسوب می‌شود. تفاوت اصلی این دو پیمان در دامنه گسترده‌تر کنزینگتون و تأکید آن بر بند کمک متقابل است. اقدام جداگانه آلمان و فرانسه برای امضای پیمان با بریتانیا ناشی از نیاز به تقویت استقلال دفاعی اروپا، پاسخ به تهدیدات روسیه و مدیریت روابط پسابرگزیت است. تحلیل‌های رسانه‌ای نشان‌دهنده دیدگاه‌های متفاوت است: غرب آن را گامی برای تقویت امنیت می‌داند، در حالی که روسیه و تا حدی چین آن را تحریک‌آمیز می‌بینند. هند نیز رویکردی محتاطانه و غیرمتعهد دارد.
نظر شما :