روسیه و دوستانش اشتباه می کنند

دیپلماسی ایرانی: اساسا اگر دولت روسیه که آقای کابلوف از آن در نشست گروه تماس نمایند گی می کند و ابتکار آن را به دست دارد، به این امید باشد که با گروه طالبان تعامل کند و با این کار می توانند به تشکیل یک دولت فراگیر موفق شوند و با تروریسم و مواد مخدر مبارزه کنند، یک خیال خام و یک محاسبه اشتباه است. چون ماهیتا گروه طالبان یک گروه تروریستی است و از بیش از بیست گروه تروریستی خارجی و مخل امنیت در منطقه، میزبانی می کند.

طالبان همچنین در قاچاق مواد مخدر به طور سیستماتیک نقش دارد و هیچگاه تن به تشکیل یک دولتی نمی دهد که در آن شریک قدرت با سایر گروه ها باشد. 

چنین انتظاری از گروه طالبان، فقط تلف کردن وقت است. زیرا ماهیت تروریستی گروه طالبان، از هیچ کس پنهان نیست. 

این گروه برای بی ثباتی منطقه و ترویج تروریسم، جدایی طلبی و تندروی، روی صحنه آورده شده تا تمام منطقه را به یک بحران عمیق امنیتی و سیاسی دچار سازد. 

اولین نشانه ها و پیامد های به قدرت رسیدن طالبان پس از دو سال اوج بی سابقه حملات تروریستی و فعال گروه های تروریست در ایران و پاکستان است. 

گروه های تروریستی از کشورهای آسیای مرکزی، در انتظار فرصت هستند تا اولین ضربات را به امنیت آسیای مرکزی وارد کنند. 

در ضمن، حجم بی سابقه مدارس دینی که در آن تنها تندروی، خشونت و بمب گذاری، آموزش داده می شود، نشان می دهد که اولین اقدام این گروه ها، با چالش مواجه ساختن امنیت در منطقه و مناطق پیرامونی است. در ضمن، تمام این افراد با ایده های تروریستی و جهاد فرای افغانستانی، آموزش می بینند و برای عملیاتی شدن طرح های تروریستی، آماده می شوند. 

به علاوه، طالبان با مواد مخدر و مافیای قاچاق آن، پیوند ناگسستنی دارند. این گروه از درک کشت، تولید و قاچاق مواد مخدر، سالانه میلیون ها دلار به دست می آورند و آن را صرف مصارف رژیم شان و مدارسی تندروی تحت کنترل شان در خاک افغانستان می کنند که برای امنیت منطقه، خطرناک است و به عنوان یک چالش جدی امنیتی و بی ثباتی، محسوب خواهد شد. 

طالبان ابزار کشورهای فرا منطقه است که به اساس یک محاسبه دقیق، برای فاز بعدی رقابت میان فرا منطقه ضد منطقه و امنیت آن، به قدرت رسیده اند. این گروه دارای تجهیزات سنگین نظامی به جا مانده از دولت قبلی هستند که همگی ساخت امریکاست و ماهانه ده ها میلیون دلار برای تداوم و بقای شان از جانب فرا منطقه پرداخت می شود. 

بر این اساس انتظار زیاد و جای خوشبینی برای چنین نشست ها وجود ندارد. شاید روسیه و کشورهای منطقه از درک خطر روز افزون تروریسم در خاک افغانستان تحت کنترل طالبان، دست به چنین ابتکاری زده باشند و احساس مسئولیت کنند، اما واقعیت مسئله این است که افغانستان با بودن طالبان به هر شکلی یا حکومت مشارکتی و یا موجودیت خود طالبان در قدرت به شکل فعلی، نمی تواند به ثبات برسد. 

بنابراین منطقه باید با راهکارهای قاطع و سازنده تر درصدد کمک به مردم افغانستان باشد تا از شر تروریسم نهادینه شده در افغانستان نجات یابد و همانند سایر کشورهای منطقه، در صلح و صفا زیست کند. 

نکته مهم این است که ماهیتا بحران افغانستان، راه حل نظامی دارد نه سیاسی. چون طالبان به زور و خشونت قدرت را کسب کرده اند، بنابراین به مفاهمه و گفت وگو برای حل معضل افغانستان حاضر نیستند و این موضوع متاسفانه در محاسبات کشورهای منطقه و همسایه، مورد اغماض قرار می گیرد. 

راه حل سیاسی، بعد از یک جنگ فیصله کن ضد تروریسم چند ملیتی و خود طالبان، می تواند یکی از گزینه ها باشد.