بازگشت چین به بازی

نویسنده:رودی پانکو

دیپلماسی ایرانی: اولین و بارزترین نکته در تلاش ناموفق شورای امنیت سازمان ملل برای اعمال تحریم های بیشتر علیه اسد این است که واشنگتن دیوانه وار تلاش کرد تا راهی برای خرابکاری در هر گونه امید به صلح در سوریه پیدا کند. شواهد حملات شیمیایی برای واداشتن بازی قوای شورای امنیت سازمان در برقراری تحریم های تازه مورد استفاده قرار گرفت. این آخرین خندق دیپلماتیک برای طولانی تر کردن رنج سوریه بود. تلاشی ضعیف برای بد نشان روسیه که این طرح را وتو کرد.

به جای نگاه سخت به روسیه، قطعنامه شکست خورده باید به واشنگتن یادآوری کند که این مساله را نباید هرگز فراموش کند: پکن صبر خود را در برابر واشنگتن از دست داده نمی خواهد تظاهر به بی طرفی کند حتی وقتی نوبت به مسایل حساسی همچون سلاح های شیمیایی می رسد.

روسیه و چین به قطعنامه ای که توسط بریتانیا، فرانسه و ایالات متحده پیش کشیده شده بود رای مخالف دادند و آن را وتو کردند. برخلاف ادعاهای اولیه، روسیه از قدرت خود برای وتو استفاده کرد تا این هفدهمین باری باشد که از زمان جنگ داخلی سوریه در سال 2011، روسیه از این قدرت خود بهره برده است.

چین می توانست از رای ممتنع استفاده کند اما این کار را نکرد. با تمام احترام به رسانه ها، آنها در حال حاضر از چین اهریمنی ساخته اند که به مانند سلاحی در دست دوست و همکارش پوتین قرار دارد. شما می توانید شرط ببندید که واشنگتن در مجازات این نافرمانی چین، هم اکنون چند کشتی دیگر نیروی دریایی خود را عازم دریای چین جنوبی کرده است. هرچند چین دیگر اهمیتی به این قضیه نمی دهد. این را می توان از نظرات وزیر امور خارجه چین، وانگ یی در طول سفرش به مسکو در سال گذشته فهمید:

«همکاری جین و روسیه به سطح دوجانبه محدود نمی شود و به جای آن این دو کشور نقشی فعال در بسیاری از مسائل بین المللی خواهند داشت.» دو کشور از اعضای دائم شورای امنیت سازمان ملل و اقتصادهای درحال ظهور بزرگ به حساب می آیند و موقعیت های مشابهی در بحران سوریه، مذاکرات سازمان تجارت جهانی و صندوق بین المللی پول دارند. وزیر امور خارجه چین اضافه کرد: «به عنوان شرکای مهم و درجه اول، چین و روسیه در حال توسعه هماهنگی استراتژیک جامع به عنوان اصلی استراتژیک در همکاری های مشترک هستند.»

این بیانیه ای باورنکردنی بود که به احتمال زیاد باعث وحشت جمعی در پنتاگون شد. چین و روسیه در حال کار روی همکاری های استراتژیک در مورد تعدادی از مسایل بین المللی هستند. این یعنی کاری که ناتو انجام می دهد اما مربوط به ناتو نمی شود.

در حالی که یی درگیری های سوریه را به عنوان نمونه ای از موقعیت مشابه بین مسکو و پکن نام برد، به نظر می رسد که چین متوجه شده تا برای دور نگه داشتن ایالات متحده از حوزه نفوذش به کمک احتیاج دارد. روسیه و چین هم اکنون با همکاری یکدیگر به استقرار سپر موشکی آمریکا در کره جنوبی اعتراض دارند. با ادامه فعالیت ها و دشمنی ایالات متحده با چین در دریای چین جنوبی، پکن مسکو را به عنوان شریک سیاسی و نظامی خود، علیه جاه طلبی های بیشتر غرب در آسیا می بیند.

چین در طول بحران اوکراین کنار نشست و دخالتی نکرد اما با تغییر اوضاع حالا همه چیز در سال 2017 متفاوت به نظر می رسد. گسترش همکاری های اقتصادی و نظامی رو به رشد میان مسکو و پکن در طول سه سال گذشته، برای هیچ صورت نگرفته است. تمرینات نظامی مشترک، معاملات نفتی، حضور در سازمان همکاری شانگهای و پروژه های عظیم زیرساخت ها به رهبری چین در اوراسیا بسیاری از چیزها را روشن می کند. حالا دیگر چین یک حاشیه نشین در بازی های بین المللی نیست.

مبنع: راشا اینسایدر/ مترجم: روزبه آرش