آویگدور لیبرمن در رویای جانشینی نتانیاهو

دیپلماسی ایرانی: امسال برای نهمین سال متوالی است که دیپلماسی ایرانی یادداشت های سرکیس نعوم را منتشر می کند. این یادداشت ها بعد از سفر وی به امریکا و دیدارش با مقامات فعلی و سابق امریکایی به طور مرتب در روزنامه النهار منتشر شده است. به دلیل تغییراتی که در روزنامه النهار ایجاد شده نتوانستیم به همه این یادداشت ها دسترسی داشته باشیم اما آن دسته از یادداشت هایی که امکان دسترسی به آنها وجود داشته و از اهمیت و جذابیت بالایی برخوردار بوده است را تهیه و منتشر می کنیم. در این جا شانزدهمین بخش از این یادداشت ها را می خوانید:

به یک مسئول امریکایی سابق که سال های طولانی در فرایند صلح در اداره های گوناگون داخلی امریکا فعال بود و مسئول تعامل با طرف های منطقه ای موسوم به کشورهای «معتدل» بود و الآن پژوهشگری زبردست است و در دادن نظراتش به مسئولینی که از او نظر می خواهند، خساست به خرج نمی دهد، گفتم: حق داری برای امریکا بترسی از این که ترامپ برای بار دوم رئیس جمهور شود. اما امریکا نهادها و دموکراسی عمیقی دارد و علی رغم تمایلش به اوتوکراسی آزادی گسترده ای دارد، همچنین با وجود این که ترامپ محبوبیت دارد و به هر طرفی حمله می کند و بعضی وقت ها حتی از اصول هم می گذرد. دلیل حرف من پیروزی حزب دموکرات در انتخابات میان دوره ای اخیر و به چالش کشیدن ترامپ و حزب جمهوریخواه است که بر او تسلط دارد و توانست اکثریت مجلس نمایندگان را از او بگیرد. ترامپ در حال حاضر از این مساله رنج می برد در حالی که انتظار آن را نداشت. در امریکا همچنین رسانه هایی هستند که ترامپ آنها را متهم به تقلب می کند (Fake News)  که می گوید واقعیت ها را منعکس نمی کنند، و امریکایی ها که به او گرایش دارند و برآورد می شود حدود 60 درصد باشند این موضوع را می دانند. علاوه بر آن در کشور شما «دولت عمیق» (دولت در سایه) وجود دارد که شما در زبانتان به آنها «استبلیشمنت» می گویید. این دولت همچنان هست و به کار خود ادامه می دهد و ادامه خواهد داد. 

سپس به سراغ موضوع دیگر که اسرائیل باشد رفتیم و از او درباره اوضاع سیاسی آن بعد از انتخابات سراسری اخیر پرسیدم.  

جواب داد: «نتانیاهو و حزبش، لیکود از لحاظ تعداد نمایندگان با «حزب ژنرال ها»ی سه گانه که با قدرت با او رقابت کردند، مساوی کرد. او در آخر دولت ائتلافی با وجود اکثریت طرفدار خود تشکیل می دهد با وجود این که در عالم واقع چنین اکثریت قاطعی وجود ندارد. یعنی از 120 نماینده کنیست 60 نماینده بیشتر از او حمایت نمی کنند. و کسانی که به او تمایل ندارند به احزاب راست گرا و ملی گرا و دینی متمایل هستند. اما او نیاز به یک نماینده دارد تا بتواند اکثریت غالب را در پارلمان به دست آورد. برای همین مجبور خواهد شد که یک نماینده خیلی تندرو را در دولتش وزیر کند. شکی نیست که او در تشکیل دولت تاخیر کرد و چه بسا بیش از این هم تاخیر کند، اما کار خود را می کند و با توجه به تجربه عمیقی که دارد و ساخت و پاخت هایی که داشته و داد و ستد سیاسی که دارد می داند چه کند. مثلا لیبرمن گفت که ترجیح می دهد انتخابات دوباره برگزار شود تا مواضع بر سر امور مشخص روشن شود. اما او به وزارت دفاع یا امنیت به شرطی که بتواند در تصمیم گیری های آنها به ویژه در مساله رویارویی با حماس، حرف جدی بزند و حرفش برو باشد، بسنده می کند. او در دولت قبل خواستار شدت عمل و استفاده از زور بیشتر برای تار و مار کردن حماس شده بود. در دولت پیش رو نیز همین را خواهد خواست. لیبرمن همیشه فکر می کند که به جمع حزب لیکود با هدف این که رهبر آن شود باز می گردد و به واسطه آن نخست وزیر خواهد شد. احزاب دینی در اسرائیل بیش از همه به فکر استفاده های مادی از دولت هستند نه فقط پرداختن به امور دینی برای همین در دولت مشارکت می کنند. اما «ژنرال ها» که 36 کرسی مجلس را دارند توانستند نتیجه مهمی را در انتخابات رقم بزنند، و عملکردشان در داخل «کنست» می تواند به آنها مشروعیت دهد تا بتوانند به کار خود ادامه دهند و در آینده رقیب جدی باشند.»

ادامه دارد...