نتانیاهو؛ تمنای پیروزی به خرج فلسطین

دیپلماسی ایرانی: منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا این روزها نیز آبستن تحولات مختلفی است؛ در حالی که ایران با بحران سیل فراگیر کشوری دست و پنجه نرم می کند و در وانفسای امداد رسانی به سیل زدگان، پازل تقویت روابط با همسایگان و فشار بر اتحادیه اروپا برای عمل به تعهداتش را می چیند، ترکیه به نتایج بحث برانگیز انتخابات شهرداریها و شوراهای شهر خود مشغول است و عربستان نیز نگران از نزدیکی ایران و عراق، در فکر باج دادن به این کشور برای دور کردن آن از ایران است. 

لیبی این کشور نفت خیز شمال آفریقا که زمانی یکی از بهترین کشورها از نظر استانداردهای بهداشتی و سطح زندگی بود، حال هفت سال بعد از سقوط معمر قذافی بار دیگر به دامن جنگی داخلی افتاده و منتظر سرنوشت نامعلوم خود است. 

در این میان اما رژیم صهیونیستی که طی ماههای گذشته به پشت گرمی ایالات متحده آمریکا بر اسب مراد سوار شده و چهار نعل به سمت اهداف توسعه طلبانه خود از جمله بلندی های جولان سوریه می تازد، در هفته جاری نیز روزهایی پر چالشی را تجربه می کند. انتخابات سراسری  فضای سیاسی سرزمینهای اشغالی را تحت تأثیر قرار داده و بنیامین نتانیاهو، رهبر حزب حاکم  لیکود با بنی گانتس و یائیر لاپید،‌ رهبران ائتلاف موسوم به «آبی- سفید» که  دو ماه پیش از هم‌پیمانی حزبی تازه تاسیس به نام «استحکام اسرائیل» و حزب «آینده‌ای هست» تشکیل شد، رقابت می کند.

هر چند مانند انتخابات در بقیه خاورمیانه، در رژیم صهیونیستی نیز دو طرف انواع اتهامات را به یکدیگر می زنند و در مورد اهداف و اغراض طرف مقابل افشاگری می کنند، اما نکته بارز در تبلیغات این انتخابات خرج کردن‌های بی حساب و کتاب نتانیاهو از جیب مردم فلسطین و نژاد پرستی بی پرده وی در کارزارهای انتخاباتی برای جلب آرای بیشتر است. 

نتانیاهو شامگاه شنبه (17 فروردین) در مصاحبه با شبکه ۱۲ تلویزیون اسرائیل «سوگند» خورد در صورت پیروزی در انتخابات، شهرک‌های یهودی نشین کرانه باختری رود اردن را به خاک اسرائیل منضم کند؛ او همچنین شعار «بیبی» یا «طیبی» می دهد؛ به این معنا که رهبر حزب لیکود به هوادارانش می گوید که اگر او (که در کشورش به بیبی شهرت دارد) پیروز نشود قدرت را افرادی چون طیبی (احمد طیبی، از سیاستمداران عرب عضو پارلمان) در دست خواهند گرفت؛ اظهارات قومیتی و نژاد پرستانه ای که حتی صدای احزاب میانه روی این رژیم را نیز درآورده است. همه اینها به خوبی نشان می دهد نتانیاهو برای ماندن در قدرت به هر حربه ای متوسل می شود و البته حمایتهای آمریکا آنقدر وی را جسور کرده که دیگر نه تنها کوچکترین اشاره ای به روند صلح با فلسطینیان نمی کند، بلکه با اعتماد به نفس اهدافش برای توسعه سرزمینی بر خلاف همه قوانین بین المللی را اعلام می کند. 

همزمان شدن دوره اخیر نخست وزیری نتانیاهو با قدرت گرفتن ترامپ در آمریکا سبب شد تا رویکرد رژیم صهیونیستی از برگزاری نشستهای ظاهری گاه و بیگاه با فلسطینیان و تلاشهای پنهانی برای ضربه زدن به روند صلح خاورمیانه به رویکردی تهاجمی، گستاخانه و علناً تجاوزکارانه تبدیل شود و بسیاری از آرزوهای دیرینه منطقه ای این رژیم اشغالگر در مسیر تحقق و عملیاتی شدن قرار بگیرند. در درون سرزمینهای اشغالی نیز نتانیاهو قانون موسوم به «دولت- ملت یهود» را در مجلس این رژیم به تصویب رساند، که بر اساس آن اسرائیل کشوری «منحصرا» برای یهودیان است؛ قانونی ضد بشری که عرب‌های ساکن این سرزمینها را عملا به شهروندان درجه دو مبدل کرد.

در کنار اعمال سیاستهای تجاوزکارانه و ضد صلح علیه مردم فلسطین، رهبر حزب راست گرای لیکود در سالهای اخیر یکی از قویترین لابی ها را نیز در بین کشورهای عربی ایجاد کرد تا حساسیت آنها را نسبت به فلسطین کاهش داده و توجه آنها را به سمت نقطه جدیدی  به نام «تهدید جمهوری اسلامی ایران» معطوف کند. بی راه نیست اگر بگوییم در سالهای اخیر نتانیاهو رهبری ائتلاف غربی- عبری - عربی ضد ایرانی را بر عهده داشته و با دمیدن در آتش ایران هراسی سبب تشدید دشمنی کشورهای منطقه بر علیه ایران و افزایش تحریمهای آمریکا بر ضد کشورمان شده است. 

از این رو به نظر می رسد چکهای سفیدی که دونالد ترامپ برای نخست وزیر رژیم صهیونیستی کشیده، از او هیولایی مهار ناشدنی ساخته که نظم و امنیت خاورمیانه را به طور جدی تهدید می کند. در چنین شرایطی به نظر می رسد شکست نتانیاهو در انتخابات می تواند پدیده ای مبارک و میمون برای منطقه باشد،از میزان تجاوزگری رژیم صهیونیستی بکاهد، در احقاق حقوق مردم فلسطین مؤثر باشد و جمهوری اسلامی ایران را نیز حداقل در کوتاه مدت از شر دشمنی قسم خورده رهایی ببخشد، هر چند در بلند مدت سیاستهای رژیم صهیونیستی در قبال فلسطین، کشورهای منطقه و به ویژه  ایران مشخص و مداوم است و برخورد با آنها رویکرد جدی تر جامعه بین المللی و اتخاذ تدابیر استراتژیک از سوی جمهوری اسلامی ایران را می طلبد.