وقتی که آلمان از توافق آب و هوایی عدول می‌کند

دیپلماسی ایرانی: دو رویی درباره مسائل آب و هوایی چیز جدیدی نیست. سلبریتی ها دورتادور جهان را با جت های اختصاصی خود طی می کنند، گوشت های خاص مصرف می کنند درحالی که به شما می گویند که سالاد مصرف کنید و برای کاهش مصرف کربن با دوچرخه سرکار بروید. بنابراین من تعجب نکردم که آلمان یکی از منتقدین اصلی خروج ایالات متحده از توافق آب وهوایی پاریس، آماده شده تا اهداف آب و هوایی خود را در سال 2020 کنار بگذارد. رشد اقتصادی بالا دلیل مهمی برای این است که آلمان احتمالا اهداف خود را رها کند.

آلمان برنامه ای گسترده تا سال 2020 برای کاهش گازهای گلخانه ای به میزان 40 درصد پایین تر از سال 1990 دارد. نوامبر گذشته، بر اساس مدارکی که از وزارت محیط زیست درز پیدا کرد نشان داد که این کشور نتوانسته به هدف 8 درصدی ابتدایی خود دست پیدا کند. به عبارت دیگر با وجود یارانه های سخاوتمندانه برای انرژی های تجدیدپذیر آلمان باید نوعی سیاست محدودکننده برای کاهش تولید گازهای گلخانه ای اعمال کند. آنها تا کنون بیشتر درباره سبز بودن اقتصاد صحبت کرده اند تا اینکه عمل کنند. وزارت محیط زیست گفت که این شکست فاجعه ای برای شهرت جهانی آلمان به عنوان رهبر آب و هوایی بود. برخی معتقدند که اقتصاد قوی دلیل این است که آلمان نتواند جشن سبز بودن اقتصاد را بنا کند. رهاکردن اهداف آب و هوایی 2020 از سوی آلمان آخرین تکه از دومونیوی شکست در سیاست بین المللی آب و هوایی است. بسیاری از بندهایی که در توافقنامه پاریس گنجانده شده الزامی را برای کشورها در جهت تبعیت ایجاد نمی کند و به این ترتیب توافق در همان گام اول با خطر روبه رو شد.

طرف های مختلفی که وارد این توافقنامه شدند به شیوه هایی مسخره و نخ نما تعهد خود را به آن نشان می دهند. ترامپ و دولت او تصمیم گرفتند که از توافقنامه پاریس خارج شوند اما دیگر کشورهای صنعتی هم اهداف مورد اشاره خود را رعایت نکرده اند و آلمان تنها کشوری در اتحادیه اروپا نیست که بندهای توافقنامه را زیرپاگذاشته است. مقاله ای که در تابستان گذشته در مجله نیچر چاپ شده نشان می دهد که اتحادیه اروپا شاهد شکافی بزرگ میان حرف و عمل اش در توافقنامه پاریس است. حتی اگر ایالات متحده و سایر کشورهای پیشرفته جهان هم به اهداف خود پایبند می بودند باز شاهد تفاوتی معنی دار در کاهش گرمایش جهانی نبودیم. در کشورهای در حال توسعه کاهش دی اکسیدکربن انجام نشده چرا که قدرت زندگی مردم به مصرف کربن وابسته بوده است و به این ترتیب شاخص های آب و هوایی بهبود نیافته اند. با وجود سهل انگاری ادامه دار در کشورهای درحال توسعه اهداف اشاره شده در توافق به احتمال زیاد اجرایی نشده و شاهد تغییر رفتارهای زیادی نخواهیم بود. طرفداران محیط زیست دوست دارند درباره ژست چین در رهبری جهان سبز صحبت کنند اما آمار نشان می دهد که مصرف زغال سنگ در کشورهایی مانند چین و هند تغییر چشم گیری نکرده است. فایننشال تایمز در گزارشی آورده است که بین ژانویه 2014 و سپتامبر 2017، بانک جهانی در حدود 630 میلیارد دلار به 120 کمپانی مختلف برای ساخت نیروگاه های زغال سنگ در دور و اطراف جهان کمک کرده است. با این حال باید اعتراف کرد که جهان تنها به یک سوم از آنچه در توافقنامه پاریس برای کاهش گرمایش جهانی تعهد داشت، عمل کرده است.

توجه به اقدامات مثبتی که در قرارداد آب و هوایی پاریس برداشته شد بدون نادیده گرفتن واقعیاتی که نمونه ای از آن گفته شد و نگاه به حقیقت رشد اقتصادی در سراسر جهان، استراتژی موجود است. سیاست تغییرات آب و هوایی درحال حاضر به این شکل است: «آنچه می گویم را انجام دهید و توجه نکنید به آنچه واقعا انجام می دهم.» دولت ترامپ اما رویکردی متفاوت داشته و می گوید: «توافق پاریس هزینه ساز است، یک راه حل بی معنی». دلیلی که کشورهایی مانند سوریه، عراق و کره شمالی وارد این توافق شده اند تعهد آنها به مسائل آب و هوایی نیست بلکه تنها نشان می دهد که چنین توافقی تا چه حد بی فایده و بی معناست. باقی جهان می توانند درباره فوق العادگی این قرارداد صحبت کنند اما وقتی کار به عرصه عمل می رسد داستان به طور کلی متفاوت است.

منبع: دیلی سیگنال/ مترجم: روزبه آرش