سید محمدکاظم سجادپور در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: محافل سیاسی لیبرال آمریکا از این مرد به عنوان رئیس جمهور سایه نام بردند و مداخله او در این روند قانون‌گذاری را بدعت شگفتی آور قلمداد کردند.
ادامه مطلب
امیرهوشنگ کریمی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: واژه "دولت سایه" گرچه مفهومی فراگیر و جهانشمول نیست، اما یک ایده و ابتکار و ابداع ایرانی هم محسوب نمی شود. در واقع دولت سایه، اشاره به نوع خاصی از سیاست ورزی است که ریشه در سیاست و حکومت در بریتانیا یا به تعبیر مصطلح کشور انگلیس دارد. احتمالاً مشابه این مدل در برخی کشورهای با نظام سیاسی مبتنی بر احزاب و پارلمان (بویژه کشورهای مشترک المنافع و مستعمرات سابق بریتانیا) نیز یافت می شود، اما نام آشناترین و شناخته شده ترین نمونه "دولت در سایه" را می توان در نظام سیاسی و مدل حکمرانی کشور انگلستان سراغ گرفت. اگر چه در نظام های حزبی و دموکراسی های پارلمانی، احزاب رقیب برای امر سیاست ورزی و حکمرانی تربیت شده و با چگونگی اداره جامعه در همه شئون و ابعاد آن هم به لحاظ نظری و هم از منظر عملی آشنا می شوند تا در بزنگاه انتخابات و در صورت پیروزی بتوانند طرح ها و برنامه ها و سیاست های مورد نظر خود را به مدد نیروهای کارآزموده به میدان عمل در آورند؛ اما ساخت سیاسی کشور انگلستان که مبتنی بر نظام دو/ چند حزبی پارلمانی است، الگوی "دولت در سایه" را تبدیل به یک سنت سیاسی دیرپا با قدمتی حدوداً دویست ساله کرده است.
ادامه مطلب
صادق ملکی در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: دولت سایه در دموکراسی ها دولت جانشین است و کارکرد آن شفاف و روشنتر از آفتاب است. دولت سایه در واقع احزاب جایگزین و مورد حمایت دولت مستقر است و برنامه و بودجه و امکانات دیگر دارند و پاسخگو و مسولیت پذیر هستند. اما دولت سایه ای که در انتخابات ریاست جمهوری مطرح شد واقعا دولت سایه ای است که باید از آن ترسید. این دولت سایه نه تنها با استانداردهای شفافیت و معیارهای دمکراسی همخوانی ندارد، بلکه سدی در برابر آنهاست. به واسطه سال ها اقامتم در ترکیه در کسوت دیپلمات، دولت سایه طرح شده در انتخابات ریاست جمهوری ایران، نه دولت سایه، بلکه دولت پنهان بود.
ادامه مطلب