پشت صحنه سخنرانی ترامپ در سازمان ملل

نویسنده: کالین لیدل

دیپلماسی ایرانی: راه کنار آمدن با سخنرانی دونالد ترامپ در این رزوها این است که چند دقیقه ای عقب بایستی، تا حرف ها کار خود را بکنند و پس از اینکه گرد و غبار نشست، آنچه باقی مانده را ببینی. که گاهی اوقات هیچ چیز باقی نمی ماند. سخنرانی اخیر بزرگ او در سازمان ملل حاوی چند سنگ و چندین سنگ ریزه بود. بعضی از شما احتمالا برخی از چیزهایی که او گفته را دوست داشتید چیزهایی درباره «بازیابی ملت های بزرگ» و یا انتقادات ملایم او از «معامله های تجاری چند ملیتی» که برای طبقه متوسط گران تمام شده است.

متاسفانه اینها به قبای ترامپ گل و گشاد است. پس چه چیز از سخنرانی او باقی می ماند؟ به طور عمده دو معضل بزرگ به نام ایران و کره شمالی و یک معضل متوسط به نام ونزوئلا و یکی دو چیز کوچک یا حتی مخفی که کوبا را هدف گرفته است. موضع ترامپ در قبال ایران و کره شمالی جالب ترین نکته است همان طور که این دو کشور نماینده تمام عیار «ضد عربستان سعودی» و «ضد اسرائیل» یا متحدان آمریکا در «جنوب شرق آسیا» هستند. درحالی که ترامپ رهنمودی کلی برای بسیاری از متحدانش دارد اما مشکلات زیادی وجود دارد. بسیاری از کشورها از جمله بریتانیا، فرانسه و لهستان به شکلی منطقی تنها سعی در حفظ احترام دارند درحالی که اسرائیل و عربستان قطعا مشکل ساز خواهند بود.

چیزی که اوضاع را خنده دارتر می کند این است که در اصل و در ابتدا با سعودی ها مبارزه جویی کرد، خانواده سلطنتی که به خانواده بوش روابط نزدیک و دوستانه ای دارند حالا به نظر می رسد که آنها ترامپ را در آغوش گرفته اند. خنده ها وقتی بیشتر می شود که ترامپ در سخنرانی اش می گوید: «این مایه شرمساری بزرگی برای سازمان ملل متحد است که بسیاری از دولت ها با سوابق ضدحقوق بشری گسترده در شورای حقوق بشر سازمان ملل نشسته اند.» مطمئنا منظور ترامپ رفقایش در عربستان سعودی نیست همان طور که در جایی دیگر از سخنرانی اش به عربستان سعودی اشاره می کند و می گوید: «ایالات متحده و متحدان ما با یکدیگر در خاورمیانه کار می کنیم تا تروریست های بازنده را نابود کنیم و بازسازی پناهگاه های امن را که از طریق آن به ما و مردم ما حمله کنند، برای آنها غیرممکن کنیم.»

ناخوشایندی ذاتی از این حرف ها زمانی ایجاد می شود که آمریکا از چنین سلسله ای که مدت هاست پادشاهی ای قرون وسطایی به راه انداخته و در آن حقوق بشر را زیرپا می گذارد، حمایت می کند و آتش سخنانش را به سمت دیگری می گیرد. او قومی دیگر را «سرکش های هسته ای» می نامد. دقیقا سخنرانی ترامپ و اساس سیاست خارجی او بر مبنای نگرانی هایی غلط درباره ایران و کره شمالی استوار شده است. به جای نگرانی از اسرائیل که تسلیهات هسته ای خطرناکی دارد و توسط همسایگانش دوست داشته نمی شود و اتفاقا متحد آمریکاست، توجهات عمومی توسط ترامپ به سمت کشوری (ایران) پرت می شود که تسلیحات هسته ای ندارد و توسط همسایگانش تهدید می شود و اتفاقا متحد آمریکا نیست. به جای انتقاد از رژیم اسلامی خشونت طلبی (عربستان سعودی) که به طور مداوم حامی تروریست است، که اتفاقا متحد آمریکاست، توجهات ژئوپلتیک به سمت کشوری (ایران) است که اسلامی است و در مبارزه با تروریست و داعش کمک کرده است.

حالا گوش دهید که سخنانی که ترامپ گفته است. برخی از ساده لوحان ممکن است گمان کنند که ترامپ بر طبل جنگ با این دو کشور کوبیده است در غیر این صورت چرا او باید در این شرایط به آنها و با این عبارات اشاره کند؟ آنها در مسیر «محور شرارت» بودن به عنوان عوامل «ضد اسرائیل» و «ضد عربستان سعودی» عمل می کنند یعنی دستگاه هایی که دقیقا به لحاظ اقتصادی سیستم ائتلافی زشت ضد آمریکایی ایجاد کرده و بر سیاست پول نفت تاثیر می گذارند و در فرآیندهای سیاسی دستکاری می کنند. اگر این طور باشد چه نیازی به حمله به آنهاست چرا که بر اساس موقعیت نظامی و ژئوپلتیک آنها از نظر ترامپ، این عده یقینا این توانایی را ندارند که با جهان اقتصادی یا بالقوه نظامی آمریکایی روبه رو شوند.

بنابراین به صورت خلاصه، سخنان ترامپ نشان می دهد که او به وابستگی آمریکا به اسرائیل و عربستان سعودی اعتراف کرده و ناتوانی عمومی خود را آشکار می کند که البته می تواند یک مشکل باشد زیرا یک قدرت هیچ گاه نباید سکه قدرت محو شده خود را نشان دهد. این امر نشان می دهد که ایالات متحده پیروزی نظامی آسانی در کشورهای خاورمیانه یا کره شمالی نخواهد داشت در نتیجه کشورهای آمریکای لاتین در معرض خطر بیشتری هستند. بنابراین مادورو باید مراقب باشد چرا که بر اساس این منطق آنها در لیست حمله نظامی ترامپ در رده بالاتری قرار خواهند گرفت.

منبع: راشا اینسایدر/ مترجم: روزبه آرش