راهکاری جدید برای برنامه هسته ای ایران
به طور واضح باید برنامه دیگری در نظر گرفت به طوری که کنترل کامل تری بر روی برنامه های هسته ای ایران داشت و ا ز طرف دیگر به حق ایران در داشتن فعالیت های صلح آمیز هسته ای را احترام گذاشت.
تلاش های امریکا برای توقف برنامه هسته ای ایران به بن بست رسیده است. ایران به طور مداوم راه حل های شورای امنیت سازمان ملل را در خصوص توقف غنی سازی اورانیوم که هم می تواند دستاوردهایی صلح آمیز برای سوخت راکتورهای هسته ای داشته باشد و هم برای تولید بمب های هسته ای به کار رود را نادیده گرفته است.
در هفته های اخیر مذاکره ایران با اتحادیه اروپا و آژانس بین المللی انرژی اتمی سبب شده است تا این طور به نظر برسد که به ایران اجازه داده شده است تا بدون کنترل بر روی برنامه هسته ای خود را در خصوص غنی سازی اورانیوم ادامه دهد.
در عین حال دولت بوش، سعی دارد تا با افزایش تحریم ها فشارها علیه ایران را افزایش دهد. به تازگی، در هفته همایش حزب دموکرات، باراک اوباما، کاندیدای ریاست جمهوری این حزب اعلام کرد که در صورتی که به عنوان رییس جمهور امریکا انتخاب شود، فشارهای دیپلماتیک بیشتری را در خصوص ایران اعمال خواهد کرد.
حتی اگر ایران در نهایت برنامه غنی سازی اورانیوم را به حالت تعلیق در آورد، این به معنای توقف برنامه های خطرناک دیگر نیست.
به طور واضح باید برنامه دیگری در نظر گرفت به طوری که کنترل کامل تری بر روی برنامه های هسته ای ایران داشت و ا ز طرف دیگر به حق ایران در داشتن فعالیت های صلح آمیز هسته ای را احترام گذاشت.
گفتارهای تند و خشن و سرپیچی ایران سبب شده است تا جهان نگران عکس العمل اسراییل باشد. ارتش اسراییل می تواند عملیات سال 1981 را که برای نابودی رآکتورهای هسته ای عراق اجرا شده بود را تکرار کند. اما این بار تفاوت ها مانع از نابودی زیرساخت های هسته ای ایران می شود که در 20جایگاه متفاوت پراکنده شده است و بیش از هزاران متخصص در آنها مشغول به کار هستند.
راه حل چیست؟ یک راه حل قانونی به هر دو طرف اطمینان خواهد داد. مذاکره کنندگان هسته ای باید باید این نکته را درک کنند که رهبران ایرانی می خواهند به قولی که به ملت ایران برای دست یابی به حقوق خود در خصوص انرژی هسته ای داده اند عمل کنند. از طرف دیگر رهبران ایرانی نیز باید این نکته را درک کنند که باید قانونی بودن فعالیت های خود را به سیستم حقوقی بین المللی ثابت کنند تا بتوانند از برنامه صلح آمیز هسته ای خود محافظت کنند.
یک توافق مطمئن، امریکا و سایر کشورهای هسته ای جهان را ملزم می کند که در مقابل ایران حکم یک مشتری را داشته باشند و این در شرایطی است که ایران حضور نگهبانان بیشتر برای کنترل برنامه هسته ای خود را بپذیرد.
مشتری ها می توانند به این توافق برسند که اورانیوم غنی شده و تفاله های هسته ای ایران را به قیمتی رقابتی از ایران بخرند. این معامله اطمینان می دهد که ایران اورانیوم غنی شده انباشت نخواهد کرد و به طور مداوم موارد سوخت هسته ای را به مشتریان خود خواهد فروخت.
رهبران ایرانی با این عمل نشان می دهند که قصد آنها کاملا صلح آمیز است. ایران با پذیرش چنین توافقی می تواند اعتماد جامعه بین المللی را به خود جلب کند و اعلام کند که بزرگترین قدرت های جهان مشتری هایش هستند. این معامله یک معامله برد- برد خواهد بود.
در حال حاضر نبود یک سری اطلاعات سبب ایجاد تردید در برنامه صلح آمیز هسته ای ایران شده است.
یک کشور برای آغاز غنی سازی باید به اندازه کافی اورانیوم طبیعی در اختیار داشته باشد. همچنین برای تبدیل اورانیوم غنی شده به سوختی که می تواند در مرکز یک راکتور هسته ای جای بگیرد باید تسهیلات تولید سوخت در اختیار داشته باشد. ایران هیچ کدام از اینها را در اختیار ندارد. اما در حا ل حاضر ایران منابع محدودی از اورانیوم طبیعی در اختیار دارد و دستگاه های غنی سازی اش در حدی است که به ایران اجازه می دهد تا تعدادی بمب هسته ای تولید کند.
بنابراین، ایران نمی تواند یک برنامه صلح آمیز را به تنهایی پیش ببرد. برای تولید رآکتورهای هسته ای صنعتی ایران باید بر روی تولید کنندگان اصلی مانند، فرانسه، روسیه و امریکا که هر سه تقریبا مخالفت برنامه های هسته ای ایران هستند حساب کند. ایران همچنین باید بر روی منابع اصلی اورانیون در جهان و دستگاه های غنی سازی بین المللی برای تولید سوخت استفاده کند. چنین قراردادی قدرت های بزرگ و ایران را در دایره ای وارد می کند و رابطه مشتری و فروشنده را به وجود می آورد.
چنین چیزی سبب می شود که یک تیم بین المللی بتواند کنترل دقیقی بر روی برنامه هسته ای ایران داشته باشد و از طرف دیگر ایران نیز می تواند به ملت اجرای صلح آمیز برنامه هسته ای خود را اعلام کند. برای اینکه بتوانیم ایران را در این دایره جای دهیم قدرت های بزرگ باید ایران را قانع کنند که رابطه مشتری و فروشنده یک رابطه دو جانبه است.
یک رابطه تجاری بیش از یک رابطه مالی است. این یک گام بزرگ برای وارد کردن ایران به جامعه بین المللی است. جایی که تمام کشورها می توانند با همکاری هم برای امنیت جهانی همکاری کنند.
نظر شما :