و حکایت همچنان باقی است

روزنامه الشرق الاوسط، چاپ لندن در یادداشتی به قلم طارق حمید، دبیر تحریریه این روزنامه به این موضوع پرداخته و می‌نویسد: از سال 2000 که پروژه مبارزه با تروریسم کلید خود و نقطه تحولی در سیاست‌های بعدی ایالات متحده امریکا به وجود آمد، کاملا روشن بود که تنها برنده این میدان در منطقه کسی جز ایران نیست. ایران با کاهش ثقل عربستان در منطقه توانست از این موقعیت استفاده کرده و بلافاصله پس از سقوط دو برج در نیویورک توسط عوامل القاعده فورا از وضعیت پیش آمده به حساب عربستان استفاده کند.

در ادامه این یادداشت آمده است: ایران از وضعیت پیش آمده در عراق نهایت استفاده را برد. پس از سقوط نظام صدام حسین، امریکا که مثل یک گاو وحشی در عراق سرگردان به دور خود می‌پیچید، ایران توانست با استفاده از هم‌پیمان علوی‌اش در سوریه، نهایت استفاده را از وضعیت پیش آمده در عراق ببرد. هم ایران و هم سوریه از حضور امریکا در عراق به شدت انتقاد می‌کردند و آن را به معنای اشغال این کشور می‌دانستند در حالی که از حضور آن در این کشور نیز نهایت استفاده را بردند. ایران همچنین توانست با سقوط نظام طالبان در افغانستان که خیلی ساده حاصل شد و همکاری ایران وقوع آن را بسیار تسهیل کرد در این کشور نیز بهره‌های بسیاری ببرد. اگر چه پس از آن نیز همانند عراق علیه حضور امریکایی‌ها در افغانستان فعالیت‌های بسیاری انجام داد. تهران از وضعیت لبنان نیز توانست به طور بی‌سابقه‌ای استفاده کند. بدین ترتیب که با کمک حزب الله و نفوذی که سوریه در این کشور دارد توانسته در نهایت دولتی متمایل به خود در آنجا بر سر کار آورد. در غزه نیز ایران توانست حماس را به قدرت برساند تا سواحل شرقی دریای مدیترانه به طور کامل تحت نفوذ ایران باشد. در تمامی این موارد ایران از اعتبار عربستان استفاده کرد و از آن کاست و به اعتبار خود افزود. به ویژه این که در همه جا این گونه وانمود کرد که تروریسمی که همه جا از آن سخن می‌رود وابسته به عربستان سعودی است.

حمید در ادامه می‌نویسد: ایران در بعد دموکراسی نیز توانست بسیار خوب عمل کند. به قول توماس فریدمن، نویسنده و روزنامه‌نگار امریکایی که بارها درباره دموکراسی ایرانی نوشته و آن را با عربستان سعودی مقایسه کرده است و بارها ایران را به دلیل پویایی جامعه مدنی‌اش در مقایسه با عربستان به آن ارجح‌ دانسته است. او تمامی تحولات داخلی اخیر ایران را اتفاقاتی مثبت و در خور توجه دانسته است که به هیچ وجه قابل مقایسه با وضعیت فعلی عربستان نیست که در آن کوچک‌ترین آزادی به ویژه در خصوص زنان وجود ندارد. فریدمن به خصوص به نقش زنان در ایران و عربستان و مقایسه این دو کشور در این زمینه توجه بسیاری می‌‌کند. ایران در این بازی نیز توانست خوب بازی کند. زمانی که جورج بوش به کشورهای عرب منطقه فشار می‌آورد که دموکراسی را ترویج کنند و دست از استبداد بردارند، قانع شده بود که این نگاه افراطی اهل تسنن است که باعث ایجاد چنین فضایی شده در حالی که در ایران مبانی دموکراسی وجود دارد و ایران در این زمینه از خیلی جهات از کشورهای عربی جلوتر است. ایران با همین ابزار توانست در بسیاری از کشورهای عربی تحت نفوذ خود نقش‌آفرینی کرده و حکومت‌هایی نزدیک به خود بر سر کار بیارود یا این که احزاب متمایل به خود را به قدرت برساند. مثل بحرین، لبنان، عراق و در آینده خواهیم دید مصر و یمن و حتی سوریه نیز در صورت تغییر همگی، حکومت‌های متمایل به ایران در آنها بر سر کار خواهند آمد.

نویسنده روزنامه الشرق الاوسط سپس مدعی می‌شود: در طول 10 سال گذشته سیاست ایران مبتنی بر ضربه زدن به مصالح عربستان سعودی در منطقه بوده است، تا توانسته چهره آن را تخدیش کرده و با چاپ مقاله‌های متعدد در روزنامه‌ها و رسانه‌های مختلف جهانی از این که کشورهای عربی چنین هم‌پیمانی دارند ابراز تاسف کرده است.

سپس می‌نویسد: در عین حال که جایگاه عربستان را در منطقه تضعیف می‌کرد و چهره‌ آن را خدشه‌دار می‌ساخت در مقابل به حمایت از جریان مقاومت که محور عربستان از آن غافل بود، می‌پرداخت و در نهایت هم توانست محوریتی متشکل از سوریه، حماس، حزب الله و اخوان المسلمین که تاثیری شگرف در نزد جامعه عربی دارد، ایجاد کند.

وی در پایان می‌نویسد: همه آنها را گفتم تا به این جا برسم که اکنون ایالات متحده امریکا ایران را متهم کرده است که از طریق کارتل‌های مواد مخدر مکزیکی به دنبال ترور عادل الجبیر، سفیر عربستان در امریکا بوده است. در همین راستا نیز واشنگتن تلاش دارد تحریم‌های سنگین و موثری را علیه ایران اعمال کند و حتی تهدید کرده است که پرونده ایران را به شورای امنیت می‌برد تا جامعه غربی و متحدان آن را علیه ایران بسیج کند. حالا پرسش این است: آیاد بدین ترتیب نقشه‌های نفوذی ایران در منطقه متوقف خواهند شد؟ من پاسخ می‌دهم خیر، تازه این آغاز بازی است و این قصه سر دراز دارد.