مسیر توسعه ما را مملو از حس غرور و افتخار می کند

دییلماسی ایرانی: بزرگترین جشن دموکراسی، انتخابات 2024 مجلس (لوک سابها)، امروز در کشور ما، مادر دموکراسی، به پایان می رسد. پس از یک سفر معنوی سه روزه در کانیاکوماری، من به تازگی سوار هواپیما به مقصد دهلی شدم. در طول روز، رای گیری برای کاشی (بنارس) و تعداد زیادی صندلی دیگر مجلس، در جریان بوده است. 

ذهن من پر از تجربیات و احساسات بسیار است... جریان بی حد و حصر انرژی را در درون خود احساس می کنم. انتخابات 2024 لوک سابها اولین انتخابات در عصر اکسیر (Amrit Kaal) است. من مبارزاتم را چند ماه پیش از میروت، سرزمین جنگ اول استقلال در سال 1857 آغاز کردم. از آن زمان، طول و عرض کشور بزرگ مان را پیموده ام. گردهمایی نهایی این انتخابات مرا به هوشیارپور در پنجاب برد، سرزمین گوروهای بزرگ و سرزمینی که با سَنت راویداس جی مرتبط است. پس از آن، به کانیاکوماری در جنوب سرزمین مادریِ هند آمدم. 

مراقبه (مدیتیشن) در بحبوحه چنین مسئولیت های بزرگی چالش برانگیز می شود، اما سرزمین کانیاکوماری و الهام گرفتن از سوامی ویوِکاناندا آن را آسان کرد. من خود به عنوان یک نامزد، مبارزه انتخاباتی خود را را به دست مردم عزیز کاشی سپردم و به اینجا آمدم.

در میان این انفصال، در میان آرامش و سکوت، ذهن من مدام در حال اندیشیدن به آینده روشن هند، اهداف هند، بود. طلوع خورشید در کانیاکوماری افکار من را به بلندای جدیدی برد، وسعت اقیانوس افکارم را گسترش داد، و وسعت افق پیوسته باعث شد به وحدت، یا همان یگانگی، نهفته در اعماق جهان پی ببرم. گویی که مشاهدات و تجربیاتی که دهه ها پیش در دامان هیمالیا به وقوع پیوسته بود، دوباره احیا می شد.

سوامی ویوکاناندا زمانی گفت: "هر ملتی پیامی برای ارائه، ماموریتی برای انجام دادن و سرنوشتی برای رسیدن به آن دارد."

برای هزاران سال، هند با این حس هدف معنادار به جلو حرکت کرده است. هند هزاران سال است که مهد ایده ها بوده است. ما هیچ گاه آنچه را به دست آورده ایم به عنوان دارایی شخصی خود در نظر نگرفته ایم و آن را صرفاً با معیار های اقتصادی یا مادی نسنجیده ایم. بنابراین، «ایدام – نا – ماما» (این مال من نیست) به عنصر ذاتی و طبیعی شخصیت هند تبدیل شده است.

مسیر توسعه هند ما را مملو از حس غرور و افتخار می کند، اما در عین حال به یک میلیارد و چهارصد میلیون شهروند، مسئولیت های شان را یادآوری می کند. اکنون بدون اتلاف لحظه ای وقت باید به سمت وظایف و اهداف بزرگتر قدم برداریم. ما باید رویاهای جدیدی ببینیم، آنها را به واقعیت تبدیل کنیم و زندگی کردن آن رویاها را آغاز کنیم.

ما برای تبدیل کشورمان به یک «هند توسعه یافته» باید سرآمدی را به یک اصل اساسی تبدیل کنیم. ما باید به سرعت در هر چهار جهت کار کنیم: سرعت، مقیاس، گستره و استاندارد. در کنار تولید، ما باید روی کیفیت نیز تمرکز کنیم و به شعار "نقص صفر – تاثیر صفر (بر محیط زیست)" پایبند باشیم.

سوامی ویوکاناندا در سال 1897 گفت که ما باید 50 سال آینده را صرفاً به کشور اختصاص دهیم. درست 50 سال پس از این فراخوان، هند در سال 1947 استقلال یافت.

امروز همان فرصت طلایی را داریم. بیایید 25 سال آینده را تنها وقف کشور کنیم. تلاش‌های ما پایه‌ای قوی برای نسل‌ها و قرن‌های آینده ایجاد می‌کند و هند را به ارتفاعات جدیدی می‌برد. با نگاهی به انرژی و اشتیاق موجود در کشور می توانم بگویم که اکنون این هدف دور از دسترس نیست. بیایید قدم های سریع برداریم... بیایید گرد هم آمده و یک هند توسعه یافته بسازیم.