سکوت روسیه در برابر اشغالگری ترکیه در سوریه

دیپلماسی ایرانی: وقتی که حکومت سوریه از نیروهای روسیه کمک خواست، به اعتقاد من هدفش در مقام اول تمرکز بر کمک های روسی برای خروج از بحرانی بود که بعد از گسترش تروریسم و تنش ها و ویرانی ها و تخریب ها کشور را در هم کوبیده بود. در قلب این اهداف پشتیبانی از کشور و کار بر وحدت خاک سوریه و ایستادن در برابر هر قدرت بین المللی یا منطقه ای بود که سلامت اراضی سوریه را تهدید می کرد.

این جدای از این مساله است که سیر تحولات در عالم واقع از هدف حمایت از سوری ها و کشورشان خارج شد، و روشن شد که در دل این خرس روسی اهداف دیگری نهفته است که شامل رسیدن به سواحل مدیترانه و ایجاد پایگاه های استراتژیک و نظامی بر کرانه سواحل دریای مدیترانه است، چنین هدف هم عملا تحقق یافت و روسیه به آن رسید.  

اگر هدف حمایت از سوریه و سوری ها بود، روس ها چگونه می توانند اکنون بپذیرند که جنایت های تاریخی در حق این کشور روی دهد که نمونه بارز آن تعدی روشن و واضحی است که دولت ترکیه علیه خاک و تمامیت ارضی سوریه انجام می دهد. چگونه روسیه می پذیرد در برابر اشغال قسمت هایی از خاک سوریه توسط ترکیه که با هماهنگی امریکا و عمو سام انجام شده است سکوت کند؟

آن چه در ذهنم به یقین رسیده ام این است که نوعی هماهنگی و همراهی میان نیروهای بزرگ به خصوص امریکا و کشورهای غربی با روسیه وجود دارد که چشم هایشان را به روی اشغال صریح اراضی سوریه توسط ترکیه ببندند. این در حالی است که دنیا پر از ضجه موره و شیون حضور ایران در سوریه است، این سروصدا در حالی علیه ایران به راه افتاده که خرس روسی انگشت در گوش هایش فرو برده و نسبت به دخالت ترکیه در امور سوریه و تلاشش برای رسیدن به عمق خاک سوریه و تسلط بر بخشی از سرزمین آن سکوت کرده و حاضر نیست هیچ چیزی در این باره بشنود.

حقیقت دردآوری که در این جا خودش را نشان می دهد ضعف جهان عرب و فروپاشی برخی از کشورهای آنهاست. تنش ها و درگیری ها و ویرانی ها و خربی ها سبب شده است تا این کشورها به طعمه ای برای قدرت های منطقه ای به سود منافع کشورهای غربی تبدیل شوند.

در این جا یک یک نکته ای را یادآور می شوم: تو را به خدا یکی به من بگوید کدام منطق ایجاب می کند که ما خود برنج نکاریم در حالی که زمین های حاصل خیز برای کاشت برنج در اختیار داریم و زمین های کشاورزی مان روز به روز کوچک و کوچک تر شود تا آن جا که برنج که سهل است دیگر هیچ چیز نتوان در آن کاشت، بعد مجبور شویم برویم از خارج آذوقه و مایحتاج کشاورزی مان را وارد کنیم، کدام یک مستحق کمک و پشتیبانی است، کشاورز مصری یا خارجی؟

منبع: الاهرام / تحریریه دیپلماسی ایرانی/11